1249. Días de cine... en Pyonyang

(Todos serios, que vos nukeo!)

Xa pasou tempo desde que neste mesmo blog se informaba de que Corea do Norte era un lugar de funcionamento peculiar. Dito sexa de paso, tampouco facía falta que consultarades o blog para chegar a tal conclusión, dado a case conversión en iconas da cultura popular dos seus dirixentes, que chega a niveis descomunais co actual presidente Kim Jong-Un, que por obra e graza dos medios de comunicación e das redes sociais ve convertida en broma case calquera das súas barbaridades e declaracións.

Estas últimas chegan a acadar ás veces un nivel de surrealismo tal que custa tomalas en serio, todo hai que dicilo. Aparte da viralidade que provoca todo o relacionado con este home, imos facer hoxe unha pequena viaxe ó pasado da man do seu falecido pai, o Querido Líder Kim Jong-Il.

Antes desta avalancha de informacións sobre o Brillante Camarada, o máis parecido que existía no país a un ídolo pop (obrigatorio, iso si) era o seu pai Kim Jong-Il, que ademais de algunhas cousas que se comentaron aquí fai algo máis de catro anos, cando aínda estaba vivo, presentaba outras peculiaridades:

1. O gusto polas mozas novas. Poderíase argumentar que non é algo tan peculiar e que o vemos día a día. Mentres isto estea dentro da legalidade, este blog non ten nada que obxectar, certo é. O que xa non é tan do día a día é a existencia dunha especie de "Joy division" que o ditador tiña sometida a unha disciplina militar coa fin satisfacer os seus apetitos sexuais (ou os dos seus invitados), chegando a enviar incluso a Xapón ou China para perfeccionar as súas destrezas eróticas ás integrantes deste selecto harén.

2. O gusto polo coñac Hennessy, do que se dicía que importaba o ano botellas por un valor duns setecentos mil dólares. Dita bebida era servida con viandas igual de caras (e inaccesibles para o seu pobo, desnutrido de forma crónica) durante as festas privadas que organizaba e nas que teriamos que volver a engadir o punto 1 desta lista.

3. O gusto polo cine. Posiblemente, a súa maior afición (aparte de ter sometido ó país) e que xa se mencionou de pasada por aquí, pero na que hoxe imos profundizar e que nos trae unha historia das que ilustran a filosofía deste blog.

A historia comeza con Kim Jong-Il sentado nun cómodo sofá no palacio presidencial de Pyonyang en 1977, vendo algún western dos que era fanático (parece que tiña unha colección privada de unhas 20000 películas, case todas prohibidas no país) cunha copa de Hennessy na man, e sen prestar demasiada atención á película que está vendo, reflexiona ata chegar á conclusión de que o cine norcoreano é un desastre sen paliativos. (Seguramente non foi así, pero o blog é meu e gústame imaxinar que así foi). Tras este momento, o Querido Líder decide tomar cartas no asunto e aquí é onde entran os involuntarios, nunca mellor dito, coprotagonistas da historia.

Máis ou menos por aqueles meses, o director e produtor de cine Shin Sang-ok e a actriz Choi Eun-hee, tamén coreanos eles, pero residentes no Sur, onde eran unhas celebridades nacionais, divorciáronse por un tema de infidelidade (parece que Sang-ok era un tipo con tempo para todo). As producións de Sang-ok pasaban por momentos económicos delicados debido á censura por parte das autoridades, que sabiamente aprendían os métodos do Norte. Finalmente, a súa empresa foi pechada polo goberno, e a vida de Sang-ok, namorado, pero só, estaba nun momento delicado, pensando en facer as maletas e empezar en outro lugar.

O que non contaba era cal ía ser ese lugar. Poucos meses despois do divorcio soubo que a súa exmuller estaba nunha prisión de Pyongyang, a onde chegara despois de ser secuestrada en Hong Kong por axentes norcoreanos. Nunha decisión de lóxica impecable, viaxou a Hong Kong para investigar o que lle sucedera a Eun-hee e, coa mesma lóxica, rematou tamén secuestrado.

(Pulgasari, o legado cinematográfico de Kim Jong-Il)

A estas alturas, e a pesar de que os medios norcoreanos afirmaban que foran alí pola súa vontade, estaba claro que o Querido Líder argallara todo aquel asunto. Lembremos que era un tipo excéntrico, en ningún momento se dixo que era parvo. A intención do Querido (e cinéfilo) Líder era simple: ter unha industria cinematográfica nacional de calidade. E para que negalo, que mellor que ter ó director e á actriz máis importantes do momento no veciño inimigo ó seu servizo.

