353. Crónicas do máis alá (3)

No capítulo anterior: 

I sveikata! I sveikata! I sveikata!...

28 de abril:

O despertar post-vodka caseiro foi duro, o meu compañeiro de habitación non notaba a dor de cabeza previa á cea, e eu, pola miña parte, non era realmente moi consciente nin de ter cabeza, tiña unha curiosa sensación de alienación do meu corpo. O de erguerme, meterme na ducha, acicalarme e vestirme foi un proceso totalmente mecánico (aínda considero incrible que non cambiara a orde e me duchara vestido na cama). Nun estraño estado de vixilia estilo zombi baixamos a almorzar ó restaurante do hotel, e segundo vin a comida empecei a afastar de min calquera pensamento relacionado con ela, en vez de arrasar co bufé tomei a saudable opción de zume de laranxa e unha lixeira macedonia de froitas, que quedou reducida a un mínimo sorbo do primeiro e a un conato de bocado da segunda. Apartei o almorzo de diante e limiteime a encarnar a viva imaxe da derrota coa mirada perdida na mesa.

Subimos á habitación a recoller os arreos do día e completei a frugal pitanza con Omeprazol, algo que debería ter pensado antes, pero a falla de relixiosidade fixo que me encomendara ó medicamento despois do desastre. E con este panorama, vimos a chegada do autobús que nos recolleu para ir á Colina das Cruces, preto da cidade de Šiauliai.

 (Foto do grupo co noso frei Tonel)

Chegamos ó mosteiro franciscano que alí se atopa no medio dunha mañá fría e anubrada, onde nos recibiu un frade e medio, como ben se pode apreciar na foto, e vivimos un dos momentos máis sicotrónicos da viaxe cando despois de lembrarnos (e recomendarnos) a posibilidade de pasar a formar parte da comunidade, nos pediu que encabezásemos o rezo dunha oración á Virxe, trago que Chus, a nosa coordinadora, pasou facendo de tripas corazón, cousa que desde aquí agradezo, xa que o meu corazón estaba ausente e as miñas tripas estaban sendo campo de batalla entre o alcol lituano e o Omeprazol.

(A Colina das Cruces)

Despois de tan piadosos momentos, dirixímonos á Colina das Cruces, sitio impresionante á vez que tenebroso, a cantidade de cruces que alí había nin se sabe, pero o concepto de densidade cobrou novas dimensións, era realmente impactante, e como nos comentou alguén de alí, "lástima que non haxa algo de vento, porque o ruído dos rosarios que están colgando crearía un ambiente arrepiante". Mira que pena, non poder pasar medo!

Así, pouco a pouco, pasamos a mañá e chegou a temida hora de comer, onde, para a miña sorpresa, constatei que San Omeprazol se impuxera na batalla contra as forzas do mal, o que fixo que empezara a recuperar o apetito. E aquí chegou un dos puntos máis tristes da viaxe, tivemos que cambiar os plans e cancelar a nosa visita ó Lago Plateliai, dentro dun parque natural e onde tiñamos previsto coñecer unha antiga base de mísiles nucleares da Unión Soviética. Por desgraza, a base estaba sendo restaurada, co cal non é descartable volver nun futuro, pero xa non será o mesmo que ver a orixinal.

(Šiauliai. Despois do vodka caseiro, xa non había límites para nós)

Para completar a xornada, os nosos anfitrións leváronnos a coñecer Šiauliai, onde estivemos visitando un museo etnográfico e sufrimos a amabilidade dun experto en numismática que nos empaquetou un cúmulo de coñecemento que case nos deixa no sitio. Despois de este impagable momento e dun paseo e un café, volvemos a Klaipėda e previo paso polo hotel, buscamos un coche de aluguer para o día seguinte (o noso director incorporábase á expedición e tiñamos que ir buscalo ó aeroporto de Palanga), e logo a cear no Kurpiai Jazz Club, onde xa recuperara o apetito, había unha cervexa deliciosa e o meu resfriado estaba misteriosamente desaparecido.

