29/12/12

1097. Menos famosos


Cando un se toma un tempo para ler "Mein Kampf", comprende varias cousas:
1. Que o seu autor era un pésimo escritor, dado ós textos inconexos, recorrentes, farragosos e cunha Weltausschauung (i.e., visión do mundo; xa que un estuda alemán, hai que darse o gustazo de permitirse de vez en cando un palabro destes) moi simplista e chea de prexuízos.
2. Que na Alemaña da década de 1920 a 1930, a cousa debía estar desesperada tirando a peor, xa que moitas das barbaridades que viñeron despois estaban á vista en tan aburrido mamotreto sen disfraz de ningún tipo, e aínda así o seu autor gañou as eleccións.
3. Que, salvo para poder falar desto con coñecemento de causa, ben podía ter aproveitado ese tempo en deitarme na herba e mirar para as nubes.

Quen non estivo mirando para as nubes foi Wernher von Braun, polo menos para apampar cara elas, o que durante a Segunda Guerra Mundial, ademais de traballar activamente co rexime nazi no desenvolvemento de armas baseadas en foguetes, as famosas bombas V2, na base segreda de Peenemünde, sendo coñecedor de estar utilizando man de obra procedente dos campos de concentración. (Para contalo todo, cabe dicir que se alistou no exército antes da chegada Hitler ó poder, e que foi adscrito ás SS en 1940, como parte da seguridade que rodeaba o ámbito militar).

O certo é que, a finais da guerra, von Braun fixo os seus cálculos, e vendo que as súas posibilidades de investigación estaban virtualmente mortas ó igual que o estado nacionalsocialista, empezou a buscar unha saída negociada cos inminentes vencedores, beneficiándose do tamén inminente inicio da Guerra Fría, a través da chamada Operación Paperclip dos servizos segredos estadounidenses, destinada a facerse cos servizos de todo canto científico do rexime nazi fose posible, evitando así que os soviéticos se fixeran con eles. Cabe dicir que os soviéticos tamén estaban interesados en incorporalo para o equipo de Serguéi Koroliov. Que para isto houbera que mirar para outro cando se trataba de certos detalles como ter ordenado persoalmente a execución de traballadores-escravos de Peenemünde(*), non deixa de ser unha máis das moitas historias que se produciron ó final da guerra para tratar de botar terra por riba asunto e seguir para adiante. De non ter pagado estas "peaxes históricas", obviamente interesadas, é probable que o número de acusados durante os Procesos de Nuremberg se tivera multiplicado, pero, como dixo Michael Ende, esa é outra historia e debe ser contada en outra ocasión.
(*)(testemuña dos superviventes citada en Secret Agenda: The United States Government, Nazi Scientists, and Project Paperclip, 1945 to 1990 , St. Martin Press, 1990, p. 121. Linda Hunt)

De quen se viña a falar hoxe realmente é de catro persoas que non se levaron a fama de von Braun (inicialmente dunha delas, pero, investigando, investigando, foise ampliando o tema), pero que dunha ou doutra maneira, contribuíron no seu campo. Iniciamos as presentacións:

- Pedro Paulet
- Hermann Oberth
- Robert Goddard
- Konstantín Tsiolkovski



(Os arriba mencionados, na mesma orde da enumeración anterior)

A aparición de Pedro Paulet en primeiro lugar é unha especie de pequena compensación por ter sido o máis esquecido dos catro, pero non por iso lle deberían ser negados os seus méritos no campo da Astronáutica a este peruano, tendo a idea dun foguete de propulsión a chorro a partires do estudo do desprazamento da lura. O "Autobólido", como denominaba Paulet ó seu deseño, tiña forma de punta de lanza e xa estaba equipado cunha cabina interior esférica (non lembra á cápsula espacial?). Lamentablemente, no seu momento (morreu en 1945, e os seus experimentos ó respecto en París tiveron lugar entre 1895 e 1897), nin a técnica estaba á altura necesaria nin os intereses militares estaban encamiñados nesta dirección, e o traballo de Paulet obtivo o recoñecemento maioritario grazas a outros, como foi o caso de von Braun, que chegou a calificalo de "pai da astronáutica moderna". Se tedes interese en ampliar a información, aparte de na Wikipedia, podedes ler esta interesante biografía (en inglés), dato curioso, escrita pola súa bisneta.

Outro que tamén desapareceu antes de tempo (tamén en 1945) foi o estadounidense Robert Goddard, que de adolescente e despois de ler "A guerra dos mundos" de H.G. Wells empezou a interesarse polo tema da exploración espacial, en particular, polo uso de foguetes. Dez anos máis tarde era un flamante graduado en Ciencias e pouco despois xa traballaba como profesor universitario de Física. En 1914 xa tiña deseñado motores para foguetes e en 1919 falaba da viaxe á Lúa. Axudado polo Instituto Smithsoniano, cando esta institución publicou unha nota de prensa no The New York Times, dita nota foi respondida ó día seguinte no mesmo xornal nun par de breves artigos anónimos nos que se deixaba bastante escarnecido e malparado a Goddard. 49 anos máis tarde, coincidindo co lanzamento do Apolo XI, o periódico rectificou e publicou unha desculpa, iso si, daquela maneira, tampouco vaiades pensar que pararon as rotativas como nas películas. (A historia da aldraxe, aquí).
Este home, definitivamente, tiña un problema, ía por diante do seu tempo. En realidade, tiña algún máis, como por exemplo a súa escasa sociabilidade, que o levaba a traballar en solitario e desconfiar sistematicamente do traballo de outros, o que facía os seu avances moi lentos. Tralo lanzamento dun dos seus foguetes, a nova chegou pola prensa a Charles Lindbergh, que por aquel entonces era unha celebridade a nivel nacional despois de ter cruzado o Atlántico en solitario sen escalas. E por mediación de Lindbergh, chegou o mecenazgo dos Guggenheim, de onde veu a posibilidade de irse a traballar a Novo México, curiosamente a Roswell, co cal a historia fixo unha irónica pirueta enlazando unha viaxe espacial non lograda e unha suposta viaxe extraterrestre malograda. Pero iso é outro tema e remitímonos novamente a Michael Ende.
Como diciamos, Lindbergh andaba por aí, impulsando a Goddard, e xunto con Harry Guggenheim e responsables do Smithsoniano, trataton de convencer ó Exercito dos EE.UU. das posibles aplicacións militares do traballo de Goddard. A resposta, como de costume na vida de Goddard, foi negativa. Quen si tomou nota do asunto foi o propio von Braun e, de rebote, a Abwehr, que mediante un axente infiltrado conseguiu dispoñer dos traballos de Goddard. Anos máis tarde, cando as V2 empezaron a caer sobre Londres, alguén no exercito norteamericano se debeu arrepentir da súa valoración dos traballos de Goddard. Pero Goddard, non tivo moito tempo a gozar de saber que tiña razón, un cancro acabou con el en agosto de 1945, aínda que tivo tempo a examinar restos das V2 traídos de Europa. Aparte das sospeitas de ter colaborado cos nazis, totalmente infundadas (aínda que os tempos de guerra alimentan a paranoia a fartar), deixou tras de si 214 patentes, a maioría póstumas.

