2/12/09

127. Nocilla (fin)


"Hay una historia real, además de muy significativa: un hombre regresa a la ciudad abandonada de Prípiat, en Chernóbil, tras haber huido 5 años atrás con el resto de la población, cuando ocurriera la explosión de la Central Nuclear, recorre las calles absolutamente vacías, los edificios en pie y en perfecto estado le van recordando la vida en esa ciudad, no en vano fue uno de los obreros que contribuyó, en la década de los 70, a su construcción, llega a su calle, busca las ventanas de su piso en el conjunto de bloques de edificios, observa las fachadas detenidamente un par de segundos, 7 segundos, 15 segundos, 1 minuto, y dice dirigiéndose a la cámara, No estoy seguro, no estoy seguro de que aquí estuviera mi casa, vuelve a detener la mirada en el bosque de ventanas e insiste, sin ya mirar a cámara, No lo sé, no lo sé, quizá sea ése, o aquel de allí, no lo sé, y este hombre ni llora ni muestra afectación alguna, ni siquiera perplejidad, ésta es una historia importante en lo que se refiere a la existencia de parecidos entre cosas,..."


Así comeza Nocilla Lab, terceira e última das novelas que forman o chamado Proyecto Nocilla de Agustín Fdez. Mallo e que veño comentando en posts anteriores deste blog. Ésta última é a que máis se afasta do concepto tradicional de novela, como o propio autor define, é un artefacto literario que, a diferencia dos dous anteriores, está configurado como unha estraña road-movie na cal a parella protagonista se desenvolve arredor do chamado Proxecto, algo que está flotando constantemente no ambiente pero non acabamos de visualizar. Unha palabra clave neste libro é autorreferencia, tanto na estrutura formal do libro, como no seu contido, aclarando o porque de cousas que aparecen nos dous libros anteriores da triloxía e facendo que a narración xogue co propio libro.

Neste libro, o autor vai facendo un autorretrato encuberto, así como unha declaración de intencións literarias, e desde o primeiro capítulo, no que os puntos non existen, ata os dous seguintes nos cales o xogo metaliterario vai aumentando paulatinamente a súa intensidade ata facerse multidisciplinar no seu sorprendente final, podemos disfrutar de algo distinto ó que nos atopamos habitualmente nos estantes das librerías, e que fai pensar que hai vida intelixente máis alá dos best-sellers.

Recomendacións:
  • Ademais da recomendación de ler este libro, podemos adentrarnos en outros como os que se citan ó longo deste artefacto-novela, como por exemplo, do meu admirado Paul Auster, "La música del azar". 
  • No blog do propio autor pode descargarse (libremente sen que a Innomeable Institución intente cobrar) unha poética filmada da triloxía, que serve para pechala e, de paso, para saber finalmente en que consiste o omnipresente Proxecto.
  • "El ser humano desaparecerá. Más aún, es necesario aniquilarlo para pasar a un estado maquinal. En este estado, no habrá libertad individual, únicamente existirá la libertad colectiva. Tampoco habrá problemas porque cada hombre-máquina estará debidamente programado y todos seremos felices". Esta cita é de El Aviador Dro (y sus obreros especializados), a máis notable das escasas réplicas dignas que houbo en España ás primeiras oleadas de música eléctrónica procedentes de Europa, encabezadas por grupos como os alemáns Kraftwerk (prometo post exclusivo sobre eles). Este grupo, mencionado en Nocilla Lab (se queredes saber o porque de Nocilla, lede o primeiro libro dos tres), deixounos cancións de ambiente futurista, influidas polas vangardas de inicios do século XX, unha destas cancións, extraída do seu álbum de 1985 Cromosomas Salvajes, é "La ciudad en movimiento".
  •  

No hay comentarios: