Postos a ir de sobrados, hoxe empezamos co título orixinal en urdu, a lingua oficial de Paquistán, que se note que un estudia idiomas, outros menos remotos, pero idiomas de todas formas.
O título en cuestión sería "O cadáver vivinte", que corresponde a unha película paquistaní de 1967, que goza de certo predicamento como cine de culto, algo que só se entende abrindo a nosa mente a un punto de vista deliciosamente friki. A película ten as curiosas marcas de, primeiro, ser o segundo filme de terror da historia do cine paquistaní (o primeiro, quen sabe?), e segundo e non menos importante, o de ser a primeira película paquistaní clasificada X. A tal punto chega a lenda que se di que unha muller morreu dun infarto nun cine durante a proxección da película, feito nunca comprobado. De todas formas, quen quere a verdade tendo unha bonita historia que a substitúa?
Tal éxito do cine de Lollywood (ollo non confundir con Bollywood, aínda que o nome provén de adaptar o bollywoodiense subtituíndo o "B" de Bombay, India, polo "L" de Lahore, Paquistán) baséase nunha adaptación bastante libre do Drácula de Bram Stoker, aderezado con uns bailes ó máis puro estilo do cine da zona, prohibidas na estrea polos censores por considerar ás mulleres sexualmente provocativas (xulgade vos mesmos despois de ver o vídeo). Os mesmos censores estiveron a punto de prohibir a propia película por considerala demasiado vulgar, cousa aínda máis inexplicable despois de ver tal marabilla do cine (si, confeso que a vin toda, toda).
E despois da confesión, non me queda máis remedio que destripar a peli, así que o que siga lendo, que non diga que non está avisado: A película empeza cun rótulo que di que está "adoptando" (alguén máis debería ter mellorado o seu inglés) a novela de Bram Stoker, para acto seguido deixarnos ver a un tal profesor Tabani no seu laboratorio buscar unha pócima coa que vencer á morte. Logra o seu fin e despois de probala, morre! Tranquilos, só é unha morte aparente, acaba de converterse nun vampiro morenazo con colmillos de anuncio de dentífrico. A partir de aquí vemos os créditos e aparece un coche percorrendo unha estrada soando de fondo unha versión ó estilo local de "La cucaracha" (incrible, verdade?, eu aínda me estou recuperando), coche no que chega a unha especie de castelo un tal Dr. Aqil (unha especie de Harker da novela), que pasa a ser a primeira vítima do vampiro.
O irmán do Dr. Aqil vai na súa busca e atópase coa terrible verdade, matando a unha vampiresa e deixando escapar por pouco ó vampiro, aínda que mata (para que a súa alma atope a paz) ó Dr. Aqil, agora xa vampiro. Volve á casa e conta a historia, que, por suposto, ninguén cre. Segundo vai pasando a peli, o profesor Tabani (lembremos, o vampiro), mata tamén a viúva do Dr. Aqil, e finalmente intenta vampirizar tamén á muller do seu cuñado. Neste punto xa levamos escoitado tamén unha peculiar versión de "Allá en el rancho grande" (asombroso!) e aínda nos caerá, para aderezar a pelexa final, a obertura de "O barbeiro de Sevilla" de Rossini (non se me pasou pola cabeza, pero a banda sonora debe valer o seu peso en ouro).
Antes de chegar á pelexa final, vemos que o vampiro (que en todo momento leva postas unhas luvas, debe ser o frío paquistaní) se soubo adaptar ós tempos e secuestra á muller do cuñado de Aqil, utilizando un coche!, nada de andar voando como un vulgar morcego, faltaría máis. Neste punto estamos nunha persecución de coches na que o día e a noite andan como lles peta e que acaba conducido ós protagonistas ó castelo do vampiro, onde, agora si, na pelexa final, o vampiro morre pola luz do sol, o protagonista sae ó exterior, atópase coa case-vítima e o seu home, todo en plano logo e sen máis remata a peli.