Volvendo a Alemaña, atopamos a Hermann Oberth, que ós 11 anos leu "Da Terra á Lua" de Verne, e tanto o leu, que chegou a memorizalo. Con 14, xa construira un foguete como proxecto escolar. En 1912, con 16 anos, empezou a estudar Medicina, pero despois da Primeira Guerra Mundial acabou convencido que non quería ser médico. A súa tese doutoral "Die Rakete zu den Planetenräumen" foi rexeitada en 1922 por ser demasiado utópica. Non lle importou, ata o punto de que pasou de facer outra, e seguiu a traballar pola sua conta. En 1929 desquitouse, publicándoa algo ampliada... de 92 a 429 páxinas.
Tamén en 1929, axudado por alumnos seus da Universidade Técnica de Berlín, entre os cales estaba, curiosamente, von Braun. O ano anterior, axudara como asesor científico para a película de Fritz Lang "A muller na Lúa", e de paso tamén perdeu a visión no ollo esquerdo facendo un experimento para a película.
Máis tarde colaborou con von Braun en Peenemünde, pero pronto pasou a traballar nun complexo de foguetes antiaéreos preto da cidade de Wittenberg.
Finalizada a guerra, continuou cos seus traballos en Italia, voltou a Alemaña, e máis tarde a EE.UU., onde traballou ás ordes do neste post omnipresente von Braun desenvolvendo foguetes espaciais. Retirouse en 1968 e adicouse a traballos teóricos sobre enerxías alternativas e cuestións filosóficas, falecendo en 1989, fai 23 anos e un día.

Para rematar co cuarteto de hoxe, falemos de Konstantín Tsiolkovski, nacido en 1857 e falecido en 1935, posiblemente o máis teórico dos catro, por ubicación temporal, pero que sentou as bases fundamentais do seu traballo (e de tódolos que a este tema se adicaron) na súa obra de 1903 "A exploración do espazo cósmico por medio dos motores de reacción". Nela propón cousas tan habituais que hoxe coñecemos dos foguetes como o uso de combustibles líquidos, a segmentación en fases, e sobre todo, chegou á chamada no seu honor, ecuación de Tsiolkovski, que leva implícita a explicación práctica do funcionamento dos foguetes, desde os das verbenas ata os que mandaron ó home á Lúa. Os seus traballos, teóricos, recollen gran cantidade de detalles do que serían as futuras viaxes espaciais, abordados desde o punto de vista práctico, e neste caso, e de forma máis esaxerada que nos de Goddard e Paulet, foi moi por diante das posibilidades técnicas do seu tempo, o que non impide que sexa considerado hoxe en día un dos "Pais da Astronaútica", ou para ser máis fieis á terminoloxía soviética na que vivía, da Cosmonáutica.
Como dato curioso, destacar que, hoxe en día estase a investigar na viabilidade da súa idea dun ascensor espacial (aquí pon de que vai isto).

Recomendación:

E como recomendación de hoxe, por se non vos chegan as que xa van implícitas sobre cine e novelas, do álbum "Drie" dos holandeses The Machine, o tema "Tsiolkovski's budget". Momentos delicados e momentos contundentes, que un cuarto de hora rinde bastante. Na portada do disco figura un foguete e a ecuación de Tsiolkovski.


21/12/12

1093. Apocalipse escolar


Onte, 20 de decembro, en clase:

- Profe, sabías que mañá é a fin do mundo?
- Si.
- E sabes a que hora vai ser?
- Si, ás dez e media da mañá.
- Como?
- Pois iso, ás dez e media.
- Pero a esa hora dan as notas.
- Exactamente.

Recomendación:

E para manter a coherencia do post, a recomendación musical é o clásico "The End" de The Doors... e se non se acaba o mundo, pronto haberá máis.


1/12/12

1091. Necedade


"Cando no mundo aparece un verdadeiro xenio, podémolo recoñecer por este signo: que os necios se conxuran todos contra el."

Recomendación:

Vistas as declaracións de algúns dos nosos políticos e responsables de organismos económicos respecto ó tema económico, calquera diría que estamos cheos de xenios, porque parece que o resto somos uns necios que nos esforzamos en levarlles a contraria. Para ver como sería a vida diaria dun ser deste tipo, propoño a lectura dun dos meus favoritos, "A conxura dos necios", de John Kennedy Toole, que con gran acerto puxo no inicio do libro a cita que abre este post.
(Podedes ler aquí o inicio)


10/11/12

1087. En crise


Hoxe pola mañá fun á farmacia a coller un par de cousas para unha infección na gorxa que fai que teña que estar calado o máis posible durante dous días. Durante o semidiálogo (ela podía falar, eu medio susurrar) coa farmacéutica chegamos a este punto:

- Vale, aquí están, AAAA e BBBB.
- Ben, canto é?
- A ver, AAAA, listo. BBBB non entra no seguro, vas levalo igual ou déixalo?
- Eh?

Mal estamos cando temos que plantexarnos se curarnos ou non por culpa do tema económico e aqueles que están encargados de xestionar o asunto xa o teñen totalmente asumido.

Recomendación:

Para desconectar un rato, deixo aquí o tema "My father, my king", de unha das bandas da miña devoción, Mogwai.



21/10/12

1069. Diferentes


Este blog só pode facer unha análise clara e intelixible das eleccións de hoxe: somos así e punto. Polo tanto poñámonos en pé cantando e sexamos consecuentes proclamando a nosa idiosincrasia:




8/10/12

1063. Menos mal (animaliño)!


Como de costume, un luns tranquilo e relaxado na xefatura de estudos (os luns, os alumnos tardan en despertar desde que chegan a clase), cando...

- Ola! (entra un alumno)
- Dime.
- Nada, que me botaron de clase.
- E logo, que pasou?
- Que pasou? -voz alteirada- Eu, á profesora esa só lle berrei, nada máis.
- ... (WTF?)

Recomendación:

Fai uns días mencionaba un libro do Romanticismo inglés. Moito máis actual e infinitamente menos romántico (aínda que os seus desequilibrados protagonistas igual discreparían desta valoración), "Felices como asesinos" de Gordon Burn. Un relato real sobre a vida e feitos do matrimonio West, auténtica parella de psicópatas asasinos que saltou ás portadas da prensa mundial cando a súa casa pasou a ser coñecida como a "Casa dos Horrores". Malos tratos, incestos, violacións, asasinatos e comportamentos que adquiriron o atributo de normalidade no 25 de Cromwell Street de Gloucester e que fan o libro pouco apto para estómagos delicados.


19/9/12

1061. Malditos horarios!


"É que con este horario que fixeches non teño horas nas que poder escaquearme..."

