Que impulsa á unha amable e apacible señora de 80 anos a acometer unha vertixinosa carreira de asasinatos de forma case involuntaria? Iso si, nunha implacable loita pola súa supervivencia, chegando por momentos a parecer Alex DeLarge disfrazado da inofensiva e delicada Miss Marple.
Cuestións non menos curiosas se podería chegar a plantexar un se se atopara con un pastor protestante en plena crise matrimonial (e de valores) que adopta a unha cría de oso e bautiza co cristián nome de Lucifer, o que desencadea unha ruptura coa súa vida actual deixando plantadas á parroquia e á súa muller, emprendendo unha viaxe sen rumbo determinado en compañía na súa nova parella e de Lucifer, que co cambio á idade adulta ira adquirindo habilidades como o pranchado de roupa, e de paso cambiara o seu nome polo non menos intimidador de Belcebú.
Viaxe máis tenebrosa é a que inician un grupo de persoas en autobús desde Finlandia percorrendo Europa coa finalidade de cometer suicidio todas xuntas. Tal viaxe, ó igual que as dúas historias anteriores é narrada nunha das novelas de Arto Paasilinna, autor finlandés, que a pesar das súas trinta e cinco novelas publicadas desde 1972, só temos traducidas en España seis delas.
Tal vez teña algo que ver que algo tan simple como "Hirtettyjen kettujen metsä" se traduza ó galego dunha maneira tan revirada como "O bosque dos raposos aforcados", novela na que Paasilinna nos mostra o estraño grupo que chegan a formar nun apartado lugar da selva lapona un ladrón fuxido, Oiva Juntunen, con Sulo Rennes, comandante do Exército en ano sabático, e Naska, unha nonaxenaria escapada dun asilo. Seres que non encaixan na súa sociedade, pero, de forma estraña, atopan un acomodo entre eles. A saber o traballo que da traducir o resto do libro...
Non é que Paasilinna escriba comedias con personaxes absurdos, senón, todo o contrario, as súas novelas teñen un humor case inocente con toques algo malvados e sarcásticos, pero ó mesmo tempo vai pintando un retrato da súa sociedade no que apunta e dispara indiscriminadamente e amósanos que portas adentro da fachada do paraíso Nokia tamén teñen trapos sucios que lavar.
Se queredes ver algún máis deses despropósitos sociais que ilustran as novelas de Paasilinna, non deixedes de ler "O muiñeiro ouveador", onde tamén poderedes ver ó igual que en "El mejor amigo del oso" (a historia de Lucifer/Belcebú) uns pequenos toques que recordan por momentos ós recursos das narracións do realismo máxico sudamericano.
E ata aquí chega este post, no que por razóns obvias, non vai haber recomendacións, xa que o post en si mesmo xa o é. Hala, a ler!
Nota:
A primeira historia citada é "La dulce envenenadora" e a do autobús, "Delicioso suicidio en grupo". Tamén está traducida "Jäniksen vuosi", que, como calquera fillo de veciño sabe (sempre que o veciño viva en Finlandia, claro), se traduce ó castelán como "El año de la liebre", pero este aínda non tiven ocasión de lelo, co cal non podo opinar... de momento
Cuestións non menos curiosas se podería chegar a plantexar un se se atopara con un pastor protestante en plena crise matrimonial (e de valores) que adopta a unha cría de oso e bautiza co cristián nome de Lucifer, o que desencadea unha ruptura coa súa vida actual deixando plantadas á parroquia e á súa muller, emprendendo unha viaxe sen rumbo determinado en compañía na súa nova parella e de Lucifer, que co cambio á idade adulta ira adquirindo habilidades como o pranchado de roupa, e de paso cambiara o seu nome polo non menos intimidador de Belcebú.
Viaxe máis tenebrosa é a que inician un grupo de persoas en autobús desde Finlandia percorrendo Europa coa finalidade de cometer suicidio todas xuntas. Tal viaxe, ó igual que as dúas historias anteriores é narrada nunha das novelas de Arto Paasilinna, autor finlandés, que a pesar das súas trinta e cinco novelas publicadas desde 1972, só temos traducidas en España seis delas.
Tal vez teña algo que ver que algo tan simple como "Hirtettyjen kettujen metsä" se traduza ó galego dunha maneira tan revirada como "O bosque dos raposos aforcados", novela na que Paasilinna nos mostra o estraño grupo que chegan a formar nun apartado lugar da selva lapona un ladrón fuxido, Oiva Juntunen, con Sulo Rennes, comandante do Exército en ano sabático, e Naska, unha nonaxenaria escapada dun asilo. Seres que non encaixan na súa sociedade, pero, de forma estraña, atopan un acomodo entre eles. A saber o traballo que da traducir o resto do libro...
Non é que Paasilinna escriba comedias con personaxes absurdos, senón, todo o contrario, as súas novelas teñen un humor case inocente con toques algo malvados e sarcásticos, pero ó mesmo tempo vai pintando un retrato da súa sociedade no que apunta e dispara indiscriminadamente e amósanos que portas adentro da fachada do paraíso Nokia tamén teñen trapos sucios que lavar.
Se queredes ver algún máis deses despropósitos sociais que ilustran as novelas de Paasilinna, non deixedes de ler "O muiñeiro ouveador", onde tamén poderedes ver ó igual que en "El mejor amigo del oso" (a historia de Lucifer/Belcebú) uns pequenos toques que recordan por momentos ós recursos das narracións do realismo máxico sudamericano.
E ata aquí chega este post, no que por razóns obvias, non vai haber recomendacións, xa que o post en si mesmo xa o é. Hala, a ler!
Nota:
A primeira historia citada é "La dulce envenenadora" e a do autobús, "Delicioso suicidio en grupo". Tamén está traducida "Jäniksen vuosi", que, como calquera fillo de veciño sabe (sempre que o veciño viva en Finlandia, claro), se traduce ó castelán como "El año de la liebre", pero este aínda non tiven ocasión de lelo, co cal non podo opinar... de momento
No hay comentarios:
Publicar un comentario