1171. Ti vai facendo...

Inicio de curso, novos proxectos e, como sempre, dúbidas. Dúbidas que de vez en cando necesitan axuda externa. Neste caso axuda telefónica:

Outro instituto: - IES **** de ****, diga?
Instituto de Suso: - Ola, chamabamos desde o IES de Suso para ver se nos podiades axudar cun par de dúbidas que temos.
OI: - O que necesitedes, dime.
IS: - Temos unha consulta sobre o tema do comedor e do transporte...
(aquí no medio iría conversa pouco interesante na que nos aclaran tódalas dúbidas e continuamos coa segunda das dúbidas)
IS: - Ah, ben. E temos outra consulta porque este ano imos iniciar o PCPI(*), tal e como tedes vós.
OI: - Sen problema.
IS: - Era para ver se nos podedes botar unha man, porque como partimos de cero, practicamente non temos referencias nin material previo algún. E para ver se nos poderiades achegar unha programación para botarlle un ollo.
OI: - Programación?
IS: - Si, para que os profesores encargados teñan un punto de partida.
OI: - Non temos.
IS: - Como, non tedes? Que? Non fai falta a deste ano, non vos preocupedes.
OI: - Non, non, é que non temos programación.
IS: - Como?
OI: - Non, ho. Aquí chegan os alumnos, e segundo vemos como veñen, pois imos tirando.
IS: - Ah, pois... mmm... nada, moi agradecido. Ata logo.

(*)PCPI: Programas de Cualificación Profesional Inicial. Unha especie de Formación Profesional de baixo nivel que normalmente se usa para rescatar do fracaso escolar a alumnos cun historial académico moi malo e poñelos en contacto co mundo laboral. (Tamén hai quen di que é un paso previo a un reformatorio ou unha forma de xuntar ó peor de cada casa para que deixen de destrozar aqueles grupos nos que estaban previamente, dependendo dos lugares esta última versión pode non estar moi lonxe da verdade. Non é o noso caso, que quede claro)

Recomendación:

Despois de vivir en directo tal momento Pazos, só me falta recomendarvos o disco "Zoom" de Rachid Taha. Aquí queda o tema que o abre,"Wesh (n'amal)".

1163. De volta

A mosca, moscardo para ser exactos, levaba dez minutos molestando co seu zunido pola habitación mentres eu trataba de ler. Ó pasar as páxinas aínda me doía unha pequena queimadura no dedo índice por ter tocado de forma inexplicablemente absurda unha lámpada acendida. Curiosamente, unha lámpada nunha tenda na que merquei a mesma lámpada que me servía de fonte de luz a carón da cama, lugar sumamente cómodo para ler. Dita lámpada leva unha lámpada de baixo consumo E14 (rosca fina, para entendernos) de 15W cunha curiosa forma de cilindro formado por unha dobre hélice que se xunta na parte superior deixando un par de ocos semicirculares e simétricos polos que se apreza o interior do cilindro. Un par de ocos polos que xusto cabía a mosca e que unha vez dentro non foi capaz de saír, morrendo rapidamente pola calor mentres batía de forma repetitiva contra o interior da dobre espiral.
Así foi exactamente.

Recomendación:

O que estaba lendo era "Los detectives salvajes", do escritor chileno Roberto Bolaño.

1153. Semana da poesía internacional

A isto nos dedicamos a semana pasada no instituto (como parte divertida, por suposto, tamén traballamos):

Ana Blandiana. "Eu cred"

Eu cred că suntem un popor vegetal,
De unde altfel liniştea
În care aşteptăm desfrunzirea?
De unde curajul
De-a ne da drumul pe toboganul somnului
Până aproape de moarte,
Cu siguranţa
Că vom mai fi în stare să ne naştem
Din nou?
Eu cred că suntem un popor vegetal-
Cine-a văzut vreodată
Un copac revoltându-se?


Hermann Hesse. "Alle Bücher dieser Welt"

Alle Bücher dieser Welt
bringen dir kein Glück.
Doch sie weisen dich geheim
in dich selbst zurück.

Dort ist alles, was du brauchst,
Sonne, Stern und Mond,
denn das Licht, danach du fragst,
in dir selber wohnt.

Weisheit, die du lange gesucht
in den Bücherein,
leuchtet jetzt aus jedem Blatt
denn nun ist sie dein!


Marcelijus Martinaitis. "Neužrašyta daina"

Parduosiu žemę,
vėją nupirksiu,
už šimto mylių
tave išgirsiu.

Parduosiu jautį,
dalgį nupirksiu,
už šimto mylių
tave pakirsiu.

Linus parduosiu,
nupirksiu verpstę –
tave mylėsiu,
o tu man – verksi.


W. B. Yeats. "Wine comes in at the mouth" (aka "A drinking song")

Wine comes in at the mouth
And love comes in at the eye;
That's all we shall know for truth
Before we grow old and die.
I lift the glass to my mouth,
I look at you, and I sigh.