29 de abril:

Como puidemos erguernos algo máis tarde do habitual, cando chegamos o instituto dos nosos colegas lituanos pareciamos tres persoas de verdade, e tivemos unha mañá moi agradable coas actividades que nos tiñan preparadas: montar unha obra de teatro entre os alumnos dos dous países (na que, por sorteo, o noso MP asumiu o papel protagonista, non sen rosmar antes un cacho largo), e logo, unha curiosa actividade na que os alumnos españois gravaban textos das lendas nas que se baseaba o intercambio lidos en lituano e viceversa. Despois pasamos ás actividades deportivas con diversas competicións amistosas internacionais, onde tiven ocasión de enfrontarme a un profesor lituano, subidos a unha barra fixa e arreándonos (amistosamente) con uns pequenos sacos para tirar ó contrario.

(Facendo amigos a golpes, antes da derrota)

 

Despois tivemos a tarde libre, e dirixímonos a Palanga, onde despois de recoller ó noso xefe no aeroporto, demos un paseo a carón do mar Báltico e continuamos pola vila, onde,  ademais da conseguinte cervexa con kepta duona, vimos unha curiosa ornamentación a base duns xigantes ovos de Pascua.

(Ovo de Pascua en Palanga)

Pola noite, volvemos á gastronomía local, e desta vez caeu unha salchicha de un metro, da cal, por desgraza, non hai fotos para ver o impactante aspecto que ofrecía a mesa. E por suposto, o postre que non se perdoaba a ningunha hora, ó igual que a consabida cervexa.

(Tratando de facer outro amigo no Báltico, como non saíu ben,

tivemos que conformarnos con cear a salchicha de un metro)

E así, e tras outra cervexa, repousamos tranquilamente na habitación do hotel. Por fin, todo parecía tranquilo e inofensivo. Aínda que, de todas formas, agora xa non baixabamos a garda ante nada, cousa innecesaria, xa que sentiamos a protección de San Omeprazol como se un anxo da garda nos estivera coidando.

(Continuará...)

349. Orgullo friki 2010

Mañá é o día. Por fin chega ese momento do ano no cal un pode pasear e presumir dese friki que leva dentro alardeando deses saberes recónditos sobre cultura televisiva e cinematográfica habitualmente desprezados pola chusma.
Para aqueles corazóns sensibles que poden apreciar estes valores de frikerío deixo aquí a modo de agarimoso saúdo esta escena chea de paixón e tenrura, así como peculiar exemplo onde os haxa de relación paterno-filial. Feliz Día do Orgullo Friki 2010!

(Snif, snif! Que bonito!)

Frikisaúdos, e antes de sentir vergoña por amosar o voso frikerío lembrade unha das grandes verdades que deben guiar os pasos de todos nós por este mundo:

"Sempre hai alguén máis friki que ti"

347. In memoriam

"Non é posible que existan números carentes de interese, pois de habelos, o primeiro deles xa sería interesante a causa desa mesma falta de interese"

(Martin Gardner, divulgador científico falecido o 22/5/2010)

337. Crónicas do máis alá (2)

No capítulo anterior: 
Despois de sobrevivir ó frío de Letonia, desenmascaramos a un grupo de espías chinos e tivemos que fuxir de Vilnius a bordo dun estraño Ferrari perseguidos por un peligroso grupo de pederastas ortodoxos. Ó cabo do día chegamos a Klaipėda a salvo, ou iso pensabamos...

 (Así de fermoso se vía o solpor lituano sobre o istmo de Curlandia desde o hotel)

26 de abril:

Despois de contemplar a fermosa posta de sol do día anterior desde a ventá da nosa habitación, no piso 14 do Klaipeda Hotel (ben o mereciamos despois dos albergues anteriores), e ter descansado de tanto paseo por Europa, erguémonos e comparecemos na escola obxecto do intercambio, na localidade de Gargždai, onde nos acolleron de forma cordial e agarimosa (cousa rara, porque xa nos coñecían).

Despois dunhas presentacións de rigor, incluíndo vídeos promocionais do país, así como unha parte moi interesante por parte dos alumnos lituanos que funcionou moi ben para romper o xeo, na cal nos ensinaron varios Powerpoints sobre diversos aspectos do seu país, ben, despois de todo isto visitamos o instituto.

 (O panel de aulas, a foto era inevitable. Síntoo polos

fans, os superheroes deben protexer a súa identidade)

O instituto non se pode dicir que fose de recente construción, dato que aparte do aspecto, confirmamos cando nos contaron que estaba preparando o seu 65 aniversario. Iso si, estaba moi ben coidado; realmente non imaxino un centro cos nosos garrulos/as que dure 65 anos, e xa non digo en perfecto estado de conservación.