(persoa que traballa no mesmo sitio que min queixándose do seu horario, tratala de "compañeira de traballo" sería unha deformación tal do termo que os dicionarios chorarían de dor)

Recomendación:

Despois de levar escoitando nestes últimos días varias cousas de similar altura moral, decidín retomar a lectura dun clásico do Romanticismo inglés de principios do XIX, "Do asasinato considerado como unha das Belas Artes", de Thomas de Quincey. Especialmente recomendado para aqueles que saiban apreciar a ironía.


14/9/12

1051. Amencer



As primeiras luces do día, que alumean as esperanzas e tamén deixan ver as incertezas e os medos que nos esperan ata que volvamos a pechar os ollos pola noite.


15/8/12

1049. Necesítanse estudantes universitarios varóns


Tranquilidade, non é que este blog se estea a transformar nun lugar de escuras intencións de tipo sexual, podería ser, pero definitivamente, non. O título é o inicio dun anuncio que apareceu en 1971 nun xornal local de Stanford, o texto completo era:
"Necesítanse estudantes universitarios varóns para un estudo psicolóxico sobre a vida en prisión. 15 dólares diarios durante 1-2 semanas. Inicio o 14 de agosto. Para máis información e solicitudes, dirixirse á aula 248, Jordan Hall, Universidade de Stanford."

Así xa soa algo menos depravado do que unha mente malpensante podería chegar a deducir, ou iso aparenta, porque a realidade tivo a ben volver a darlle a volta a este asunto e convertelo en algo realmente estremecedor. O equipo de investigación dirixido por Philip Zimbardo trataba de comprobar ata que punto inflúe o rol que unha persoa ten nun grupo no seu comportamento individual cando está sometido a condicións extremas. Dos 70 candidatos que se presentaron, os investigadores escolleron ós 24 que consideraron máis estables desde o punto de vista psicolóxico. Coa finalidade de evitar que outros factores que influíran no estudo, había unha certa homoxeneidade no grupo, no relativo a raza, idade, clase social e nivel cultural. E así, tras dividir o grupo por sorteo en metades, púxose en marcha o que sería coñecido como Experimento do cárcere de Stanford.

O experimento:
A idea era aparentemente simple, nos sotos do departamento de Psicoloxía da universidade construíuse unha réplica dunha prisión. Para darlle verosimilitude ó asunto, consultouse con expertos e funcionarios de prisións sobre as condicións reais físicas e de funcionamento dun cárcere. Seguindo as súas instrucións, acondicionouse o espazo da forma o máis real posible.

A metade dos estudantes xogarían o papel de prisioneiros e a outra metade o de gardas. O día anterior, o equipo de psicólogos reuníuse cos "gardas" para explicarlles en que consistía o experimento: ían ser gardas dun cárcere e tiñan como responsabilidade manter a orde no mesmo e gañar o respecto dos "prisioneiros", non había instrucións específicas sobre como debían facelo, excepto a de que non podían exercer a violencia física cos "prisioneiros". Cos "prisioneiros" houbo unha reunión similar na que se lles informou de que tiñan que estar dispoñibles nas súas casas o día do inicio do experimento, agardando unha visita, non se lles deu máis información ata empezar. (Só empezaban nove de cada grupo, o resto eran reservas).

Dentro da idea de realidade que se lle deu ó evento, incluso se pedíu a colaboración da policía no experimento, o seu papel era o de facer á visita ás casas dos "prisioneiros", imputándoos por roubo a man armada e levándoos detidos á "prision".
Os gardas estaban todos correctamente uniformados, uniformes que escolleron eles mesmos nun almacén militar poñéndose de acordo para ir todos iguais. Como detalles curiosos está o das gafas de espello, para evitar o contacto visual por parte dos reclusos, ou o de levar unha porra que, a pesar de non poder usala, funcionaba como elemento intimidatorio.
O superindente da prisión sería o propio Philip Zimbardo e o alcaide un axudante seu. Isto, teoricamente, axudaría a manter as condicións ideais do experimento, podendo asesorar/dirixir ós "gardas", que eran o obxecto fundamental de observación do comportamento (suponse que son responsabilidades asumidas, o que fai máis imprevisible a reacción, dada a falta de coñecemento das motivacións do individuo ó asumir ese rol, cousa que no caso dos presos é evidente ó ser unha conducta imposta).

Desenvolvemento:
E así empezou o experimento, os "detidos" chegaron á "prisión", onde foron cacheados, espidos, uniformados cunha bata similar á dos hospitais (aberta por detrás), chanclas de goma, unha media cubrindo o pelo (simulando que foran rapados) e unhas cadeas nun nocello. Na bata levaban un número, que sería a súa identificación, xa que non se usaría o seu nome.
A primeira sorpresa foi no inicio do experimento, o primeiro día non houbo ningún tipo de incidente, aceptando os "prisioneiros", de forma sorprendente, o trato humillante por parte dos "gardas", o que incluía facer recontos periódicos, incluso despertándoos pola noite (tamén axudaba a familiarizalos a usar o número e non o nome) ou as maneiras pouco amables dos "gardas" para dirixirse a eles. Os gardas traballaban de tres en tres, en quendas de oito horas.

De forma igualmente sorprendente, a cousa cambiou ó segundo día. Os "presos" empezaron a rebelarse, negándose a vestir a media que simulaba o rapado, insultando ós "gardas", arrincaron os números do uniforme e atrincheiránronse cos colchóns. Tras un desconcerto inicial por parte dos gardas, con discusións incluídas sobre os diversos graos de permisividade durante as diferentes quendas, empezaron a organizarse. Primeiro solicitaron reforzos (os tres reservas), ós que se uniron os "gardas" da quenda saínte (que non quixeron cobrar polas horas extra) e, sen avisar ó "superintendente" nin ó "alcaide", usaron un extintor para crear un factor de sorpresa e aturdimento inicial e logo separar ó grupo, poñendo en celas de illamento ós líderes da revolta e aumentando a dureza do trato en xeral.

Os supervisores do experimento quedaron asombrados ante a velocidade á que este evoluía. Despois de breves advertencias no tocante á violencia física, observaron que moitos dos métodos usados de forma espontánea e sen suxerencias polos "gardas" eran idénticos ós castigos que narraban superviventes dos campos de concentración da II Guerra Mundial.

A vida dentro da "prisión" seguía un curso normal, recibindo os "presos" visitas dos seus familiares, familiares que incluso entraron no xogo psicolóxico ó dirixirse ós supervisores do experimento como se de autoridades reais se tratara, pedindo melloras nas condicións dos "prisioneiros". Asi mesmo, estes empezaron a organizarse, mandando cartas ó exterior, establecendo unha certa xerarquía entre eles para organizarse. Froito dunha destas cartas do "Comité de queixas", ata recibiron unha visita dun sacerdote para proporcionar asistencia relixiosa e, ó mesmo tempo, comprobar as condicións de internamento.
(Cabe destacar que os familiares estaban informados de que era un experimento, aínda que se mantiñan as condicións de vixilancia e falta de intimidade durante as visitas. Iso si, endulzando o aspecto do "cárcere" durante as mesmas, o que psicolóxicamente lles daba a entender ós "presos" que os "gardas" estaban dispostos a non xogar limpo, enganando ós seus familiares con respecto ó que alí sucedía)

Isto último tamén quedou claro cando os gardas se deron conta que non podían manter a postura de forza estando nove contra nove sen caer esgotados. A primeira cousa que fixeron foi tratar de dividir ó grupo de presos formando mal ambiente entre eles. Como?
Simple e retorcido ó mesmo tempo, decidiron concederlles privilexios visibles a uns cuantos (roupa, mellor comida, etc.), co cal apareceu a desconfianza entre os "prisioneiros", ignorantes do porque de tales privilexios (uns por telos e outros por non telos). Despois mesturouse nas celas ós "bos" cos "malos", comprobándose que, efectivamente, a solidariedade desaparecera por completo.

