1031. Tempo perdido

Como ben di o título, desde que pensei en escribir isto, perdeuse algún tempo polo camiño, en concreto, uns sete meses, que foron os que pasaron desde que os samoáns decidiron despachar dos seus calendarios o 30 de decembro de 2011. Para ser exactos, Samoa (independente, non confundir coa Samoa Americana, dependente dos EE.UU.) e Tokelau (conxunto de tres atolóns dependentes de Nova Zelanda que están habitados por unhas 1200 persoas). Estes lugares deitáronse o 29 de decembro para, sen necesidade de ningún somnífero de cabalo, erguerse placidamente o 31 de decembro. Ben, case todos, porque algún grupo relixioso interpretou isto como un desafío a Deus, cousa que máis adiante veremos que non é a primeira vez que se fai, aínda que coa súa complicidade...

Utilidade práctica?
Como ben describía Umberto Eco en "A illa do día antes", por estas lonxitudes atópase a liña do cambio de día, o que marca para os que non somos de alí unha estraña idea sobre o decurso do tempo no cal palabras como "onte", "hoxe" ou "mañá" teñen a curiosidade de intercambiarse con tan só tomar un avión que a traspase. Lonxe deste difuso territorio das ideas, chegamos ó dos negocios, que debido á peculiaridade do lugar, facía que os referentes económicos próximos como Australia e Nova Zelanda vivisen nun calendario laboral desacompasado ó deles, o que lles facía perder dous días á semana de intercambios comerciais, e claro, postos a cambiar, está claro que países pintan algo no mundo e cales pintan menos.

Consecuencia turística:
Se antes se podía ir a estes territorios a ver a última hora do día no planeta, coa poética do último solpor, agora hai que aproveitar a do primeiro amencer do día en todo planeta. Simplemente, cambiar a festa de fin de ano pola de inicio, salvo iso, e que os samoáns nacidos ata ese día terán no día do seu cumpreanos os anos que celebren menos un día.

Historia:
Todo isto que comentei ata aquí non pasa de ser un detalle anecdótico, xa sucedera antes e ademáis ó grande, nada máis nin nada menos que eliminando DEZ DÍAS dunha soa tacada. Cando? Iso xa é unha pregunta moi complicada e depende de onde se conteste, xa que o da globalización é moi recente.
Na maioría dos sitios, ou polo menos, no que para nós era o noso mundo daquela (Italia, Portugal e España, lembremos que os dous últimos países eran nese momento moooi graaandes) e por decreto papal, os días do 5 ó 14 de outubro de 1582 simplemente non existiron. No resto do mundo, que aínda era máis grande, cada lugar tivo as súas peculiaridades, o que, traducido a linguaxe simple, ven a ser que cada un fixo o lle petou. Podedes comprobalo neste artigo da Wikipedia.
Por se vos sentides moi preguiceiros para ler o artigo e as causas de tal cambio, cabe destacar como detalle curioso que a famosa coincidencia nas mortes de Shakespeare e Cervantes non foi tal, xa que os seus respectivos días 23 de abril foron distintos, facendo que o inglés morrera dez días máis tarde. Ou tamén que a Revolución de Outubro en Rusia comezara realmente da noite entre os nosos 6 e 7 de novembro de 1917. A pesar dese cambio, Eisenstein resistiuse e a súa película segue a chamarse "Outubro".

Aínda así, cabe destacar a rareza dos suecos, si, ese pobo que ten como maiores aportacións á cultura occidental ABBA e IKEA, pois eses mesmos non foron capaces de poñerse de acordo nin consigo mesmos, e xunto cos finlandeses, eses que coñecemos grazas a Nokia (lugar que existe de verdade), trataron de poñer orde no calendario alá polo 1700, decidindo cancelar os anos bisestos durante corenta anos, co cal irían perdendo os dez días de marras. O problema foi que en 1704 e 1708 xa lles esquecera e nesa década o seu calendario non coincidía co de ningún sitio. En 1712 inventaron o 30 de febreiro, voltando así ó calendario xuliano, e en 1753 caeron da burra definitivamente facendo que despois do anoitecer do 17 de febreiro viñera o amencer do 1 de marzo.

E así, ata a década de 1920, que o mundo enteiro rematou por poñerse de acordo, incluso aqueles que parecen vivir no pasado (ou o botan de menos) por todo o planeta.

Recomendación:

• Aínda que podería poñer algún tema dos Angry Samoans, que algún habería cabreado polo cambio, vou ser algo máis contundente (no concepto, que non na música) e propor a versión propia do tema de Nine Inch Nails, "The day the whole world went away", do álbum de 1999 The Fragile.
• De todas maneiras para que os samoáns nnon se enfaden máis e compensando a preguiza dos últimos meses, hoxe imos tirar a casá pola ventá facendo dúas recomendacións. A segunda delas é a lectura de "Biografía da fame" de Amélie Nothomb, onde os samoáns teñen protagonismo como pobo nunha pasaxe especialmente triste e curiosa.

