337. Crónicas do máis alá (2)

No capítulo anterior: 
Despois de sobrevivir ó frío de Letonia, desenmascaramos a un grupo de espías chinos e tivemos que fuxir de Vilnius a bordo dun estraño Ferrari perseguidos por un peligroso grupo de pederastas ortodoxos. Ó cabo do día chegamos a Klaipėda a salvo, ou iso pensabamos...

 (Así de fermoso se vía o solpor lituano sobre o istmo de Curlandia desde o hotel)

26 de abril:

Despois de contemplar a fermosa posta de sol do día anterior desde a ventá da nosa habitación, no piso 14 do Klaipeda Hotel (ben o mereciamos despois dos albergues anteriores), e ter descansado de tanto paseo por Europa, erguémonos e comparecemos na escola obxecto do intercambio, na localidade de Gargždai, onde nos acolleron de forma cordial e agarimosa (cousa rara, porque xa nos coñecían).

Despois dunhas presentacións de rigor, incluíndo vídeos promocionais do país, así como unha parte moi interesante por parte dos alumnos lituanos que funcionou moi ben para romper o xeo, na cal nos ensinaron varios Powerpoints sobre diversos aspectos do seu país, ben, despois de todo isto visitamos o instituto.

 (O panel de aulas, a foto era inevitable. Síntoo polos

fans, os superheroes deben protexer a súa identidade)

O instituto non se pode dicir que fose de recente construción, dato que aparte do aspecto, confirmamos cando nos contaron que estaba preparando o seu 65 aniversario. Iso si, estaba moi ben coidado; realmente non imaxino un centro cos nosos garrulos/as que dure 65 anos, e xa non digo en perfecto estado de conservación.

(O rato era decoración que fixeran nunha clase de traballos manuais,

aínda que ben pensado, un así de gordo con patacas, mmm...)

Despois da xornada matinal visitamos (e utilizamos) o comedor do colexio, onde continuamos a familiarizarnos con pratos típicos da comida lituana, como a sopa de remolacha, alí chamada Šaltibarščiai, e que nos producía un mal rollo tremendo pensado na Pantera Rosa.

(A pobre Pantera Rosa despois do seu paso pola licuadora. Rico, rico!)

Despois de comer, paseo pola vila de Gargždai, onde aparte de apreciar a terrorífica arquitectura soviética, tamén vimos un bonito parque polo que paseamos para asentar a comida, despois do cal demos unha volta pola zona rural da poboación, onde asistimos a un concerto dunha celebridade nacional, que tocaba un instrumento chamado skrabalai, consistente nunha serie de chocas de madeira.

("Non me toques o skrabalai!", que diría un lituano mosqueado)

Rematada a dura xornada de actividades, os profes lituanos leváronnos de volta a Klaipėda, onde antes de despedirnos, compartiron con nós unhas cervexas (ideais co Neobrufén para o meu resfriado semituberculoso) e, de paso, introducíronnos ó marabilloso mundo do kepta duona, pan fritido en forma de pataca e gratinado con queixo. Acompañante tradicional das cervexas locais.

(O kepta duona. Rico, pero un tanque alimenticio)

Unha vez libres de compromisos, demos unha volta pola cidade e ceamos, non sen antes localizar un lugar interesante para vindeiros días. De volta para o hotel descubrimos que no primeiro andar tiñamos un lugar de perdición... e que as súas portas automáticas se abrían ó noso paso. Nin que dicir ten que saímos fuxindo cara os nosos cuartos, lonxe de tales perigos. Ai, incautos de nós! Non sabiamos que perigos maiores agardaban por nós ó día seguinte.

27 de abril:

Despois de resistir as tentacións nocturnas das pérfidas portas automáticas, volvemos pola mañá ó instituto, onde tivemos unha serie de actividades conxuntas entre os alumnos de ambos países, entre as que destacou unha clase práctica a cargo da profesora de baile. Como o ambiente era bastante soso, necesitaba un voluntario, e como parece que nos calou bastante rápido, non agardou a que nos ofreceramos, senón que polo método dixital (é dicir, apuntando co seu dedo), foi a escoller ó máis torpe e descoordinado bailarín que podía atopar aquel día alí. Como un ten o seu amor propio, non publicarei fotos do encontro na terceira fase que supuxo a introdución ós bailes tradicionais lituanos, aínda que saín do apuro con dignidade, e ademais, o ambiente animouse un montón. "Visto que os que deben ter vergoña non a coñecen, que nos queda por perder?", deberon pensar os meus alumnos.