(E aquí remata tamén a crónica desta pequena xoia friki)
O título en cuestión sería "O cadáver vivinte", que corresponde a unha película paquistaní de 1967, que goza de certo predicamento como cine de culto, algo que só se entende abrindo a nosa mente a un punto de vista deliciosamente friki. A película ten as curiosas marcas de, primeiro, ser o segundo filme de terror da historia do cine paquistaní (o primeiro, quen sabe?), e segundo e non menos importante, o de ser a primeira película paquistaní clasificada X. A tal punto chega a lenda que se di que unha muller morreu dun infarto nun cine durante a proxección da película, feito nunca comprobado. De todas formas, quen quere a verdade tendo unha bonita historia que a substitúa?Tal éxito do cine de Lollywood (ollo non confundir con Bollywood, aínda que o nome provén de adaptar o bollywoodiense subtituíndo o "B" de Bombay, India, polo "L" de Lahore, Paquistán) baséase nunha adaptación bastante libre do Drácula de Bram Stoker, aderezado con uns bailes ó máis puro estilo do cine da zona, prohibidas na estrea polos censores por considerar ás mulleres sexualmente provocativas (xulgade vos mesmos despois de ver o vídeo). Os mesmos censores estiveron a punto de prohibir a propia película por considerala demasiado vulgar, cousa aínda máis inexplicable despois de ver tal marabilla do cine (si, confeso que a vin toda, toda).
E despois da confesión, non me queda máis remedio que destripar a peli, así que o que siga lendo, que non diga que non está avisado: A película empeza cun rótulo que di que está "adoptando" (alguén máis debería ter mellorado o seu inglés) a novela de Bram Stoker, para acto seguido deixarnos ver a un tal profesor Tabani no seu laboratorio buscar unha pócima coa que vencer á morte. Logra o seu fin e despois de probala, morre! Tranquilos, só é unha morte aparente, acaba de converterse nun vampiro morenazo con colmillos de anuncio de dentífrico. A partir de aquí vemos os créditos e aparece un coche percorrendo unha estrada soando de fondo unha versión ó estilo local de "La cucaracha" (incrible, verdade?, eu aínda me estou recuperando), coche no que chega a unha especie de castelo un tal Dr. Aqil (unha especie de Harker da novela), que pasa a ser a primeira vítima do vampiro.
O irmán do Dr. Aqil vai na súa busca e atópase coa terrible verdade, matando a unha vampiresa e deixando escapar por pouco ó vampiro, aínda que mata (para que a súa alma atope a paz) ó Dr. Aqil, agora xa vampiro. Volve á casa e conta a historia, que, por suposto, ninguén cre. Segundo vai pasando a peli, o profesor Tabani (lembremos, o vampiro), mata tamén a viúva do Dr. Aqil, e finalmente intenta vampirizar tamén á muller do seu cuñado. Neste punto xa levamos escoitado tamén unha peculiar versión de "Allá en el rancho grande" (asombroso!) e aínda nos caerá, para aderezar a pelexa final, a obertura de "O barbeiro de Sevilla" de Rossini (non se me pasou pola cabeza, pero a banda sonora debe valer o seu peso en ouro).
Antes de chegar á pelexa final, vemos que o vampiro (que en todo momento leva postas unhas luvas, debe ser o frío paquistaní) se soubo adaptar ós tempos e secuestra á muller do cuñado de Aqil, utilizando un coche!, nada de andar voando como un vulgar morcego, faltaría máis. Neste punto estamos nunha persecución de coches na que o día e a noite andan como lles peta e que acaba conducido ós protagonistas ó castelo do vampiro, onde, agora si, na pelexa final, o vampiro morre pola luz do sol, o protagonista sae ó exterior, atópase coa case-vítima e o seu home, todo en plano logo e sen máis remata a peli.
(E aquí remata tamén a crónica desta pequena xoia friki)
Recomendacións:
- Cada un que pense o que queira, pero a peli non está mal. Vós mesmos.
- De lectura obrigada, o Drácula de Bram Stoker, e o que sinta moi vago para ler (hai que ser!), sempre lle quedará o cine con dous intérpretes inesquecibles, Bela Lugosi en 1931 e Christopher Lee desde 1958. De todas formas, insisto, o toque exótico e diferente de Zinda Laash é impagable (e podedes practicar urdu).
No hay comentarios:
Publicar un comentario