419. Arbeit macht frei

Onte en Munich, aparte de asistir ás clases do curso de alemán que estou facendo con outros profesores galegos e irnos de festa cos cidadáns autóctonos para ver o partido de fútbol, tamén tivemos tempo para acercarnos ás aforas da localidade de Dachau, no noroeste da capital bávara. A uns tres quilómetros do centro da vila e sobre os restos dunha antiga fábrica de pólvora foi construído e inaugurado a inicios do 1933 o campo de concentración de Dachau. Aberto o 22 de marzo de aquel ano, foi o primeiro dunha inmensa lista de campos repartidos non só por Alemaña, senón por tódolos países conquistados polo rexime nazi durante a Segunda Guerra Mundial (vimos un mapa con campos en sitios tan dispares como Lituania, Dinamarca, etc).

(No interior do campo, o valado entre a

zona de barracóns e os fornos crematorios)

Recibidos na porta polo lema que da título a este post: "O traballo fai libre", macabra forma de filosofía nazi, abordamos a grande esplanada da zona dos barracóns onde residían os prisioneiros do campo e pronto tivemos unha rara sensación, a da impresión de paz e estraña beleza do lugar, un lugar que foi deseñado desde o principio coa finalidade de matar persoas. Neste pequeno campo, pequeno para o que viría durante o resto do período nazi, os deseños de Theodor Eicke foron o xérmolo dun terrible proceso industrial que só tiña unha finalidade: a destrución. Hoxe en día só quedan dous barracóns reconstruídos, un deles aberto ó público e o outro usado como almacén. De aquí continuamos cara a zona sen dúbida máis tenebrosa do campo, a cámara de gas e os fornos crematorios, vendo previamente nos carteis que moitos dos prisioneiros se arroxaron contra os valados electrificados para poder morrer dunha vez e finalizar así co sufrimento ó que estaban sometidos.

A carón deste edificio hai unha zona boscosa con preciosos camiños para pasear, camiños que nos puxeron os pelos de punta cando vimos que algúns deles conducían a lugares onde os presos eran asasinados dun tiro na caluga (o uso das cámaras de gas non era suficientemente efectivo para as necesidades de morte deste lugar). Na cámara de gas, habitación non moi grande de pouco máis de dous metros de alto (este dato é importante, reduce o volume da estancia e aumenta a concentración do gas tóxico), ó principio non ves máis que iso, unha habitación, pero logo daste conta do que significa todo o que estás vendo e pensas cousas moi duras. A foto que aparece a continuación retrata unha desas cousas, por momentos tiven a sensación de estar vendo o último que viron moitísimas persoas antes de que lles pecharan a porta da habitación para ser asasinados, cando mirei a pantalla da cámara para ver como quedara a foto sentinme baleiro, foi como se me diluira totalmente.

(A porta da cámara de gas desde dentro. A habitación que se ve entre as dúas

portas é o lugar no que os prisioneiros deixaban a súa roupa antes de entrar)

Os fornos, cámaras de desinfección (a roupa dos presos mortos era aproveitada para os seguintes en ingresar no campo), e lugares de enterramento de cinsas que rodean ó edificio coa macabra cheminea constitúen un cadro que te vai preparando para o resto da visita. Tras pasar pola zona na que hai varias igrexas de diversas confesións en recordo dos mortos, visitamos o barracón reconstruído que ilustra perfectamente as pésimas condicións de vida dos presos, e enfiamos a parte final da visita, o museo do campo no que puidemos aprender un montón de cousas e datos sobre o campo, desde a súa administración con exhaustivos inventarios onde queda reflictido perfectamente o carácter industrial deste proceso de tortura e morte, así como outras variantes do estremecedor I+D da maldade no que se foi convertendo este campo con vistas a mellorar os deseños e funcións dos novos campos que se ían construíndo. Unha das partes máis terroríficas que xa coñecía, pero ver as fotos no lugar é moi diferente, foi a dos experimentos médicos con prisioneiros con fins militares, o nome de Sigmund Rascher ocupa un lugar de excepción na historia deste aberrante lugar, por exemplo, sumerxir a alguén en auga fría cun uniforme de piloto para ver canto tardaba en morrer, ou inocullarlles enfermidades infecciosas como a malaria, todo isto aplicado á finalidade de mellorar as posibilidades de supervivencia dos soldados do exército nazi en caso de imprevistos durante a guerra. Neste punto, xa cerca do final, aparte do aspecto psicolóxico, empecei a notarme mal fisicamente. Suxestión ou non, a verdade é que foi un momento moi duro. Saín do museo e tratei de aproveitar a beleza da mañá que nos rodeaba, con un tempo perfecto. Pode parecer unha lixeireza, pero un lugar destes non e prato para tódalas bocas, sobre todo se están acompañadas dun cerebro que pense dentro da cabeza que as contén.
E ata aquí chega o post de hoxe, no cal a única recomendación é a de visitar un lugar destes e tratar de aprender aprender algo deles. Creo que é unha pequena forma de xustiza con toda a xente que morreu aquí por motivos absurdos e inxustificables.