Despois de comer, tivemos unha recepción no concello, previo paso polo bar e outro kepta duona acompañando a unhas cervexas. O ritmo etílico empezaba a aumentar... e o resfriado mantíñase constante, aínda que sen tusidos de son terrorífico.

E aquí fago unha pregunta. Que foi do noso heroe do capítulo anterior? Tranquilos, MP non desaparecera, e non tivo mellor momento para reaparecer que a recepción por parte das autoridades locais. A verdade é que levaba xa un día algo rosmón (mono de PSP?), pero nada que nos molestase. No concello estivo realmente insoportable e impresentable, co que máis tarde tivemos unha breve reunión con el na que mudamos os papeis de poli bo-poli malo polos de poli malo-poli moi malo (o bo fuxira ó ver o panorama) e tras ameaza de volta á patria vía urxente, MP tivo un bo comportamento excelente no resto da viaxe. (Ata os heroes sofren reveses nas súas aventuras).

Tras este pequeno contratempo, visitamos a casa da xuventude do pobo, onde quedamos encantados ante a cantidade de obradoiros diversos que tiñan para o tempo libre: rock, música lixeira, modelismo, moda, break dance, etc., vamos, igual que eses edificios baleiros que en España chamamos Casas da Cultura.

(Imaxes da exhibición de break dance no centro da xuventude)

Ó rematar esta visita, volvemos a Klaipėda, onde tivemos un rato libre para descansar algo e acicalarnos con vistas á cea de fraternidade cos profesores que nos tiñan preparada para esa noite.

Ó caer o sol, os profes/as lituanos viñeron a buscarnos para levarnos a unha fermosa casa de turismo rural da zona. Aquí tiñamos preparada unha deliciosa cea, que no meu caso empezou con Neobrufen, ó que rapidamente se apuntou o meu compañeiro de habitación, cunha dor de cabeza tremenda (mira que lle dixemos que se quedara no hotel, pero igual que nós, non se imaxinaba o que se nos viña encima e asistiu á cea).

Durante a cea, unha profe lituana mencionou algo sobre probar un vodka caseiro do lugar, cousa que parecía medio en broma, co cal seguimos ceando. Pero máis tarde, alguén volveu a sacar o tema, e aquí caemos con todo o equipo. Esta é a secuencia aproximada na que gravamos a fogo nos nosos fígados a formula de brinde tradicional lituana: I sveikata!

(Botella do combustible aeroespacial que alí chaman vodka)

Apareceu por alí unha botella como a da foto e puxéronnos un chupito por cabeza, nós, inxenuos, sorrimos, agradecemos, dixemos "I sveikata!" e para dentro. O sabor non estaba mal, a verdade é que bastante ben, pero a inmediatamente posterior sensación de calorcillo abrasador no esófago foi impresionante. Botamos unhas risas e tras uns bocados do postre, unha profe lituana díxo algo da outra perna.

- Como? -preguntei-
- Si. Agora tomamos unha ronda máis para a outra perna, así van as dúas iguais.
- Ah! Pois... I sveikata! (Para dentro! Onde estaba o Neobrufen a estas alturas era un misterio, e a supervivencia dos meus sentidos, outro ainda maior)

Rematamos co postre e cando xa nos dabamos por salvados nos cafés, alguén colleu un chupito e empezou a brindar pola amizade, co cal se fixo unha ronda compartindo todos o chupito de desatascador industrial (outra tradición local).

- I sveikata! -brindei cara a seguinte da mesa-
- Non te preocupes, Suso, podes tomar máis, que aínda que se acabe o chupito, vólvese a encher e continúase coa ronda ata o final. -explicoume amablemente unha das profes lituanas-
- Ah, vale! Pois nada, I sveikata!
- I sveikata for you!
- Thanks!
- Por certo, se vos interesa, os do restaurante venden o licor a moi bo prezo.
- *******! -murmurei derrotado, co que deixaran o vodka e o resfriado das miñas cordas vogais-

En fin, que acabamos tódolos profes españois levando unha botella do veleno lituano que hoxe está nas nosas casas e volvemos ó hotel estrañamente sereos, aínda que esgotados, e coa obriga de ter que levantarnos unhas cinco horas e media máis tarde para continuar co programa de actividades que nos agardaba para o día seguinte. Dos resfriados e dores de cabeza, nin se sabe, tiñamos as neuronas pulverizadas polo vodka.


(Continuará...)