(O rato era decoración que fixeran nunha clase de traballos manuais,

aínda que ben pensado, un así de gordo con patacas, mmm...)

Despois da xornada matinal visitamos (e utilizamos) o comedor do colexio, onde continuamos a familiarizarnos con pratos típicos da comida lituana, como a sopa de remolacha, alí chamada Šaltibarščiai, e que nos producía un mal rollo tremendo pensado na Pantera Rosa.

(A pobre Pantera Rosa despois do seu paso pola licuadora. Rico, rico!)

Despois de comer, paseo pola vila de Gargždai, onde aparte de apreciar a terrorífica arquitectura soviética, tamén vimos un bonito parque polo que paseamos para asentar a comida, despois do cal demos unha volta pola zona rural da poboación, onde asistimos a un concerto dunha celebridade nacional, que tocaba un instrumento chamado skrabalai, consistente nunha serie de chocas de madeira.

("Non me toques o skrabalai!", que diría un lituano mosqueado)

Rematada a dura xornada de actividades, os profes lituanos leváronnos de volta a Klaipėda, onde antes de despedirnos, compartiron con nós unhas cervexas (ideais co Neobrufén para o meu resfriado semituberculoso) e, de paso, introducíronnos ó marabilloso mundo do kepta duona, pan fritido en forma de pataca e gratinado con queixo. Acompañante tradicional das cervexas locais.

(O kepta duona. Rico, pero un tanque alimenticio)

Unha vez libres de compromisos, demos unha volta pola cidade e ceamos, non sen antes localizar un lugar interesante para vindeiros días. De volta para o hotel descubrimos que no primeiro andar tiñamos un lugar de perdición... e que as súas portas automáticas se abrían ó noso paso. Nin que dicir ten que saímos fuxindo cara os nosos cuartos, lonxe de tales perigos. Ai, incautos de nós! Non sabiamos que perigos maiores agardaban por nós ó día seguinte.

27 de abril:

Despois de resistir as tentacións nocturnas das pérfidas portas automáticas, volvemos pola mañá ó instituto, onde tivemos unha serie de actividades conxuntas entre os alumnos de ambos países, entre as que destacou unha clase práctica a cargo da profesora de baile. Como o ambiente era bastante soso, necesitaba un voluntario, e como parece que nos calou bastante rápido, non agardou a que nos ofreceramos, senón que polo método dixital (é dicir, apuntando co seu dedo), foi a escoller ó máis torpe e descoordinado bailarín que podía atopar aquel día alí. Como un ten o seu amor propio, non publicarei fotos do encontro na terceira fase que supuxo a introdución ós bailes tradicionais lituanos, aínda que saín do apuro con dignidade, e ademais, o ambiente animouse un montón. "Visto que os que deben ter vergoña non a coñecen, que nos queda por perder?", deberon pensar os meus alumnos.

Despois de comer, tivemos unha recepción no concello, previo paso polo bar e outro kepta duona acompañando a unhas cervexas. O ritmo etílico empezaba a aumentar... e o resfriado mantíñase constante, aínda que sen tusidos de son terrorífico.

E aquí fago unha pregunta. Que foi do noso heroe do capítulo anterior? Tranquilos, MP non desaparecera, e non tivo mellor momento para reaparecer que a recepción por parte das autoridades locais. A verdade é que levaba xa un día algo rosmón (mono de PSP?), pero nada que nos molestase. No concello estivo realmente insoportable e impresentable, co que máis tarde tivemos unha breve reunión con el na que mudamos os papeis de poli bo-poli malo polos de poli malo-poli moi malo (o bo fuxira ó ver o panorama) e tras ameaza de volta á patria vía urxente, MP tivo un bo comportamento excelente no resto da viaxe. (Ata os heroes sofren reveses nas súas aventuras).

Tras este pequeno contratempo, visitamos a casa da xuventude do pobo, onde quedamos encantados ante a cantidade de obradoiros diversos que tiñan para o tempo libre: rock, música lixeira, modelismo, moda, break dance, etc., vamos, igual que eses edificios baleiros que en España chamamos Casas da Cultura.

(Imaxes da exhibición de break dance no centro da xuventude)

Ó rematar esta visita, volvemos a Klaipėda, onde tivemos un rato libre para descansar algo e acicalarnos con vistas á cea de fraternidade cos profesores que nos tiñan preparada para esa noite.

Ó caer o sol, os profes/as lituanos viñeron a buscarnos para levarnos a unha fermosa casa de turismo rural da zona. Aquí tiñamos preparada unha deliciosa cea, que no meu caso empezou con Neobrufen, ó que rapidamente se apuntou o meu compañeiro de habitación, cunha dor de cabeza tremenda (mira que lle dixemos que se quedara no hotel, pero igual que nós, non se imaxinaba o que se nos viña encima e asistiu á cea).

Durante a cea, unha profe lituana mencionou algo sobre probar un vodka caseiro do lugar, cousa que parecía medio en broma, co cal seguimos ceando. Pero máis tarde, alguén volveu a sacar o tema, e aquí caemos con todo o equipo. Esta é a secuencia aproximada na que gravamos a fogo nos nosos fígados a formula de brinde tradicional lituana: I sveikata!

(Botella do combustible aeroespacial que alí chaman vodka)

Apareceu por alí unha botella como a da foto e puxéronnos un chupito por cabeza, nós, inxenuos, sorrimos, agradecemos, dixemos "I sveikata!" e para dentro. O sabor non estaba mal, a verdade é que bastante ben, pero a inmediatamente posterior sensación de calorcillo abrasador no esófago foi impresionante. Botamos unhas risas e tras uns bocados do postre, unha profe lituana díxo algo da outra perna.

- Como? -preguntei-
- Si. Agora tomamos unha ronda máis para a outra perna, así van as dúas iguais.
- Ah! Pois... I sveikata! (Para dentro! Onde estaba o Neobrufen a estas alturas era un misterio, e a supervivencia dos meus sentidos, outro ainda maior)

Rematamos co postre e cando xa nos dabamos por salvados nos cafés, alguén colleu un chupito e empezou a brindar pola amizade, co cal se fixo unha ronda compartindo todos o chupito de desatascador industrial (outra tradición local).

- I sveikata! -brindei cara a seguinte da mesa-
- Non te preocupes, Suso, podes tomar máis, que aínda que se acabe o chupito, vólvese a encher e continúase coa ronda ata o final. -explicoume amablemente unha das profes lituanas-
- Ah, vale! Pois nada, I sveikata!
- I sveikata for you!
- Thanks!
- Por certo, se vos interesa, os do restaurante venden o licor a moi bo prezo.
- *******! -murmurei derrotado, co que deixaran o vodka e o resfriado das miñas cordas vogais-

En fin, que acabamos tódolos profes españois levando unha botella do veleno lituano que hoxe está nas nosas casas e volvemos ó hotel estrañamente sereos, aínda que esgotados, e coa obriga de ter que levantarnos unhas cinco horas e media máis tarde para continuar co programa de actividades que nos agardaba para o día seguinte. Dos resfriados e dores de cabeza, nin se sabe, tiñamos as neuronas pulverizadas polo vodka.


(Continuará...)

331. Pesimismo ou realismo?

"Si todos los hijos de puta volaran no veríamos la luz del Sol"

(Oído onte de forma casual)

317. Crónicas do máis alá

Por fin rematou a sucesión de viaxes escolares polo máis alá... das nosas fronteiras, co breve interludio do post anterior, despois desta última viaxe volvín asustado. O salario rebaixado, a fusión das caixas de aforros por bo camiño, eventos paranormais, en fin, que me quedo unha semana máis por aí e sería como cando Ulises volveu á casa, que nin os seus o coñecían. Sen máis preámbulos, aí vai un resumo destas semanas.

23 de abril:

Chegamos ás portas do instituto ás seis menos algo da mañá (non lembraba estar tan cedo por alí sen saír de encherola), onde os pais as nais viñeron a despedirse dos seus fillos. Para a miña sorpresa, esperaban que os trouxeramos a todos de volta, incluso parecía que o desexaban. Despois dunhas emocionadas mostras... de sono saímos rumbo a Coruña, onde tomamos o avión da Impresentable Compañía rumbo a Barcelona. Unha vez no aeroporto de Barcelona, tivemos que asumir o fallo da compañía á hora de facturar, e volver a facturar as equipaxes con destino a Riga, pero non todos, xa que os dous últimos do grupo xa estaban facturados ata destino.

