691. Escenas despois da batalla (IV)

Siii! Alegrádevos, que volve o clásico entre os clásicos deste blog. Aparte das tribulacións de entregas anteriores do blog, o curso vai deixando pequenas perlas cultivadas pacientemente (a veces, outras con menos paciencia) durante as clases e as entrevistas cos pais e nais (realmente, na práctica, case todo nais) dos meus queridos(?) alumnos. E sen máis preámbulos, continúa... o circo!:

- Pues yo, ¡NO ESTOY DE ACUERDO CON ESTO!
(Unha alumna na entrega de notas, todo un gritesjit!)

- Proofe! (Ton mimoso) A que somos os teus alumnos preferidos?
(A miña cara era todo un retrato da mentira cando dixen "si")

Aínda que en outro curso tiven este curioso intercambio verbal:
- Profe, debes aburrirte con nós, somos un grupo penoso, non?
- Que va! Non me aburro.

Pero cando un se fai merecedor do premio á paciencia é despois de ter que escoitar isto:
- Pois non sei eu, eh! Aquí parece que o problema, máis que de comportamento, é de tipo persoal entre vostede e a rapaza.
(Pois non, mire, o problema é con vostede, que xa non pode cambiar, a súa filla aínda é educable, imbécil!)

Nada mellor para suavizar a tensión que confesións do tipo:
- Mira, eu xa sei que **** fuma porros e bebe algo, pero ata aí sei que está controlado, e con que non se meta en máis líos... entende?
- Si, claro.
- Ben.
- Ben.
(Como xa quedou claro en entregas anteriores deste serial, eu "entendo", "xa sei", etc...)

Ademais, quedaba o tiro de gracia:
- E entonces... o tema das faltas a clase de ****?
- Bueno, é que como eses días estiven nove días no cárcere en Bonxe, non podía controlalo moito, sabes?
- Ah, xa. De acordo.
(Todo comprensión pola miña parte. A este paso, o día que os extraterrestres aterricen na porta do instituto, nin me molestarei en coller a cámara para tirarlles unha foto)

De todas formas o punto de fricción máis habitual son os exames:
- Prooofe! (Ton entre mimoso e pelota)
- Dime.
- Un 4 es aprobado, no?
- Non.
- Cooomo? (Ton incrédulo e asombrado)
- De momento, os aprobados, son un 5.
- ¿Y el trabajo y el comportamiento?
- Case mellor, non preguntes.
- ¡Oh! -asombro total- Y entonces... ¿cuándo me repites el examen?
- A final de curso, como a todos.
- ¡Bueno, pfffff! (Ton de indignación, tamén no bufido)

En fin, que despois de todo isto, que máis dicir? Ser profe, a pesar de todo, é marabilloso.

Recomendación:

Se queredes outro tipo de asombro, hoxe queda aquí como recomendación unha comedia musical xaponesa de 2001: "A felicidade dos Katakuri", de Takashi Miike. Macabra e divertida a partes iguais.