Nestes tempos que corren vivimos incertidume polo futuro, a crise económica, a paz no mundo (con premio Nobel incluído para un home que ten o país metido en dúas guerras) e así podería seguir ata pechar o post, pero vou ir centrando o tema con unha das ameazas máis terroríficas e exóticas dos últimos anos: a aparición dun burato negro que faga desaparecer o noso planeta como consecuencia da temeridade dos experimentos no LHC. Ademais do improbable da situación, todos tranquilos, sería tan rápido que non nos daría tempo a darnos conta de que a Bola Azul se foi a tomar vento.
Despois de ler o enlace do parágrafo anterior, xa debemos saber algo sobre os aceleradores de partículas, pero, por se acaso, aí vai a explicación do que é un sincrotrón, un caso particular deste tipo de obras que combinan de forma asombrosa a Enxeñería e a Física. Alguén que sabía moi ben o que era este aparello, sen necesidade de ler este enlace, era, aínda é, estropeo o final, pero por unha boa causa, como dicía, era Anatoli Bugorski (ver a terrible foto). Ocorreu que un día que o noso triste protagonista de hoxe estaba traballando no Instituto de Física de Altas Enerxías (guau!, como se debe ligar dicindo que traballas nun sitio así) da pequena cidade de Protvino (menudo escudo ten a cidade!), na en aquel entonces Unión Soviética, ese día de 1978, detectouse un fallo no sincrotrón U-70, o maior acelerador de partículas da época, e mentres revisaba o mecanismo, Bugorski meteu a súa cabeza na parte do sincrotrón por onde circula o chorro de partículas, co infortunio de producirse nese momento un fallo nos sistemas de seguridade da máquina. (É mellor pensar que foi un fallo nos sistemas, só pensar que alguén que podía traballar en temas nucleares pulsou un botón que non debía sen darse conta produce escalofríos). A partir de aquí, Bugorski so lembra un tremendo flash que describe como os mil soles do título, é que non sentiu dor, feito sorprendente tendo en conta que acababa de ser atravesado seguindo a traxectoria da imaxe por un chorro de protóns dunha radiación aproximada de 2000 grays cando entrou pola cara e uns 3000 grays cando saíu pola parte de atrás da súa cabeza. Este dato tan impreciso carece de importancia desde o momento que podemos buscar e atopar que a dose letal de radiación está entre uns 5 e 6 grays.
Como sobreviviu Anatoli Bugorski a tan extraordinario accidente é un auténtico misterio, o que se sabe é que foi trasladado inmediatamente a un hospital de Moscú, onde os médicos e científicos da Unión Soviética se dispuxeron a esperar a súa inevitable morte e tomar notas de tódolos detalles do excepcional cadro clínico que se lles presentaba nas seguintes dúas ou tres semanas, tal era a esperanza de vida que lle concedían. Non só non morreu debido a este literal asado de cerebro, senón que a pesar de ter o lado esquerdo da cara queimado e graves danos neurolóxicos, Bugorski saíu adiante e seguiu traballando, e incluso completando dous anos máis tarde un doutorado en Filosofía, aínda que tamén con unha parálise facial na zona afectada debido á paulatina morte dos nervios. Os danos que conservou foron pequenas crises epilépticas, ademais de ocasionais espasmos graves e perdas de consciencia.
Sendo sometido a revisións periódicas un par de veces ó ano con outras vítimas de accidentes nucleares, os investigadores observaron un estraño fenómeno, a parte afectada da cara parecía terse detido no tempo, non se apreciaban rastros de avellentamento, mentres que no resto do organismo o tempo continuaba co seu curso normal. Finalmente, a mediados dos 90, con cincuenta anos, solicitou a baixa por incapacidade, para obter de forma gratuita a súa medicación, pero a nova Rusia non estaba para alegrías económicas, co cal chegou a pensar incluso en ofrecerse para ser investigado por médicos occidentais, pero non conseguiu xuntar os cartos necesarios para sair do país.
Resumindo, en palabras de Bugorski: "Este foi un test involuntario sobre a guerra con protóns" e chegando a un punto máis trascendente sobre a vida: "Estou sendo probado, a capacidade do ser humano para sobrevivir esta sendo posta a proba". No seu caso, podemos afirmar que a súa capacidade superou tódalas probas, salvo cousas raras que poidamos chegar a saber nun futuro, claro.
Recomendación:
Algo moi apropiado para as sensacións de Bugorski, o tema Time Stops do primeiro álbum do grupo Explosions in the Sky. Moi curiosa a historia que se conta no wikiartigo sobre a relación do grupo cos atentados do 11 de setembro de 2001 en Estados Unidos.
