O 11 de maio de 1961, Riccardo Klement foi secuestrado en Bos Aires. O suceso non tería pasado das páxinas de sucesos dos xornais arxentinos de non ser porque os autores do secuestro eran un grupo de axentes dos servizos de intelixencia israelís, o coñecido Mossad, e que o tal Klement non era outro que o criminal de guerra alemán Adolf Eichmann. O dos conflitos entre Israel e Arxentina e o xuízo, execución de Eichmann e demais historias relativas ó tema podedes velo no enlace anterior. Unha parte menos coñecida do asunto, fóra de Israel, foi a testemuña de Yehiel Feiner De-Nur durante o xuízo, un supervivente dos campos de prisioneiros de guerra, os Stammlager, abreviadamente, stalag.
Pero, aparte da relación evidente entre ambos personaxes, hai outra algo máis retorcida que foi desvelada no xuízo e que ten que ver co tema do post, os stalags, que ademais de ser os campos de prisioneiros, tamén eran unha serie de noveliñas pornográficas que circularon por Israel entre 1960 e 1962, levantando un escándalo considerable na sociedade israelí da época.
Sabendo que un estado relixioso como o israelí non era/é precisamente aberto na temática sexual, non é raro que uns relatos pornográficos crearan escándalo, pero se lle sumamos ó tema os uniformes das protagonistas e que só facía quince anos do remate da II Guerra Mundial, aquí empezamos a intuír algo máis raro.
A historia contada nestas pulp fiction israelís é máis ou menos simple, e salvo lixeiras variacións, desenvólvese da seguinte maneira: un soldado, xeralmente norteamericano ou inglés é feito prisioneiro polo exército nazi, que o envía a un campo de prisioneiros. Alí é torturado e violado de forma repetida por unhas oficiais xermanas das SS ou similares, acción que transcorre en escenas sadomasoquistas contadas con profusión de detalles, e finalmente consegue escapar tras devolverlle as humillacións ás súas torturadoras/amantes e matalas.
Os stalags foron un fenómeno efímero, desapareceron apenas nun par de anos despois dun proceso xudicial por pornografía antisemita (?) coincidente no tempo co xuízo a Eichmann, pero deixaron no aire a inquietante pregunta de quen podería sentir pracer sexual con un tema tabú de fondo na sociedade de Israel como o exterminio a mans dos nazis.
E aquí é onde encaixa a peza que faltaba para relacionar todo este conglomerado que se leva desenvolvido: a testemuña do xuízo de Eichmann, Yehiel De-Nur, que nun momento de gran tensión (ou teatralidade, quen sabe?) durante o xuízo desvelou ser a persoa que se agochaba baixo a identidade de Ka-Tzetnik, ou KZ-135633, correspondente ás iniciais alemás, KZ (pronúnciase "ka tzet"), dos campos de concentración, e o seu número de prisioneiro. Este home era coñecido en Israel por ter publicado en 1955 "A casa das bonecas", unha novela, baseada no suposto diario (nunca atopado) dunha prisioneira dun campo de concentración, no que conta como un grupo de mulleres foron obrigadas a traballar como escravas sexuais dos homes do exército nazi nos campos de concentración, aínda que outras versión falarían da historia vivida por unha irmá do autor (igual que na novela, unha irmá do protagonista), cuxa existencia tampouco está comprobada. O que si está comprobado, máis que nada pola existencia da propia novela, é que esta roza a pornografía en bastantes momentos.
Para moita xente en Israel, este foi o primeiro acercamento ás historias do Holocausto, e a pesar de tódalas dúbidas existentes sobre a veracidade do tema, fixo que Ka-Tzetnik se convertira nun autor de éxito no país, ata o punto de que hoxe en día obras súas seguen a ser de lectura obrigatoria no sistema escolar do país.
Por se todo o anterior vos resulta, ademais de surrealistamente macabro, interesante, podedes ver o documental, do realizador e xornalista israelí Ari Libsker, que recolle a historia titulado "Stalags: Holocausto e pornografía en Israel", onde se explica de maneira máis detallada o que acabo de contar. (O momento no cal escolares israelís percorren un campo de concentración mentres se lles le un fragmento da novela de Ka-Tzetnik é dun absurdo entre a risa e o terror que aínda me ten descolocado).
E para verificar que o de tirar a primeira pedra non é nada fácil, tamén queda aquí esta nova que atopei investigando un pouco para este post e que fala do auxe do porno israelí entre os árabes, sendo un dos grandes éxitos as escenas con mulleres con uniformes do exército e dos corpos de seguridade do estado de Israel. Un colofón perfecto para tan delirante historia.