1021. (Tele)Visión do futuro

"¿Nunca habéis pensado que el LSD y la televisión en color llegaron para nuestro consumo más o menos al mismo tiempo? Nos llega toda esta pulsación explorativa de color y ¿qué hacemos? Prohibimos una cosa y jodemos la otra, la televisión. Desde luego, es inútil en las manos actuales; creo que no hay mucho que discutir al respecto."

Así de claro e visionario foi Charles Bukowski en 1967 para empezar o seu relato "Un mal viaje" incluído nunha edición de varios relatos seus que foron publicados en España baixo o título do último deles, "La máquina de follar". E iso que non coñecía a televisión actual...

Recomendación:

Un pouquiño máis tarde, a finais de 1969, a banda británica Head Machine gravou o seu único disco, "Orgasm", do cal queda aquí como mostra o tema do mesmo título. Bo proveito!

1019. Eu non quería, pero...

"La subida del IVA es el sablazo que el mal gobernante pega a sus compatriotas"

Efectivamente, Mariano (Rajoy). Quen te coñece mellor que ti mesmo, que xa dicías isto en marzo de 2010?

Por non falar do resto teu patético discurso de hoxe no que ías admitindo incumplir un tras outro tódolos puntos do teu programa económico, por non falar de como se está socializando esta crise na que os bancos e moitos dos seus dirixentes/ladróns se repartiron e/ou roubaron uns beneficios descomunais, mentres que as perdas as está pagando todo o país. Ai, non, todos non, os bancos seguen sen regulación adicional despois das xenerosas tempestades de millóns de euros que lles caeron enriba, os cargos políticos non reduciron os seus salarios e privilexios, as grandes fortunas do país e as grandes empresas non viron aumentar os seus impostos, a Igrexa segue a parasitar millóns e millóns de euros ano tras ano sen pasar pola caixa pola que o resto temos que pasar cando nos confesamos con Facenda. E por non falar tampouco dos grandes defraudadores, que seguirán ríndose do país a conta da xenerosa e irresponsable amnistía fiscal dictada polo teu goberno.

Pero claro, ti, meu pobre, entre a herdanza recibida (non me estraña que o país estea pobre, tocáronlle ó teu goberno tódalas herdanzas), e o que non che queda máis remedio que facer, e o que nos impoñen os malvados europeos, ti, como de costume, non te enteras de nada e vas tirando para diante coa inocencia dun año a punto de convertirse en suculento asado previo paso polo matadeiro.
O matadeiro no que se terán que facer os sacrificios que nos pides a todos, pero que acabas lexislando que fagamos os funcionarios, os pensionistas e os parados. Como o teu predecesor nos deixou tremendo cando ti opinabas que os recortes eran malos, malos, malísimos, agora non che quedou máis remedio, meu pobre, que seguir o seu camiño, pero claro, as cousas, a facelas, facelas ben, non como o outro que só nos meteu un pau do 5% de media ós funcionarios e lle fixo unhas pequenas cóxegas ós pensionistas, e uns regaliños de nada ós empresarios creando un marco lexislativo laboral próximo á explotación.

Tanto criticar ó anterior inquilino do teu chabolo (canto pagas de aluguer?) e resulta que che foi despexando o camiño para que pasaras por riba das clases medias e baixas deste país como o cabalo de Atila... se no fondo ata tes sorte.

Do meu, xa nin comentar, porque entre ti e os teus predecesores conseguistes ir estendendo a idea de que os funcionarios nos queixamos de vicio, pero que saibas que empezo a estar farto, non, o seguinte, de que sempre me pidades "esforzos", bonito eufemismo baixo o cal agochades a degradación permanente das nosas condicións de traballo, tanto económicas como de realización do mesmo. Da nosa consideración social na que tanto traballades coas vosas declaracións, tranquilos, síntome autorizado a facer comentarios do mesmo tipo cando fale de vós, os políticos que nos gobernades.

En resumo, Presidente, que por min, como se vos parte un raio a ti e a tódolos que che estiveron aplaudindo e rindo a gracia durante un minuto despois de anunciar no Congreso o gran estacazo que lle ides meter ó país... para ser exactos só a parte do país, exactamente á parte que máis queimada estaba xa.

Recomendación:

Pensando nas sensacións que tiven hoxe ó escoitar parte do discurso do Presidente, veume á cabeza esta canción de Los Rodríguez (curiosa ironía), "Palabras más, palabras menos".
Estaría pensando durante o seu discurso nas "palabras llenas de remordimiento, palabras que se lleva el viento"?