701. Inicio a rachar!

Como no post anterior mancionaba a Takashi Miike, e co trailer que deixei pode que vos levedes unha impresión equivocada do cine deste director, queda aquí un fragmento máis representativo da súa filmografía, a secuencia inicial de "Hanzaisha", primeira das películas da súa triloxía "Dead or Alive".

691. Escenas despois da batalla (IV)

Siii! Alegrádevos, que volve o clásico entre os clásicos deste blog. Aparte das tribulacións de entregas anteriores do blog, o curso vai deixando pequenas perlas cultivadas pacientemente (a veces, outras con menos paciencia) durante as clases e as entrevistas cos pais e nais (realmente, na práctica, case todo nais) dos meus queridos(?) alumnos. E sen máis preámbulos, continúa... o circo!:

- Pues yo, ¡NO ESTOY DE ACUERDO CON ESTO!
(Unha alumna na entrega de notas, todo un gritesjit!)

- Proofe! (Ton mimoso) A que somos os teus alumnos preferidos?
(A miña cara era todo un retrato da mentira cando dixen "si")

Aínda que en outro curso tiven este curioso intercambio verbal:
- Profe, debes aburrirte con nós, somos un grupo penoso, non?
- Que va! Non me aburro.

Pero cando un se fai merecedor do premio á paciencia é despois de ter que escoitar isto:
- Pois non sei eu, eh! Aquí parece que o problema, máis que de comportamento, é de tipo persoal entre vostede e a rapaza.
(Pois non, mire, o problema é con vostede, que xa non pode cambiar, a súa filla aínda é educable, imbécil!)

Nada mellor para suavizar a tensión que confesións do tipo:
- Mira, eu xa sei que **** fuma porros e bebe algo, pero ata aí sei que está controlado, e con que non se meta en máis líos... entende?
- Si, claro.
- Ben.
- Ben.
(Como xa quedou claro en entregas anteriores deste serial, eu "entendo", "xa sei", etc...)

Ademais, quedaba o tiro de gracia:
- E entonces... o tema das faltas a clase de ****?
- Bueno, é que como eses días estiven nove días no cárcere en Bonxe, non podía controlalo moito, sabes?
- Ah, xa. De acordo.
(Todo comprensión pola miña parte. A este paso, o día que os extraterrestres aterricen na porta do instituto, nin me molestarei en coller a cámara para tirarlles unha foto)

De todas formas o punto de fricción máis habitual son os exames:
- Prooofe! (Ton entre mimoso e pelota)
- Dime.
- Un 4 es aprobado, no?
- Non.
- Cooomo? (Ton incrédulo e asombrado)
- De momento, os aprobados, son un 5.
- ¿Y el trabajo y el comportamiento?
- Case mellor, non preguntes.
- ¡Oh! -asombro total- Y entonces... ¿cuándo me repites el examen?
- A final de curso, como a todos.
- ¡Bueno, pfffff! (Ton de indignación, tamén no bufido)

En fin, que despois de todo isto, que máis dicir? Ser profe, a pesar de todo, é marabilloso.

Recomendación:

Se queredes outro tipo de asombro, hoxe queda aquí como recomendación unha comedia musical xaponesa de 2001: "A felicidade dos Katakuri", de Takashi Miike. Macabra e divertida a partes iguais.

683. Alex DeLarge

Xa que mencionei no post anterior a tal individuo aquí queda a súa presentación para o público:

"Ahí estaba yo. Es decir, Alex y mis tres drugos. O sea Pete, Georgie y Dim. Estábamos sentados en el Milk Bar Korova, exprimiéndonos las rasureras para encontrar algo con que ocupar la noche. En el Korova Milk Bar servían lacta plus. Leche con velloceta o con dencromina… que es lo que estábamos tomando. Eso nos aguzaba los sentidos y nos dejaba listos para una nueva sesión de ultra-violencia..."

677. Desde Finlandia... con humor

Que impulsa á unha amable e apacible señora de 80 anos a acometer unha vertixinosa carreira de asasinatos de forma case involuntaria? Iso si, nunha implacable loita pola súa supervivencia, chegando por momentos a parecer Alex DeLarge disfrazado da inofensiva e delicada Miss Marple.

Cuestións non menos curiosas se podería chegar a plantexar un se se atopara con un pastor protestante en plena crise matrimonial (e de valores) que adopta a unha cría de oso e bautiza co cristián nome de Lucifer, o que desencadea unha ruptura coa súa vida actual deixando plantadas á parroquia e á súa muller, emprendendo unha viaxe sen rumbo determinado en compañía na súa nova parella e de Lucifer, que co cambio á idade adulta ira adquirindo habilidades como o pranchado de roupa, e de paso cambiara o seu nome polo non menos intimidador de Belcebú.

Viaxe máis tenebrosa é a que inician un grupo de persoas en autobús desde Finlandia percorrendo Europa coa finalidade de cometer suicidio todas xuntas. Tal viaxe, ó igual que as dúas historias anteriores é narrada nunha das novelas de Arto Paasilinna, autor finlandés, que a pesar das súas trinta e cinco novelas publicadas desde 1972, só temos traducidas en España seis delas.

Tal vez teña algo que ver que algo tan simple como "Hirtettyjen kettujen metsä" se traduza ó galego dunha maneira tan revirada como "O bosque dos raposos aforcados", novela na que Paasilinna nos mostra o estraño grupo que chegan a formar nun apartado lugar da selva lapona un ladrón fuxido, Oiva Juntunen, con Sulo Rennes, comandante do Exército en ano sabático, e Naska, unha nonaxenaria escapada dun asilo. Seres que non encaixan na súa sociedade, pero, de forma estraña, atopan un acomodo entre eles. A saber o traballo que da traducir o resto do libro...

Non é que Paasilinna escriba comedias con personaxes absurdos, senón, todo o contrario, as súas novelas teñen un humor case inocente con toques algo malvados e sarcásticos, pero ó mesmo tempo vai pintando un retrato da súa sociedade no que apunta e dispara indiscriminadamente e amósanos que portas adentro da fachada do paraíso Nokia tamén teñen trapos sucios que lavar.

Se queredes ver algún máis deses despropósitos sociais que ilustran as novelas de Paasilinna, non deixedes de ler "O muiñeiro ouveador", onde tamén poderedes ver ó igual que en "El mejor amigo del oso" (a historia de Lucifer/Belcebú) uns pequenos toques que recordan por momentos ós recursos das narracións do realismo máxico sudamericano.

E ata aquí chega este post, no que por razóns obvias, non vai haber recomendacións, xa que o post en si mesmo xa o é. Hala, a ler!

Nota:
A primeira historia citada é "La dulce envenenadora" e a do autobús, "Delicioso suicidio en grupo". Tamén está traducida "Jäniksen vuosi", que, como calquera fillo de veciño sabe (sempre que o veciño viva en Finlandia, claro), se traduce ó castelán como "El año de la liebre", pero este aínda non tiven ocasión de lelo, co cal non podo opinar... de momento

673. Problema porcino-familiar

"Estoy harta de mis padres. No cuentan conmigo para nada, namás que mi hermana, mi hermana, mi hermana ... y yo parezco un cerdo a la izquierda"

(Oído en Cadena SER, citando un programa basura de Antena 3)