A tal efecto, mantívoos separados durante cinco anos, aínda que de formas diferentes, a ela paseándoa e lucíndoa en festas polos países afíns e a el en campos de traballo e celas de castigo (xa vimos que o do machismo non lle importaba moito ó Querido Líder). Tras cinco anos, Sang-ok debeu de pensar que tal vez Kim Jong-Il tiña unha boa idea, ou tal vez estaba farto da súa situación, que tamén pode ser. O tema é que accedeu ás pretensións do Gran Dirixente e dirixiu algunhas películas, nas que o Gran Dirixente tamén demostrou ter moito tempo, xa que figuraba como productor executivo. O de executar tamén ía moito con el, unha vez máis non se poden negar os feitos.

Neste momento, o Benamado Líder considerou que o terreo xa estaba listo para sementar o seu legado cinematográfico e puxo en marcha o que ía ser unha película que por razóns misteriosas, ou por todo o que levamos contado ata aquí e o que aínda queda, está considerada unha obra de culto: Pulgasari. O argumento é certamente curioso e podedes velo aquí, que isto xa vai longo por hoxe. Resumidamente, vén sendo que un rei malo, malísimo, da Idade Media ten orpimido ó seu pobo, ata que un día un humilde ferreiro crea un boneco pequeno para a súa filla antes de morrer; unha gota do sangue da nena cae sobre o boneco, transfórmao e empeza a comer todo o metal que atopa, medrando e medrando ata converterse nunha especie de Godzilla do norte do paralelo 38 que axuda ó pobo a derrotar ó tirano.

A este argumento tan aparentemente perigoso para un ditador, o Benamado Líder deulle a volta como a un calcetín e converteuno vía propaganda nunha alegoría da enerxía do marxismo na súa loita contra o capitalismo. Como xa se dixo, parvo non era o Benamado Líder, tal vez raro como el só, pero parvo non. Como dato curioso, o parecido co meu benquerido Godzilla non era tan casual, porque unha cousa é a política e outra o negocio, e as sospeitas de que a produtora xaponesa Toho colaborara cos efectos especiais eran máis que fundadas, de feito o actor que ía dentro do monstro era o mesmo que o que ía dentro de Godzilla. Os custos de produción eran o de menos dado quen era o produtor, ata chegaron a utilizarse dez mil soldados norcoreanos como extras para as escenas de batallas. Outro dato curioso foi que nun programa de intercambio entre os dous países, foi unha das escasas películas norcoreanas exhibidas no capitalista sur.

E os protagonistas indirectos? Pois por incrible que pareza, Sang-ok e Eun-Hee, que a estas alturas volveran casar por "recomendación" do Querido Líder (todo amor el) non quixeron seguir no paraíso do Juché, e na primeira ocasión que tiveron, nunha xira por Europa, fuxiron e pediron asilo político na embaixada estadounidense en Viena. Se queredes saber máis das súas vidas, consultade os enlaces nos seus nomes. Só citarei como curiosidade que o director chegou a facer ata unha película con Hulk Hogan.

Recomendación:

Se queredes podes ver Pulgasari (confeso que eu aínda o teño pendente), aquí deixo o enlace.
Como eu aínda non a vin toda, vou facer unha recomendación de algo coreano que si vin (do sur, xa sei que non é o mesmo, pero hai que saber conformarse como se fosemos norcoreanos). A "triloxía da vinganza" de Chan-Wook Park, formada polos filmes "Sympathy for Mr. Vengeance", "Oldboy" e "Sympathy for Lady Vengeance", duras e interesantes a partes iguais, con ratos de gran fermosura estética a pesar da súa dureza.

Actualización: xa vin Pulgasari, non é para perder de facer outra cousa, pero tampouco sería tan estraño que saíra nunha das tardes de fin de semana de televisións privadas, cousas peores podemos catar case a diario nas nosas televisións. De todas formas, mellor que sigades a outra recomendación. Podedes fiarvos da miña palabra. E de paso, confirmo que a calidade do cine norcoreano debía de ser tan baixa como o Benamado Líder pensaba, porque se isto a melloraba...