Dexeneración e final:
No cuarto día, os experimentadores empezaron a advertir síntomas dunha alarmante asunción do experimento como algo real por parte de ambos grupos. No dos "gardas" empezaban a distinguirse tres grupos, os que o asumían como un traballo rutinario cumprindo as normas, os que se amosaban humanitarios cos presos mediante pequenos favores que aliviaban a situación, e un terceiro e máis preocupante, os que amosaban conductas de tipo sádico e parecían disfrutar do seu uso e abuso de autoridade, tratando incluso de refinar o seu maltrato ós "prisioneiros".
No dos "prisioneiros", a confirmación chegou cando se lles someteu a unha especie de "Comité de liberdade condicional". Propuxoselles a tódolos que crían ter un motivo xusto para ser liberados asistir a unha entrevista individual co citado comité, onde foron informados de que para abandonar, o que realmente facían era rescindir o contrato do experimento e renunciar á remuneración. Todos menos dous estiveron de acordo, sendo devoltos ás "celas" ó rematar a entrevista en espera da resolución e sen a menor protesta, que despois non chegaba, naturalmente.

A situación dexenerou rapidamente e no quinto día os "prisioneiros" chegaron a puntos moi diferentes, algúns derrumbáronse psicolóxicamente, outros colaboraban de forma servil e case ansiosa cos "gardas" para obter un trato mellor, un deles chegou a desenvolver síntomas físicos e tivo que ser levado á enfermaría. Como detalle máis sorprendente, un deles tivo que ser "obrigado" a abandonar, xa que despois do éxito dos "gardas" en dividir ó grupo, os outros estaban en contra del, supostamente por ter sido castigados pola súa culpa; os experimentadores tiveron que explicarlle algo que sabía desde o inicio, que aquela situación non era real, que podía marchar, algo que el consideraba que non podía facer porque os outros "presos" o consideraban un mal compañeiro. A situación era tan insostible que dous dos "presos" orixinais foron substituídos por suplentes.

Unha vez constatado o nivel de dexeneración do asunto, os experimentadores, temendo seriamente pola saúde mental dos suxeitos e polas posibles consecuencias se seguían adiante con todo aquel lío no que se convertera o experimento, decidiron cancelalo.
No final do quinto día, organizouse o peche do tema, mantivéronse entrevistas individuais e colectivas cos membros dos dous grupos para tratar de coñecer cales foran as sensacións, así como tratar de obter reflexións sobre os motivos das reaccións ante as situacións que se foran sucedendo e tratar de ver ata que punto existía a consciencia de tales situacións.

Epílogo:
O experimento viuse rodeado dunha gran polémica ó ser coñecido polo público, tanto desde o punto de vista dos medios de comunicación, como desde o científico.
A primeira parte, aparte da reprimenda moral, estaba resolta, xa que, como non pode ser de outra maneira nos Estados Unidos, había un contrato asinado con coñecemento de causa por ambas partes, e como non pode ser menos, con tódolos flancos cubertos polos avogados da universidade.
A segunda parte, máis dura, con numerosas críticas por parte de outros investigadores, tanto sobre a moralidade como sobre o propio rigor do experimento, no que se cuestionaban cousas como a intervención do experimentador (coa carga de subxectividade e/ou distorsión que isto podia introducir nas conclusións) ou a posibilidade de xeralizar o experimento a outras situacións. Tamén se criticou a falla de intentos de obter conclusións en canto ás diferenzas no comportamento dos "gardas", ademais do discutible da realidade na recreacións das condicións dun cárcere real.

Se aínda resistides, podedes ver esta entrevista a Philip Zimbardo, a entrevista está feita no programa de Televisión Española Redes, por Eduardo Punset, que como me dixo unha vez Ana (hai que citar as fontes): "Habla tan bien que todo lo que dice parece interesante aunque no te estés enterando de nada.", subscribo esa opinión, por certo.

Recomendación:
  • Como profundización no asunto, queda tamén a posibilidade de consultar a Wikipedia para informarse do chamado Experimento de Milgram, outro caso no que estuda a despersoalización do individuo, levando a situación a extremos impensables previamente.
  • E para relaxar un pouco a densidade do tema, déixovos un tema looongo de Klaus Schulze, en concreto do álbum "Timewind" (1975), o seu primeiro corte "Bayreuth return", media horiña para estar cómodos cos ollos pechados e os auriculares postos.


8/8/12

1039. Sugar is sweet


"Roses are red,
violets are blue.
Good morning Ted,
we're gonna
kill you"

Esta curiosa variante dun poema popular inglés, foi exhibida nun cartaz no exterior da prisión de Raiford, en Florida ,onde Ted Bundy foi executado o 24 de xaneiro de 1989. Nada estraño despois de saber que un locutor dunha emisora local de radio pedira á súa audiencia manter apagados os aparellos eléctricos á hora prevista para a execución... en previsión de que non faltara corrente para o correcto funcionamento da cadeira eléctrica.

Recomendación:

Lembrei este detalle coa asociación do post anterior (autopromoción se chama isto) entre The Ramones e Walter Freeman, dentro da subcultura tan desenvolvida nos Estados Unidos en todo o relativo ó macabro.
Partícipes de dita subcultura foron os Jane's Addiction no seu álbum de debut "Nothing's shocking" (1988), no que aparece a canción "Ted, just admit it...", canción na que se pode escoitar ó inicio un breve fragmento dunha entrevista a Ted Bundy. Como curiosidade, o título do álbum é un verso de esta canción.


1/8/12

1033. Sobre tolos oficiais e tolos de verdade


No condado de Essex, en Massachusets, nos EE.UU., atópase a poboación de Danvers, un lugar con pouco máis de 26000 almas. Pola súa parte, en Estocolmo, capital de Suecia, atópase o Instituto Karolinska, a maior institución médico-universitaria do mundo, e ademais, enacargada de conceder o Premio Nobel de Medicina.

Alá polo 1949, os responsables do Instituto Karolinska, puxéronse en contacto coa facultade de Medicina da Universidade de Lisboa para comunicarlles que o seu catedrático de Neuroloxía, António Egas Moniz, viña de ser distinguido con tan prestixioso galardón. (Sen esquecer que o compartía co suízo Walter Rudolf Hess, non confundir co xerarca nazi do mesmo apelido e nome parecido). O premio a Egas Moniz e Hess, veu motivado polos estudos (independentes) de ambos sobre o cerebro, no caso do portugués polo "descubrimento do valor terapéutico da lobotomía en certos casos de psicose".