Pero, aparte da relación evidente entre ambos personaxes, hai outra algo máis retorcida que foi desvelada no xuízo e que ten que ver co tema do post, os stalags, que ademais de ser os campos de prisioneiros, tamén eran unha serie de noveliñas pornográficas que circularon por Israel entre 1960 e 1962, levantando un escándalo considerable na sociedade israelí da época.
(Portadas de Stalags)
Sabendo que un estado relixioso como o israelí non era/é precisamente aberto na temática sexual, non é raro que uns relatos pornográficos crearan escándalo, pero se lle sumamos ó tema os uniformes das protagonistas e que só facía quince anos do remate da II Guerra Mundial, aquí empezamos a intuír algo máis raro.
A historia contada nestas pulp fiction israelís é máis ou menos simple, e salvo lixeiras variacións, desenvólvese da seguinte maneira: un soldado, xeralmente norteamericano ou inglés é feito prisioneiro polo exército nazi, que o envía a un campo de prisioneiros. Alí é torturado e violado de forma repetida por unhas oficiais xermanas das SS ou similares, acción que transcorre en escenas sadomasoquistas contadas con profusión de detalles, e finalmente consegue escapar tras devolverlle as humillacións ás súas torturadoras/amantes e matalas.
Os stalags foron un fenómeno efímero, desapareceron apenas nun par de anos despois dun proceso xudicial por pornografía antisemita (?) coincidente no tempo co xuízo a Eichmann, pero deixaron no aire a inquietante pregunta de quen podería sentir pracer sexual con un tema tabú de fondo na sociedade de Israel como o exterminio a mans dos nazis.
E aquí é onde encaixa a peza que faltaba para relacionar todo este conglomerado que se leva desenvolvido: a testemuña do xuízo de Eichmann, Yehiel De-Nur, que nun momento de gran tensión (ou teatralidade, quen sabe?) durante o xuízo desvelou ser a persoa que se agochaba baixo a identidade de Ka-Tzetnik, ou KZ-135633, correspondente ás iniciais alemás, KZ (pronúnciase "ka tzet"), dos campos de concentración, e o seu número de prisioneiro. Este home era coñecido en Israel por ter publicado en 1955 "A casa das bonecas", unha novela, baseada no suposto diario (nunca atopado) dunha prisioneira dun campo de concentración, no que conta como un grupo de mulleres foron obrigadas a traballar como escravas sexuais dos homes do exército nazi nos campos de concentración, aínda que outras versión falarían da historia vivida por unha irmá do autor (igual que na novela, unha irmá do protagonista), cuxa existencia tampouco está comprobada. O que si está comprobado, máis que nada pola existencia da propia novela, é que esta roza a pornografía en bastantes momentos.
Para moita xente en Israel, este foi o primeiro acercamento ás historias do Holocausto, e a pesar de tódalas dúbidas existentes sobre a veracidade do tema, fixo que Ka-Tzetnik se convertira nun autor de éxito no país, ata o punto de que hoxe en día obras súas seguen a ser de lectura obrigatoria no sistema escolar do país.
Por se todo o anterior vos resulta, ademais de surrealistamente macabro, interesante, podedes ver o documental, do realizador e xornalista israelí Ari Libsker, que recolle a historia titulado "Stalags: Holocausto e pornografía en Israel", onde se explica de maneira máis detallada o que acabo de contar. (O momento no cal escolares israelís percorren un campo de concentración mentres se lles le un fragmento da novela de Ka-Tzetnik é dun absurdo entre a risa e o terror que aínda me ten descolocado).
E para verificar que o de tirar a primeira pedra non é nada fácil, tamén queda aquí esta nova que atopei investigando un pouco para este post e que fala do auxe do porno israelí entre os árabes, sendo un dos grandes éxitos as escenas con mulleres con uniformes do exército e dos corpos de seguridade do estado de Israel. Un colofón perfecto para tan delirante historia.
Recomendación:
Unha das cousas que deixei para rematar é que a suposta existencia dos grupos de escravas sexuais tivo a súa plasmación musical no nome dos autores de "Atmosphere", os ingleses Joy Division (literalmente, "división/batallón da alegría"), nome dado na novela de Ka-Tzetnik ó grupo de mulleres adicadas a satisfacer ós soldados nazis. Esta asociación de ideas, así como parte da súa estética, custoulles a acusación de simpatizar co nazismo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario