(Para o post número 100 deixo aquí este relato propio, dándolle as grazas pola inspiración a algúns d@s relator@s do curso "As competencias básicas e a práctica educativa en matemáticas", capaces de proporcionarme as suficientes gañas de desaparecer, e a falta de poder facelo fisicamente, conseguilo mentalmente deixando que a imaxinación me aliviara da refinada tortura que compartía con un numeroso grupo de profesores. Vai polos esforzados seguidores do blog, así como polos lectores que tedes paciencia de vez en cando para acompañarme neste pasatempo.)
"Era unha habitación grande, inmensa e chea de asentos dispostos como nun teatro. Espertou sentado nun daqueles asentos de madeira, duros e de feitura simple. Sentiu o lombo entumecido e mirou arredor, non había ninguén, estaba absolutamente só, rodeado unicamente por aquelas paredes que, ao igual que o teito e o chan, eran dunha cor verde clara. Silencio. Non foi capaz de percibir máis ruído que o dos seus movementos e a súa propia respiración. Ollando máis atentamente, cos ollos afacéndose aínda a aquela luz leitosa e fría que non parecía vir de ningún sitio, decatouse que aquela estraña estancia que semellaba non ter portas nin ventás tiña unha especie de liñas finas, case imperceptibles, nas paredes, como se estas estiveran formadas por paneis.
Sendo, de súpeto, máis consciente de si mesmo, caeu na conta de que os asentos estaban todos orientados no mesmo sentido, orientados cara unha parede, a cal, ó igual que as outras, estaba totalmente desprovista de calquera cousa que non fose aquela aparente división en paneis. A temperatura era agradable, de feito decatouse que nin se molestara en pensar en que estaba descalzo, nin de que levaba posta unha roupa escura, simple e cómoda, que non lembraba ter visto antes.
Escuridade. Un golpe, outro golpe. Dous golpes máis seguidos. Outros tres golpes. Luz. Empezou a mirar arredor con perplexidade e berrou chamando por quen puidera estar alí. Non tivo resposta. Permaneceu inmóbil tratando de oír algún ruído, algo que lle permitira saber algo acerca da situación na que se encontraba. Suspirou e levantou a cabeza, e para a súa sorpresa viu que o teito xa non era verde, cambiara a unha tenue cor azulada. Os asentos estaban numerados igual que nun cine, mirou o que estaba diante do seu, unha pequeniña placa metálica co número 5, o seguinte á dereita tiña o 2, o seguinte, o 1, e logo outro 1. Non lle atopaba sentido. Ergueuse e observou que tódolos asentos arredor tiñan unha soa cifra, repetidas moitas veces e sen unha orde clara.
Escuridade. Cinco golpes secos. Volveu berrar, pero desta vez tampouco houbo resposta algunha. Outra vez apareceu a luz. Agora o chan tamén era azul como o teito. Máis golpes, contou ata oito, novo silencio. Empezou a camiñar pola habitación e ficou inmóbil cando volveron a empezar os golpes, esta vez trece. Unha vez máis, en silencio, mirou para atrás e viu que a parede do fondo era azul e ó volver a cara para adiante, como saíndo da nada, máis azul. Xa só quedaban dúas paredes verdes, algo estaba pasando, agora non tiña a menor dúbida. De súpeto, vinte e un golpes e a parede da esquerda mudando a azul, e sen tempo a percibir o cambio na súa totalidade a escuridade envolveu novamente toda a estancia.
Durante este novo período de escuridade volveron a soar os golpes, trinta e catro seguidos, que desta vez foron contados con dificultade debido á abafante sensación que empezaba a ter, era como se o aire fose repentinamente máis denso. A luz volveu a amosar a habitación, agora era tan intensa que tivo que pechar os ollos polo que lle molestaba neles. Probou a entreabrilos e albiscou algo sorprendente, ademais de quedar só unha parede verde, a da dereita, cousa que xa intuía, o teito estaba máis baixo, tanto que case batía nel coa cabeza. Outra vez empezaron os golpes, un, dous, tres, a parede verde empezou a moverse. Movíase? Era imposible, vinte golpes e a conta seguía, non se notaba ningún mecanismo, nin ruído. Estaba a ser vítima dunha ilusión óptica? Xa dubidaba de todo, os golpes continuaron ata deter a conta en cincuenta e cinco e a parede quedou a carón dos asentos dos que antes estaba separada.
Aterrorizado, berrou pedindo axuda, as bágoas de desesperación caían pola súa meixela, deixouse caer na cadeira na que espertara e novamente veu a escuridade e os golpes, un , dous, tres, agora cun novo e preocupante ruído de fondo, había asentos caendo, os golpes eran cada vez máis fortes e seguidos, xa ían por sesenta e catro, por un intre viu un destello, a habitación mudara completamente a azul, setenta e oito, setenta e nove, outro destello, os asentos empezaban a amorearse empurrados pola parede do fondo, o ruído da parede movéndose agora era clarísimo, oitenta e oito, púxose de pé e protexeu a cara coas mans sen saber moi ben de que, oitenta e nove, berrou.
O berro foi logo, esgotador, deixouno baleiro, e coincidiu co silencio absoluto. Percibiu unha lixeira brisa, apartou as mans da cara e viu o cadrado de chan azul no que estaba, un cadrado de pouco máis de un metro de lado, rodeado de herba, unha inmensa chaira de herba fresca e laranxa como nos mellores días da primavera. Dou un paso atrás, asombrado, batendo na cadeira, aquela cadeira co número 8 na parte de atrás onde estivera sentado naquela habitación que viña de esvaecerse deixando como única proba da súa existencia aquel cadrado azul no chan. Aínda sen saír do seu asombro e coa boca aberta, deixouse caer no asento e estrañamente relaxado contemplou a chaira, o día era tranquilo e o sol brillaba no atardecer con aquela fermosísima cor gris que tanto lle gustaba."