Despois de tres horas e media de placenteira viaxe con Air Baltic, non é ironía, chegamos a Riga, onde para a noso espanto, vimos unha morea de neve no exterior amoreada nunha zona despois de limpar os arredores do aeroporto, así como unhas botellas de Black Balsam no duty free que inducían a pensar nos remedios caseiros contra o frío destes lugares (aínda non sabiamos o que nos esperaba en días posteriores).
De aquí, directos a cear e logo ó albergue no que pernoctamos, onde descubrimos o que pode dar de si compartir cuarto cun grupo de adolescentes armados de varias PSP, son inmunes ó sono e insensibles á percepción de que os seus profesores estean pensando en cometer algún asasinato.

(O camiño da Enerxía, rumbo ó albergue)

24 de abril:

Tras ter que levantar ós nosos discípulos cunha grúa (non eran tan inmunes ó sono), ducharme a escuras (unha nova experiencia na miña vida e un bote de champú de pelo perdido) e almorzar nunha peculiar estancia con sillóns aleopardados (omito as fotos para non facer sentir pena), saímos a coñecer Riga e sentir o frío letón nas nosas carnes. Por sorte, vimos lugares como a Casa das Cabezas Negras, co seu espectacular reloxo:

Tamén un sinfín de edificios de estilo art decó (tamén arquitectura soviética, pero é máis prescindible), un adolescente duns doce anos baixándose nun tranvía unha botella dun litro de cervexa a iso das once da mañá, así como outros lugares máis curiosos a ter en conta por se algún día hai que volver:

Despois de comer, abandonamos Riga rumbo a Vilnius, facendo escala para visitar un bonito castelo no camiño, onde tivemos ocasión de ver unha estremecedora tenda de souvenirs:

Non sei como serían os regalos do seu interior, pero conseguín cruzar a fronteira sen preocuparme moito polo tema. Unha vez en Lituania, diriximos os nosos pasos (do autobús) á capital, Vilnius, onde nos agardaba un albergue fresco, fresquiño, e digno das mellores pelis de Paul Naschy, onde o resfriado que levaba empezou a producir uns tusidos de tuberculoso terminal que metían medo.

25 de abril:

A mañá empezou fresca, pero comparada co frío letón do día anterior, parecía case de verán. Como, por sorte, compartía habitación con outra profe, non sufrín os ataques das PSP nin os ronquidos ultrasónicos do condutor do autobús, co cal estaba suficientemente desperto.

Recollemos á nosa guía, que falaba un inglés que había que agarrarse para entendela, e vimos Vilnius, cidade non tan bonita como o centro de Riga, pero infinitamente mellor coidada, onde entramos nunha igrexa ortodoxa e tiven o seguinte diálogo con un alumno (no sucesivo, MP = Mente Peculiar):

- Esa cruz es distinta, ¿no?
- Si, son cristiáns ortodoxos.
- ¡Ah! Esos son los cristianos que no creen en Dios, ¿verdad?
- Hmmmm!

Ata aquí xa íamos derrapando, pero cando descarrilamos foi cando non tiven mellor ocorrencia que tratar de aclararlle a MP a diferencia entre as diversas ramas do cristianismo, pero como estaba tocando algo de oído, disperseime un pouco:

- Son todos cristianos, pero hai cousas que non comparten. Por exemplo, os protestantes negan a virxindade de María e non cren que Xesús fose enxendrado de forma distinta ó resto dos seres humanos.
- ¡Hombre! Es que se te aparece un ángel y te dice: "¡Hala, estás preñada!". Eso no hay quien se lo crea.

(MP, 1 - Lóxica, 0. E o partido aínda estaba empezando)

A visita a Vilnius transcorreu sen maiores novidades e logo fomos a ver o castelo de Trakai, onde ademais de contar con uns chinos que se nos acoplaron ó grupo gorroneando a visita guiada, disfrutamos das vistas do lugar e tamén probamos un dos pratos típicos da gastronomía local, os cepelinai. Sobre o sabor, división de opinións, a do autor do blog é favorable.

Aquí, o noso MP tivo outro dos seus momentos de gloria cando a guía nos explicou que o Gran Duque Vytautas (ou Gediminas, a saber) era un gran señor e guerreiro de trato despectivo coas mulleres:

- Eso es... un pederasta, ¿no? - sentenciou MP.
- Creo que se confunde, profe. Creo que quería decir que era homosexual. - terciou unha compañeira de MP -
- Non sei, xa non o teño moi claro, estaba mirando para os chinos estos que temos acoplados.
- Vaia morro teñen, profe. Dicímoslles algo?
 
