43. Sinceridade inconsciente

Fai unha semana empezamos as clases. Estaba eu o primeiro día presentándome ós meus titorandos, encantador grupo (o de estudiar xa é outro tema), cando como por casualidade e despois de, como é habitual, estar debatendo sobre elevados temas como a Solarística, as saídas da crise económica actual e outras cuestións de similar calado, tivemos a seguinte conversa (as cursivas son as miñas frases):

- Non estou seguro, pero ó mellor falto un mes a partir da semana que ven, co cal xa vos deixarei un par de normas claras para as clases durante a miña ausencia.
- Que ben vives! Así calquera!
- Sabes a que nos van mandar? A ver se volve XXX(*).
- Quen?
- XXX, o que estivo o ano pasado no sitio de YYY(**).
- Ah! Non, seguro que mandan a alguén normal!
(Silencio. Como arreglo esto? Pensa, cerebro. Pensa!)
- Profe, estás dicindo que XXX era subnormal?
- Cooomoo? Claro que non.
- Non, home! Seguro que quixo dicir que era anormal.
- Eu non dixen tal cousa. XXX era algo raro e punto.
- Ah, vale.
(Arreglado. Ou non.)

Resumindo, e como ben dixo alguén a quen saúdo desde aquí, pero non mencionarei o seu nome para protexer a súa honra (de destrozala xa se encarga el): "Tiven un deses momentos de sinceridade inconsciente que me matan".

(*)(**) Vale, xa sei que non é moi imaxinativo o de XXX e YYY, pero se poño alcumes, igual sae a sinceridade inconsciente a pasear outra vez e entonces si que non hai quen o arregle.

Recomendacións:

• Como a sinceridade está tan ben valorada, alá cada un co que diga, eu xa avisei de algunha das posibles consecuencias. E para pasar un rato interesante vendo a onde pode levar todo o contrario, tal como é a construción dun mundo irreal cimentado sobre unha cadea infinita de mentiras, está a novela "El adversario", de Emmanuel Carrère, baseada na investigación do caso real de Jean-Claude Romand, cidadán francés que asasinou a toda a súa familia en 1993, feito que, dentro xa do seu propio horror, aínda foi máis extraordinario dadas as circunstancias que rodearon a este crime.
• Pechando este post, e falando de min, que para algo é o meu blog, vou poñer unha bonita canción para o meu neno, que naceu o luns, e a súa nai, que o ten máis que merecido. E como me encantaban The Smashing Pumpkins, para eles vai "Mellon Collie and the Infinite Sadness", canción que abre o álbum do mesmo título. Un montón de bicos para os dous.