Recomendación:

Despois de ver a algúns dos nosos alumnos (e algún que outro profesor) lendo estes e outros poemas en diversas linguas, a verdade é que quedamos moi a gusto. No meu caso particular, aparte de ler unha das anteriores, contribuín tamén coa lectura a medias do fermoso "Annabel Lee" de Edgar Allan Poe. E ó igual que fixemos cos alumnos, deixovos aquí unha preciosa versión musical a cargo de Radio Futura. Facer notar un punto extra, o vídeo está sacado de aquel marabilloso programa co que algúns crecemos na adolescencia, La bola de cristal.

1151. Despois da morte

Fai uns días, mentres pasaba por un corredor do instituto nun recreo atopei suspendida no aire a seguinte pregunta, que imaxino como parte dunha conversa que prometía ser interesante:

"¿Y si te mueres, después... qué haces, eh?"

Simultaneamente, noutro instituto galego tiña lugar esta conversa nunha clase na que se falaba dos mitos gregos:

" - Entonces, ¿cómo se sabía esto del infierno?
- A ver, todo este tipo de mitos son narraciones inventadas.
- Pero, non é certo o do inferno?
- ¿Aún crees en el infierno?
- Ti morriches? Entonces, como sabes que non hai inferno?
- ..."

Recomendación:

Como ultimamente, a pesar do que os meus queridos fillos intentan que durma (non durma, mellor dito), consigo ler, comparto a boa impresión que me deixou o libro "Riña de gatos. Madrid 1936" de Eduardo Mendoza.

1129. Algo realmente raro

As sesións de avaliación soen ter consecuencias coñecidas, como suspensos, aprobados e as respectivas penas e alegrías que ambos traen asociados. Pero tamén deixan frases intrigantes como estas que oín hoxe:

"Estou moi contento con este alumno, nesta avaliación mellorou moito comigo."
(E esa debeu ser a causa de que a súa nota pasara dun 8 a un 7, supoño)

"Este rapaz é un pouco vago, pero debe ser o mellor alumno que teño."
(O que, loxicamente, levou a dito alumno a sacar un 3)

Recomendación:

Agora que chega a Semana Santa, unha suxerencia por se tedes tempo para ler, os tres libros que conforman a novela "1Q84" de Haruki Murakami.

1123. Medo e estupor

Estupor é o que sintes cando unha alumna túa cae polas escaleiras, chamas a urxencias e, ó chegar o médico, observas que éste non sabe moi ben que facer con un collarín mentres a rapaza está tirada no chan.

Medo é o que sintes cando pensas que ese médico podería ter que atenderte a ti en algún momento complicado.

(Por sorte, parece que a alumna está ben)

Recomendación:

Para recuperarse un pouco do susto, outro tipo de medo, o do clásico de Iron Maiden: "Fear of the dark".

1117. Días de viño... e toxos bravos

"E que claro, pola mañá, con esa profesora, as clases aínda van tirando. Pero logo, vai comer a mediodía, bebe, e xa se emborracha para dar clase pola tarde..."

(oído nunha conversa nai-profesora)

E así, queridos lectores, e como un pode detectar facilmente a proxenitores desequilibrados de alumnos e, de paso, dar resposta á pregunta que nos facemos ás veces sobre o tipo de familias que deben ter algúns deses alumnos. Pobriños!

Recomendación:

Por se non o tiñades claro, que supoño que si, un tema de Manu Chao que fala claramente de este arranque de sinceridade materna: "Mentira".

1109. Uiuu, uiuu, uiuu, uiuu, uiuu,...

Hoxe, 8:45 a.m., como cada luns cheguei ó instituto, e como cada luns estaban fóra os aproximadamente dez fumadores habituais, un par de profesores... e os outros cento e pouco alumnos e resto de profesores!. As portas pechadas, en fin, xa poñéndome no peor, empecei a pensar en silicona ou pegamento nas pechaduras.

Baixei do coche como un foguete e resulta que non, simplemente non chegara a conserxe. Pois nada, tirei de chaves e empecei a abrir portas como Maxwell Smart. Exterior, interior, conserxería e directo a desconectar a alarma. Pulsei o código de rigor **** (non pensaredes que o ía poñer aquí, aínda que, visto o sucedido, tampouco sería raro) e logo o botón de desconectar. Ou iso pensaba eu.
Nesto que empezou a cantarruxar a alarma de tal forma que debeu despertar a tódolos veciños e procedín a volver a introducir o código e agardei. E parou, iso si, uns cinco segundos, volvendo a obsequiar ós veciños de toda a vila verdescente co seu monótono fungar.