(MP, 2 - Lóxica, 0)

Ante os derroteiros de posible violencia gratuita interracial que tomaba o asunto, decidín enfrascalos nunha cuestión sobre o significado da pederastia e así reconducilos ás explicacións da guía, o que, milagrosamente, funcionou. Non teño moi claro que hoxe saiban o que é a pederastia nin que lle fixeran caso á guía, pero polo menos pasaron dos chinos, que todo hai que dicilo, espantaron en canto empezaron a ver que a atención do grupo se desprazaba da guía cara a eles.

(Cadro de mandos do noso autobús. Ferrari?)

De aquí, volta para o autobús de altas prestacións, e rumbo a Klaipėda, onde vivimos unha das escenas máis insólitas das nosas vidas. Os alumnos seguían no autobús rumbo á veciña poboación de Gargždai, onde ían atoparse coas familias de acollida, mentres que os profesores baixamos para quedarnos no hotel que ía ser a nosa base e cando baixamos do autobús pegáronse todos ós cristais cara o noso lado facendo xestos de que non os deixaramos sós, tiñan unhas caras que parecía que os mandabamos a un campo de concentración. Os nosos alumnos quérennos! Nin que dicir ten que chegamos anonadados ó hotel e se non fose polo que estaba tusindo diría que estabamos soñando, de todas formas, decidimos ir cear e tomar unhas cervexas para asegurarnos. O da interacción da cervexa co resfriado e os antigripais xa é outro tema...

(Continuará...)

313. De volta, máis ou menos

Superados os ataques por parte da gastronomía lituana sufridos durante o período de ausencia, léase carnes, pescados, cervexas, licores dignos de ser usados como combustible aeronáutico, e por suposto, postres, por fin estou de volta. Iso si, coa inestimable (non merece a menor estima) axuda da Impresentable Compañía, que nos tivo o domingo pasado tres horas no aeroporto de Barcelona papando moscas, facendo compañía ós xogadores do Breogán e a outros cerca de douscentos que compartían avión con nós. O de que nos dixeran que debido ás condicións meteorolóxicas nos podiamos volver a A Coruña cando gravamos unha captura en Internet que informaba de todo o contrario, así como de tratar de ocultarnos os procedementos de reclamación non nos pareceu moi ben, pero como por outra parte, tiñamos moito tempo libre para redactar, quedaron unhas reclamacións do máis apañado.

O luns, por sorte, entraba tarde e facendo un alarde de profesionalidade, fun traballar, porque entraba tarde, que se non outro galo cantaría, e entre exames, traballo atrasado e as clases de alemán, fixen un oco para visitar á familia, e co obxectivo de zampar o šakotis que con tanto coidado me trouxen desde Klaipėda.

Para completar a semana quedaba o Breogán e os dous partidos de play-off despois do roubo sufrido en Menorca. Ambientazo de encerrona, e como xa ven sendo tradicional, emocionados aplausos ó final do derradeiro partido trala derrota agracedendo o esforzo realizado ó longo da temporada (o público pórtase como os amantes, perdoa todo), e despois, de tapas, para esquecer a dura realidade.

(Proba da fidelidade ó sufrimento, nin un fallo)

E así, como entrando nun bucle, volvo a estar facendo a maleta, desta vez incluíndo os libros de alemán, para ir con alumnos desde mañá e ata o venres ás terras da Súa Graciosa Maxestade (non entendo o título coa cara que ten normalmente). Todo isto, se o Eyjafjalla se porta, que non está o tema moi claro a esta hora da tarde. Así que, ata a próxima fin de semana, novo descanso, do blog, que non do autor, que a este paso vai acabar con un cargo nunha embaixada ou nun hospital por esgotamento.
 
Recomendación:

Como xa se anunciou fai tempo por aquí, había segunda parte de "Apocalipsis Z", e para a miña sorte, durante a espera no aeroporto de Barcelona atopei que xa saíu "Los días oscuros", o que fixo que a súa inclusión na equipaxe de man fose automática. Un avance do que sucederá cando, como se afirma en "Dawn of the dead", o inferno estea cheo e os mortos camiñen pola Terra.