"Era unha habitación grande, inmensa e chea de asentos dispostos como nun teatro. Espertou sentado nun daqueles asentos de madeira, duros e de feitura simple. Sentiu o lombo entumecido e mirou arredor, non había ninguén, estaba absolutamente só, rodeado unicamente por aquelas paredes que, ao igual que o teito e o chan, eran dunha cor verde clara. Silencio. Non foi capaz de percibir máis ruído que o dos seus movementos e a súa propia respiración. Ollando máis atentamente, cos ollos afacéndose aínda a aquela luz leitosa e fría que non parecía vir de ningún sitio, decatouse que aquela estraña estancia que semellaba non ter portas nin ventás tiña unha especie de liñas finas, case imperceptibles, nas paredes, como se estas estiveran formadas por paneis.
Sendo, de súpeto, máis consciente de si mesmo, caeu na conta de que os asentos estaban todos orientados no mesmo sentido, orientados cara unha parede, a cal, ó igual que as outras, estaba totalmente desprovista de calquera cousa que non fose aquela aparente división en paneis. A temperatura era agradable, de feito decatouse que nin se molestara en pensar en que estaba descalzo, nin de que levaba posta unha roupa escura, simple e cómoda, que non lembraba ter visto antes.
Escuridade. Un golpe, outro golpe. Dous golpes máis seguidos. Outros tres golpes. Luz. Empezou a mirar arredor con perplexidade e berrou chamando por quen puidera estar alí. Non tivo resposta. Permaneceu inmóbil tratando de oír algún ruído, algo que lle permitira saber algo acerca da situación na que se encontraba. Suspirou e levantou a cabeza, e para a súa sorpresa viu que o teito xa non era verde, cambiara a unha tenue cor azulada. Os asentos estaban numerados igual que nun cine, mirou o que estaba diante do seu, unha pequeniña placa metálica co número 5, o seguinte á dereita tiña o 2, o seguinte, o 1, e logo outro 1. Non lle atopaba sentido. Ergueuse e observou que tódolos asentos arredor tiñan unha soa cifra, repetidas moitas veces e sen unha orde clara.
Escuridade. Cinco golpes secos. Volveu berrar, pero desta vez tampouco houbo resposta algunha. Outra vez apareceu a luz. Agora o chan tamén era azul como o teito. Máis golpes, contou ata oito, novo silencio. Empezou a camiñar pola habitación e ficou inmóbil cando volveron a empezar os golpes, esta vez trece. Unha vez máis, en silencio, mirou para atrás e viu que a parede do fondo era azul e ó volver a cara para adiante, como saíndo da nada, máis azul. Xa só quedaban dúas paredes verdes, algo estaba pasando, agora non tiña a menor dúbida. De súpeto, vinte e un golpes e a parede da esquerda mudando a azul, e sen tempo a percibir o cambio na súa totalidade a escuridade envolveu novamente toda a estancia.
Durante este novo período de escuridade volveron a soar os golpes, trinta e catro seguidos, que desta vez foron contados con dificultade debido á abafante sensación que empezaba a ter, era como se o aire fose repentinamente máis denso. A luz volveu a amosar a habitación, agora era tan intensa que tivo que pechar os ollos polo que lle molestaba neles. Probou a entreabrilos e albiscou algo sorprendente, ademais de quedar só unha parede verde, a da dereita, cousa que xa intuía, o teito estaba máis baixo, tanto que case batía nel coa cabeza. Outra vez empezaron os golpes, un, dous, tres, a parede verde empezou a moverse. Movíase? Era imposible, vinte golpes e a conta seguía, non se notaba ningún mecanismo, nin ruído. Estaba a ser vítima dunha ilusión óptica? Xa dubidaba de todo, os golpes continuaron ata deter a conta en cincuenta e cinco e a parede quedou a carón dos asentos dos que antes estaba separada.
Aterrorizado, berrou pedindo axuda, as bágoas de desesperación caían pola súa meixela, deixouse caer na cadeira na que espertara e novamente veu a escuridade e os golpes, un , dous, tres, agora cun novo e preocupante ruído de fondo, había asentos caendo, os golpes eran cada vez máis fortes e seguidos, xa ían por sesenta e catro, por un intre viu un destello, a habitación mudara completamente a azul, setenta e oito, setenta e nove, outro destello, os asentos empezaban a amorearse empurrados pola parede do fondo, o ruído da parede movéndose agora era clarísimo, oitenta e oito, púxose de pé e protexeu a cara coas mans sen saber moi ben de que, oitenta e nove, berrou.
O berro foi logo, esgotador, deixouno baleiro, e coincidiu co silencio absoluto. Percibiu unha lixeira brisa, apartou as mans da cara e viu o cadrado de chan azul no que estaba, un cadrado de pouco máis de un metro de lado, rodeado de herba, unha inmensa chaira de herba fresca e laranxa como nos mellores días da primavera. Dou un paso atrás, asombrado, batendo na cadeira, aquela cadeira co número 8 na parte de atrás onde estivera sentado naquela habitación que viña de esvaecerse deixando como única proba da súa existencia aquel cadrado azul no chan. Aínda sen saír do seu asombro e coa boca aberta, deixouse caer no asento e estrañamente relaxado contemplou a chaira, o día era tranquilo e o sol brillaba no atardecer con aquela fermosísima cor gris que tanto lle gustaba."
("697". Suso)
1 comentario:
¿Qué te ha hecho Fibonacci? :DDD
P.D. No se por qué extraña razón, para poder hacer este comentario me pide que escriba la palabra conas para verificarlo.
Publicar un comentario