Entón, armeime de sentido práctico e fixen pasar ó alumnado e profes para dentro mentres ía acendendo as luces do centro (nestes casos, aínda que só salte a alarma durante un segundo, a empresa de seguridade chama rápido para confirmar que non hai problemas... ou para mandar á Garda Civil). En un minuto, chamaron da empresa, pedíronme o código e a miña clave de seguridade (soa como se eu fose importante, pero é só apariencia), e cando estaba dando a clave, cortouse o teléfono, o cal lembrei que levaba uns días tocando as narices. E mentres tanto uiuu, uiuu, uiuu, uiuu, uiuu,...

Un par de intentos de recuperar a comunicación e nada. Nesto, decateime que temos no exterior unha placa da empresa de seguridade co seu número de teléfono (un 902, por certo, que xa pagamos, ben podía ser de tarifa normal). Saín para fóra correndo, a alarma seguía co uiuu, uiuu, uiuu, uiuu, uiuu,..., e os alumnos que entraban nese momento deberon ter unha impresión pouco favorable da situación. A alarma soando e o xefe de estudos fuxindo do instituto, no seu lugar non sei se entraría.

Marquei e atendeume unha amable operadora:
- Empre. S.A., dígame. ¿En que podemos ayudarle?
- Buenos días, le llamo desde XXX, tenemos un problema con la alarma (como se non se notara co uiuu, uiuu, uiuu, uiuu, uiuu,... de fondo!)
- Por favor, ¿podría indicarme su clave de seguridad?
- Sí, claro. (Clave). Uiuu, uiuu, uiuu, uiuu, uiuu,...
- De acuerdo, ahora vuelva a introducir su código y pulse el número * para desactivar.
- Listo.
- ¿Está desactivada?
- Sí, ya no suena, uiuu, uiuu, uiuu, uiuu, uiuu,... no, no, sí que suena.
- Pulse la tecla amarilla.
- ¿Qué? (non se oía nada co uiuu, uiuu, uiuu, uiuu, uiuu,... de fondo)
- La tecla amarilla.
- ¿Qué tecla amarilla? uiuu, uiuu, uiuu, uiuu, uiuu,...
- ¿Cómo dice?
- Que no hay ninguna tecla amarilla, solamente números de 0 a 9, uiuu, uiuu, uiuu, uiuu, uiuu,... un asterisco y una almohadilla.
- Esa misma, pulse esa.
- ¿Cuál? uiuu, uiuu, uiuu, uiuu, uiuu,...
- La tecla AL-MO-HA-DI-LLA.
- ¡Aaaaaah! (mentres se me ía poñendo unha cara de tonto impresionante)
- ¿Está ahora?
- Sip. (murmurando)
- Vuelva a introducir su código, por favor.
- Sip. (susurrando)
- ¿Está todo en orden?
- Sip. (case imperceptible)
- Bien, que tenga un buen día.
- Gracias. (cabeza baixa)

E así, queridos lectores, e como se convence a unha teleoperadora de que fala con un lerdo. E, de paso, de que nunca debe matricular ós seus fillos nun centro educativo no que dito lerdo poida ter algunha responsabilidade tal como ser xefe de estudos, por poñer un exemplo.

Recomendación:

Para que vos esquezades do taladrante uiuu, uiuu, uiuu, uiuu, uiuu,... que fixo despertar a todo pobo, déixovos algo que descubrín ultimamente, unha banda de Chicago, Russian Circles, e o seu segundo álbum "Enter" (2006). O disco completo, que despois de empezar o día ó grande, hai que manter o nivel.

1103. O tempo é variable

É o que soemos pensar cando falamos do clima, pero non do calendario... ou polo menos fóra das miñas clases.

Esta mañá un alumno (alumno 1, para abreviar) empezou a seguinte conversa:

- Profe, una pregunta.
- Si?
- Estuve echando cuentas y resulta que la huelga de estudiantes del 5-6-7 es de lunes a miércoles, ¿no?
- Pois non. É de martes a xoves.
- ¿Cómo?
- Si, se miras o calendario que hai no taboleiro, febreiro, aí está.
- Aaaaah, entonces... ¿Enero tiene 30 o 31 días?
- 31, claro! (a miña cara de asombro ante a pregunta debía ser épica)

Nesto, terciou outra alumna (alumna 2) para axudar a A1:

- Claro, es muy fácil con las manos.
- ¿Cómo con las manos? -preguntou A1-
- Si, segues os cotenos e vas contando, arriba 31 e abaixo 30, menos febreiro, claro.

Fixemos a representación do asunto un par de veces para despexar as posibles dúbidas, ou iso parecía ata que outra alumna (alumna 3) tivo a ben preguntar:

- ¿Y eso es siempre así?
- Sempre, como?
- Sí, ¿si es así igual todos los años?
- Ben, febreiro varía nos bisestos.
- Ya, ya, ¿y los otros meses también son igual?
- ... (estupor)

Recomendación:

E como recomendación de hoxe, unha canción na que tamén se menciona ó tempo de forma difusa, "Cybele's reverie", dos meus idolatrados e sempre infravalorados Stereolab.