Hess pasou á historia sen máis ruído, mentres que o recordo de Egas Moniz segue a estar perseguido por unha das palabras citadas nos motivos do Instituto Karolinska para a concesión do premio: lobotomía. Ata tal extremo escureceu esta sombra o seu historial que se ten chegado a pedir a retirada do premio Nobel por asociacións de familiares de lobotomizados. Para ser xusto, cabe citar que, no caso de Egas Moniz, foi estraño que non lle tiveran concedido antes o premio Nobel debido á invención da anxiografía, técnica que permitíu grandes avances na neurocirurxía.
Como curiosidades, cabe destacar que o paso á historia de Egas Moniz, tivo un preludio tamén ruidoso en 1938, xa que un paciente seu -que considerou que a medicación proporcionada polo médico non era a axeitada- lle disparou oito veces deixándoo para o resto da súa vida nunha cadeira de rodas. E máis macabra, polas consecuencias, parece que toda a fundamentación do estudo de Egas Moniz sobre deste procedemento se baseou nunha soa experiencia con un mono.

E aquí é onde voltamos a Danvers, lugar que conta como curiosa atracción turística co seu antigo e abandonado hospital psiquiátrico, utilizado como localización para a película de 2001 Session 9. A película, aparte da eterna cara de pena/enfado de David Caruso, ofrécenos algo máis de hora e media de terror psicolóxico, e non direi máis, o que queira, que a vexa.

E agora si, para pechar a relación con todo o escrito, imos introducir o nome do auténtico protagonista de hoxe, o doutor estadounidense Walter Freeman, a peza que completa este mosaico.
Aí onde o vemos, con esa pinta de tipo serio e respectable, este discípulo de Egas Moniz (supoño que o portugués renegaría desta calificación, xa que Freeman nin siquiera era cirurxán) foi todo un innovador para a súa época, logo veremos o porque.
A lobotomía prefrontal inventada por Egas Moniz consistía simplemente en inutilizar parte do lóbulo frontal do cerebro, previa perforación craneal, o que facía que o paciente quedase "sedado" e que a axitación psicótica desaparecera. Un dano colateral é que as funcións superiores asociadas ó lobulo frontal tamén desaparecían para sempre, pero isto, nunha época na que debemos lembrar que non existía medicación antipsicótica, considerouse un mal menor.

A relación entre Freeman e Danvers ven dada pola cantidade de lobotomías que practicou no hospital psiquiátrico, pero iso xa foi durante o seu maior momento de popularidade mediática. A verdadeira innovación de Freeman foi transformar a operación de Egas Moniz, delicada e laboriosa, nunha especie de cirurxía low-cost, a lobotomía transorbital, necesitando para iso tan só un orbitoclasto (desarrollo en plan fino dun punzón picador de xeo) e un ambiente relativamente antiséptico (esto último non sempre era tomado ó pé da letra), co cal seguindo as indicacións do gráfico que aparece a continuación facía do procedemento unha especie de visita ó dentista, rápida, eficiente e sen maior complicación para o paciente que a de ter que usar durante uns días unhas gafas de sol para disimular os hematomas que se formaban arredor dos lacrimais dos ollos. (Como curiosidade, a axente Scully, na 4ª temporada de Expediente X, 2º capítulo, "Unruhe", está a punto de ser lobotomizada por un psicópata que segue o "método Freeman". As imaxes deste episodio recordan poderosamente ás que se poden atopar das lobotomías de Freeman).

  
(O método Freeman, neurocirurxía de mercadillo, e a atención que suscitaba)

Como xa se dixo antes, Freeman empezou a facerse popular e a ir percorrendo o país de hospital en hospital facendo lobotomías, usando como medio de transporte a súa furgoneta, á que el mesmo alcumaba "o lobotomóbil". Freeman programaba as súas visitas a un lugar, e como se unha atración de feira se tratase, chegaba, xa tiña uns pacientes previamente escollidos polos médicos residentes do lugar e a dar orbitoclastazos un detrás de outro. En total, desde 1936, un ano máis tarde do descubrimento de Egas Moniz, ata 1967 (no que lle foi prohibido seguir exercendo, trala morte dunha paciente á que lle practicaba a súa terceira(!) lobotomía), unhas 3500 "operacións" ó módico prezo de 25 dólares. Tal foi a súa popularidade por momentos que chegou a "atender" a importantes familias do país, como no coñecido caso da irmá do futuro presidente J.F. Kennedy, a cal se converteu nun macabro e innecesario antecedente de The Ramones con 23 anos.

As zonas escuras pronto empezaron a encher a carreira de Freeman. A finais da década de 1940, o seu axudante James Watts deixou de colaborar con el por considerar cruel e innecesario o procedemento do xa coñecido como O Lobotomista. As condicións nas que estaba desenvolvendo o seu traballo, con "operacións" en habitacións de hotel, ou con aspecto de proceso industrial no que se despachaba a un paciente nun cuarto de hora (ata 25 nun día), ou as citadas visitas a hospitais, nas que "operaba" a un paciente tras outro, ou chegar a operar a menores de idade, incluso un neno de catro anos. Toda esta suma de atrocidades, xunto coa aparición de tratamentos químicos, fixeron decaer a estrela de Freeman, ata a súa retirada, despois da cal se adicou a percorrer o país novamente no lobotomóbil, convencido da súa técnica, visitando ós seus ex-pacientes para comprobar os seus bos resultados, morrendo finalmente en 1972. O seu legado foi de máis de 50000 lobotomías en todo o mundo seguindo os seus métodos, ou traducido, máis de 50000 persoas ás que lles arruinou a vida.

Recomendación:
  • Se queredes velo, e facer funcionar o cerebro (que está en inglés), tedes o documental "O lobotomista". É máis arrepiante velo que ler o que eu conto...
  • Outra posibilidade, tamén no terreo documental, é "Monos como Becky", unha curiosa e interesante aproximación á figura de Egas Moniz, onde a tal Becky ven a ser a chimpancé coa que o médico portugués experimentou.


30/7/12

1031. Tempo perdido


Como ben di o título, desde que pensei en escribir isto, perdeuse algún tempo polo camiño, en concreto, uns sete meses, que foron os que pasaron desde que os samoáns decidiron despachar dos seus calendarios o 30 de decembro de 2011. Para ser exactos, Samoa (independente, non confundir coa Samoa Americana, dependente dos EE.UU.) e Tokelau (conxunto de tres atolóns dependentes de Nova Zelanda que están habitados por unhas 1200 persoas). Estes lugares deitáronse o 29 de decembro para, sen necesidade de ningún somnífero de cabalo, erguerse placidamente o 31 de decembro. Ben, case todos, porque algún grupo relixioso interpretou isto como un desafío a Deus, cousa que máis adiante veremos que non é a primeira vez que se fai, aínda que coa súa complicidade...

Utilidade práctica?
Como ben describía Umberto Eco en "A illa do día antes", por estas lonxitudes atópase a liña do cambio de día, o que marca para os que non somos de alí unha estraña idea sobre o decurso do tempo no cal palabras como "onte", "hoxe" ou "mañá" teñen a curiosidade de intercambiarse con tan só tomar un avión que a traspase. Lonxe deste difuso territorio das ideas, chegamos ó dos negocios, que debido á peculiaridade do lugar, facía que os referentes económicos próximos como Australia e Nova Zelanda vivisen nun calendario laboral desacompasado ó deles, o que lles facía perder dous días á semana de intercambios comerciais, e claro, postos a cambiar, está claro que países pintan algo no mundo e cales pintan menos.

Consecuencia turística:
Se antes se podía ir a estes territorios a ver a última hora do día no planeta, coa poética do último solpor, agora hai que aproveitar a do primeiro amencer do día en todo planeta. Simplemente, cambiar a festa de fin de ano pola de inicio, salvo iso, e que os samoáns nacidos ata ese día terán no día do seu cumpreanos os anos que celebren menos un día.

Historia:

Todo isto que comentei ata aquí non pasa de ser un detalle anecdótico, xa sucedera antes e ademáis ó grande, nada máis nin nada menos que eliminando DEZ DÍAS dunha soa tacada. Cando? Iso xa é unha pregunta moi complicada e depende de onde se conteste, xa que o da globalización é moi recente.
Na maioría dos sitios, ou polo menos, no que para nós era o noso mundo daquela (Italia, Portugal e España, lembremos que os dous últimos países eran nese momento moooi graaandes) e por decreto papal, os días do 5 ó 14 de outubro de 1582 simplemente non existiron. No resto do mundo, que aínda era máis grande, cada lugar tivo as súas peculiaridades, o que, traducido a linguaxe simple, ven a ser que cada un fixo o lle petou. Podedes comprobalo neste artigo da Wikipedia.
Por se vos sentides moi preguiceiros para ler o artigo e as causas de tal cambio, cabe destacar como detalle curioso que a famosa coincidencia nas mortes de Shakespeare e Cervantes non foi tal, xa que os seus respectivos días 23 de abril foron distintos, facendo que o inglés morrera dez días máis tarde. Ou tamén que a Revolución de Outubro en Rusia comezara realmente da noite entre os nosos 6 e 7 de novembro de 1917. A pesar dese cambio, Eisenstein resistiuse e a súa película segue a chamarse "Outubro".

Aínda así, cabe destacar a rareza dos suecos, si, ese pobo que ten como maiores aportacións á cultura occidental ABBA e IKEA, pois eses mesmos non foron capaces de poñerse de acordo nin consigo mesmos, e xunto cos finlandeses, eses que coñecemos grazas a Nokia (lugar que existe de verdade), trataron de poñer orde no calendario alá polo 1700, decidindo cancelar os anos bisestos durante corenta anos, co cal irían perdendo os dez días de marras. O problema foi que en 1704 e 1708 xa lles esquecera e nesa década o seu calendario non coincidía co de ningún sitio. En 1712 inventaron o 30 de febreiro, voltando así ó calendario xuliano, e en 1753 caeron da burra definitivamente facendo que despois do anoitecer do 17 de febreiro viñera o amencer do 1 de marzo.

E así, ata a década de 1920, que o mundo enteiro rematou por poñerse de acordo, incluso aqueles que parecen vivir no pasado (ou o botan de menos) por todo o planeta.

Recomendación:
  • Aínda que podería poñer algún tema dos Angry Samoans, que algún habería cabreado polo cambio, vou ser algo máis contundente (no concepto, que non na música) e propor a versión propia do tema de Nine Inch Nails, "The day the whole world went away", do álbum de 1999 The Fragile.
  • De todas maneiras para que os samoáns nnon se enfaden máis e compensando a preguiza dos últimos meses, hoxe imos tirar a casá pola ventá facendo dúas recomendacións. A segunda delas é a lectura de "Biografía da fame" de Amélie Nothomb, onde os samoáns teñen protagonismo como pobo nunha pasaxe especialmente triste e curiosa.


28/7/12

1021. (Tele)Visión do futuro


"¿Nunca habéis pensado que el LSD y la televisión en color llegaron para nuestro consumo más o menos al mismo tiempo? Nos llega toda esta pulsación explorativa de color y ¿qué hacemos? Prohibimos una cosa y jodemos la otra, la televisión. Desde luego, es inútil en las manos actuales; creo que no hay mucho que discutir al respecto."

Así de claro e visionario foi Charles Bukowski en 1967 para empezar o seu relato "Un mal viaje" incluído nunha edición de varios relatos seus que foron publicados en España baixo o título do último deles, "La máquina de follar". E iso que non coñecía a televisión actual...

Recomendación:

Un pouquiño máis tarde, a finais de 1969, a banda británica Head Machine gravou o seu único disco, "Orgasm", do cal queda aquí como mostra o tema do mesmo título. Bo proveito!


11/7/12

1019. Eu non quería, pero...


"La subida del IVA es el sablazo que el mal gobernante pega a sus compatriotas"

Efectivamente, Mariano (Rajoy). Quen te coñece mellor que ti mesmo, que xa dicías isto en marzo de 2010?

Por non falar do resto teu patético discurso de hoxe no que ías admitindo incumplir un tras outro tódolos puntos do teu programa económico, por non falar de como se está socializando esta crise na que os bancos e moitos dos seus dirixentes/ladróns se repartiron e/ou roubaron uns beneficios descomunais, mentres que as perdas as está pagando todo o país. Ai, non, todos non, os bancos seguen sen regulación adicional despois das xenerosas tempestades de millóns de euros que lles caeron enriba, os cargos políticos non reduciron os seus salarios e privilexios, as grandes fortunas do país e as grandes empresas non viron aumentar os seus impostos, a Igrexa segue a parasitar millóns e millóns de euros ano tras ano sen pasar pola caixa pola que o resto temos que pasar cando nos confesamos con Facenda. E por non falar tampouco dos grandes defraudadores, que seguirán ríndose do país a conta da xenerosa e irresponsable amnistía fiscal dictada polo teu goberno.

Pero claro, ti, meu pobre, entre a herdanza recibida (non me estraña que o país estea pobre, tocáronlle ó teu goberno tódalas herdanzas), e o que non che queda máis remedio que facer, e o que nos impoñen os malvados europeos, ti, como de costume, non te enteras de nada e vas tirando para diante coa inocencia dun año a punto de convertirse en suculento asado previo paso polo matadeiro.
O matadeiro no que se terán que facer os sacrificios que nos pides a todos, pero que acabas lexislando que fagamos os funcionarios, os pensionistas e os parados. Como o teu predecesor nos deixou tremendo cando ti opinabas que os recortes eran malos, malos, malísimos, agora non che quedou máis remedio, meu pobre, que seguir o seu camiño, pero claro, as cousas, a facelas, facelas ben, non como o outro que só nos meteu un pau do 5% de media ós funcionarios e lle fixo unhas pequenas cóxegas ós pensionistas, e uns regaliños de nada ós empresarios creando un marco lexislativo laboral próximo á explotación.

Tanto criticar ó anterior inquilino do teu chabolo (canto pagas de aluguer?) e resulta que che foi despexando o camiño para que pasaras por riba das clases medias e baixas deste país como o cabalo de Atila... se no fondo ata tes sorte.

Do meu, xa nin comentar, porque entre ti e os teus predecesores conseguistes ir estendendo a idea de que os funcionarios nos queixamos de vicio, pero que saibas que empezo a estar farto, non, o seguinte, de que sempre me pidades "esforzos", bonito eufemismo baixo o cal agochades a degradación permanente das nosas condicións de traballo, tanto económicas como de realización do mesmo. Da nosa consideración social na que tanto traballades coas vosas declaracións, tranquilos, síntome autorizado a facer comentarios do mesmo tipo cando fale de vós, os políticos que nos gobernades.

En resumo, Presidente, que por min, como se vos parte un raio a ti e a tódolos que che estiveron aplaudindo e rindo a gracia durante un minuto despois de anunciar no Congreso o gran estacazo que lle ides meter ó país... para ser exactos só a parte do país, exactamente á parte que máis queimada estaba xa.

Recomendación:

Pensando nas sensacións que tiven hoxe ó escoitar parte do discurso do Presidente, veume á cabeza esta canción de Los Rodríguez (curiosa ironía), "Palabras más, palabras menos".
Estaría pensando durante o seu discurso nas "palabras llenas de remordimiento, palabras que se lleva el viento"?


29/6/12

1013. Quen sabe onde?


Non, Al plato volverás...(TM) non pretende facer hoxe historia da televisión, senón contar o que pode ser atoparse coa burocracia deste país cando a esta non lle interesa ser atopada. Imos alá.

(teléfono na Consellería de Educación, delegación de Lugo)
- Bos días. Está o inspector ***?
- Non, hoxe non.
- E podería dicirme se vai estar o luns?
- Pois non sei, terías que falar coa secretaria. Agora non está, mellor se chamas dentro de un pouco.
- Grazas. Ata logo.

(media hora máis tarde)
- Bos días. Chamei antes para saber se o inspector *** vai estar este luns.
- Pois non sei, ten garda o martes.
- Ah, ben. A que hora vai estar?
- Pois... este martes non está. O mércores vai estar... pero non toda a mañá, que ten unha reunión en Santiago.
- E para falar antes con el?
- Non che podo dar teléfonos privados, síntoo.
- Non, se non era iso, simplemente con que lle deran o recado de que nos chame ó instituto...
- Mmmmm... mira, se queres falar con algún dos de garda.
- ... (irreproducible)

Recomendación:

A estas alturas alguén xa terá pensado neste fragmento de "As doce probas de Astérix". Pola miña parte, déixovos con esta forma de esperar bastante distinta que nos conta Corcobado, "La navaja automática de tu voz".


27/6/12

1009. Negociación... ou algo así


Martes 19 de xuño, última hora da mañá:

Recibimos unha chamada no instituto na que se nos pide que chamemos á Inspección Educativa e nós, como xente civilizada e obediente que somos coas nosas responsabilidades, facémolo. O resumo, saúdos e formalidades aparte, é o seguinte:

Inspector: Estamos vendo que segundo as previsións de matrícula, existe a posibilidade de ter que desprazar(*) a dous profesores.
(*) desprazar: largar a alguén do seu destino definitivo para outro centro, normalmente por falta de horas de traballo (na práctica, instrumento para recurtar plantillas sen xustificación algunha dándolle un destino, non definitivo, pero apetecible para os afectados, co cal non soen protestar moito)
Director: Ben, pois aínda que non estamos de acordo, estamos á súa disposición para falar do tema cando queira.
I: De acordo, pois xa seguiremos en contacto nos próximos días.

Inxenuos e parvos de nós, que nos botamos a facer contas para tratar de xustificar a nosa posición tendo en conta o beneficio do noso alumnado e a posibilidade de proporcionar un ensino de calidade. E para que negalo, que a ninguén lle fai gracia que lle anden recurtando na plantilla de persoal.

Martes 26 de xuño:

Temos reunións de claustro de profesores e consello escolar nas que se expresa o desacordo de toda a comunidade educativa do centro ante a posibilidade de recurtar a plantilla, fanse esbozos da planificación previa do vindeiro curso e se queda á espera de novas conversas coa Inspección Educativa.

A última hora da mañá recibimos unha carta da Inspección Educativa na que se nos comunica a resolución definitiva dos posibles recortes, resolución na que pasan a confirmarse ditos recortes indicando cales son os profesores desprazados. Eses recortes dos que iamos falar en vindeiras conversas, parece ser. A data de saída de dita carta: 19 de xuño!
(Repasade o inicio do post e deducide o resto, que non fai falla ser moi listos)


"Queridas Inspección Educativa e Consellería de Educación, grazas por amosarnos de forma tan clara e económica (lembremos que pagamos nós a chamada) o aprecio e importancia que lle dades á educación. Acabamos de substituír a eficiencia educativa pola económica, total para ter parados ós que explotar, mellor que non vaian moi cualificados. Así mesmo agradézovos que me deixedes tan claro cal é a vosa forma de dar a cara mediante o uso do engano e os feitos consumados. Xa que non podemos esperar nada bo de quen debería preocuparse de mellorar a calidade da educación, polo menos estar avisados para a próxima. Non vai doer menos, pero teremos as vendas preparadas.
Un saúdo nada afectuoso."

Recomendación:

E xa que, como bo educador que intento ser, trato de predicar co exemplo, vou botar a sinceridade por diante (tomade nota, autoridades educativas) e deixarvos unha recomendación musical. Un tema de Red Hot Chili Peppers, do seu álbum "By the way", unha canción que por algunha misteriosa razón leva dándome voltas na cabeza todo o día, "Cabron".


4/5/12

997. Mala persoa


Palabras coas que me levan regalado os oídos neste curso (só é unha selección):

"Deberías pasar corenta horas no calabozo."
(nai furiosa porque o seu fillo suspendera, o alumno non veu ó exame despois de recordarlle media hora antes que había exame...)

"Es que ya estamos con lo de siempre, como somos gitanos, me estás llamando para dar quejas del chaval."
(pai indignado, o de que con trece anos estivera metido nunha pelexa e faltara a clase de forma sistemática parecía ser irrelevante)

"Este instituto é peor que con Franco."
(alumna menor de idade, tan coñecedora de Franco como das normas de educación)

"Tú me estás echando las culpas... claro, como soy extranjero."
(alumno a punto de ser castigado)

De todo isto que teño oído, deduzo que en menos dun ano, aparte de ser un delincuente, volvinme racista, dictador e/ou fascista, xenófobo e a saber que máis do que non me teño enterado. Ás veces, penso que, se fora malo de verdade, aforraría unha de traballo e de reviravoltas diplomáticas...

Recomendación:

Como seguramente tamén se me asociara co Maligno de algunha maneira, ben polos meus actos, ou asistencia a aquelarres ou vai saber que escuras e innomeables prácticas que adornan a miña existencia sen que eu mesmo o saiba, vou recomendar unha canción de Iron Maiden que algúns atoparían apropiada como banda sonora da "miña" vida. Aproveitando o trixésimo aniversario do seu lanzamento, "The number of the Beast".

"...6-6-6, the number of the Beast..."


28/4/12

991. Estraña explicación


Xefatura de estudos, reunión "forzosa" a mediodía cun grupo de alumnos:

- Imos ver, alguén me pode explicar que o que pasou para que AAA lle acabara pegando a BBB?
- No recreo estabamos esperando a que nos abriran a sala de xogos.
- Ah, e entonces?
- E que nos aburriamos e empezamos a xogar.
- A xogar?
- Si, xogamos a baixarnos os pantalóns uns a outros.
- (aquí deberían figurar uns pensamentos irreproducibles de forma politicamente correcta)
  Xa non sei que dicir, sodes...! (tamén irreproducible)

Recomendación:

Para que todo o mundo poda entrar en situación, unha canción de Iggy Pop, que parece que tamén se aburría moito en 1979, "I'm bored". Baixaríalle Iggy os pantalóns a alguén nos escenarios? A saber!


21/4/12

983. Palabras máxicas


"Mmmmm... mira... a xunta da culata, aceite, mmmmm... é serio"

Isto sucedeu hoxe no taller, tres mecánicos arredor do motor do coche, eu no medio deles e todos mirando para o interior do motor. Tiñan unha cara de pena e incomodidade ó mirar para min que pensei estaban a punto de darme o pésame. (De feito, téñenme dado pésames en funerais da familia sen tanta solemnidade).
Dentro do malo, hai que ser positivo, as inminentes visitas a concesionarios prometen momentos de gran surrealismo mentres me intentan vender as virtudes dos utilitarios que verei, co cal este blog pode verse enriquecido no seu nivel de absurdo e diversión. (Aínda lembro a compra do piso, se chego a ter o blog daquela...)

Recomendación:

Para ir amenizando estes momentos, imos volver sobre as Matemáticas (medio de vida para poder comprar un novo vehículo) e a música, relacionadas neste caso no tema que dá título ó álbum de Tool do ano 2001, "Lateralus".


19/4/12

14/4/12

971. En pé, que soa o himno!


"Serenos y alegres
valientes y osados
cantemos soldados
el himno a la lid.

De nuestros acentos
el orbe se admire
y en nosotros mire
los hijos del Cid.

Soldados la patria
nos llama a la lid,
juremos por ella
vencer o morir.
..."

(himno nacional, II República)


13/4/12

967. Motivación (brutal)


"Eu xa estou de camareira e se ti segues así, de que vas acabar? De algo peor, non?"

(reprimenda dunha nai á súa filla no instituto)

Recomendación:

Despois de tan truculenta ameaza sobre o futuro profesional da miña alumna, evadámonos mediante a lisérxica viaxe musical que nos proporcionan Smoking Spore con "Toad patrol", do seu disco Conversations in D minor (2009).
Longa vida ós temas de máis de 10 minutos!


16/3/12

953. Sen palabras (literalmente)


Hoxe tiven unha "conversa" cun pai estranxeiro sobre o comportamento do seu fillo. O das aspas é porque non contestaba unha soa das miñas preguntas, só asentía mecanicamente coa cabeza, pero como sen vida. Chegou un momento que empecei a pensar que tiñamos un problema co idioma, que realmente non se enteiraba de nada e fun buscar ó rapaz para que me axudara coa tradución.

Cando chegou o rapaz, o pai empezou a falar con el, e para o meu asombro, despois dunha pequena conversa na que eu cría que estaba intervindo por medio dun "tradutor", empezou a falar nun castelán perfectamente comprensible, pedindo desculpas e prometendo que a situación ía cambiar. Agora que quedou sen traballo, dixo, podería andar un pouco máis enriba do fillo.

Quedei de pedra. Non é que non me entendera, senón que se debía sentir tan avergoñado e humillado polo comportamento do seu fillo que non fora capaz de falarme.

Despois marchou, case non fomos capaces de despedirnos, ía pensativo, sen palabras. Eu tamén.

Recomendación:

Do álbum de Manu Chao, "Próxima estación: Esperanza", unha canción de título perfecto para o que veño de contar: "Infinita tristeza". (Isto é o malo de ser xefe de estudos, sempre acabas vendo o lado máis crudo das situacións que acontecen nun centro educativo)


29/2/12

947. Folga!


A media mañá no instituto:

- Ola, profe!
- Ola, que foi?
- Nada, só che queriamos preguntar unha cousa.
- Si?
- Podemos marchar para a casa?
- E logo?
- Estamos de folga.
- Ah, e entón, que facedes no instituto?
- E que marchou algunha xente e agora aburrímonos.
- Vale.
- Ben, entonces, non podemos marchar?
- Non teño ningunha autorización de vosos pais e estamos en horario de clases...
- Entón, se marchamos, póñennos falta?
- Claro!
- E para xustificar esas faltas?
- Vosos pais.
- Oh! Grazas profe, marchamos... para clase.

E mentres tanto, no exterior, seguían ardendo as barricadas que a turba enfurecida levantara coidadosamente en defensa dos oprimidos...

Recomendación:

Para que algún dos arriba citados colla algo de perspectiva histórica, traio unha película de alguén que tiña un espírito revolucionario algo máis claro: Eisenstein. De 1925, Стачка (A folga):


17/2/12

941. Sutileza infinita


"Aproveitando que estamos traballando coas inecuacións, lembremos as dificultades do manexo do concepto de infinito. Unha forma de aclaralo é darlle un uso concreto, como, por exemplo, tratar de facerse unha idea da cantidade de tontería que existe neste mundo"

(dixo o profesor, farto despois de varias chamadas de atención ós seus alumnos)

Recomendación:

Para entreterse un pouco e non enfadarse, do álbum "Están ustedes unidos" de Eladio y los seres queridos, o tema "La cruz".


30/1/12

937. Nacionalidade difusa


Corredor do instituto, cambio de clase, a todo dar dun aula a otra, cando de repente me paran un par de alumnos:

- Profe, profe!
- Ola, que tal?
- Ben, ben. Sabes que temos un alumno novo?
- Eh?
- Si, si, un rumano, de Bulgaria.
- Aaaah, eeh, mmmm... grazas pola información!

Recomendación:

Como podes supoñer, isto necesita tempo para asentar no cerebro, un bombazo deste calibre no intelecto non se recibe tódolos días. Para ir suavizando o tema, deixo este outro tema, musical, dos suecos Oh Hiroshima!, "The fog of war".