647. Aquí, cando se paga?

Para rematar o ano, e seguindo unha interesante suxerencia de meu cuñado, vou deixar hoxe aquí a clasificación da liga de fútbol. Tranquilidade, non toleei. Simplemente vou usar os datos dun estudio feito pola consultora Crowe Horwath RCS, baseado nas contas ofrecidas polos propios equipos e as auditorías da UEFA, e outros recollidos de informacións de prensa varias. En total, uns 3526 millóns de euros de débedas, sempre misteriosas, porque non hai forma de saber a quen, nin siquiera se airea moito o de Facenda e Seguridade Social (somos todos?), uns 623 millóns de euros, asunto que chegou o Parlamento do Estado, onde unha proposta do BNG tivo respaldo maioritario... pero nada se volveu saber.

Partindo de datos do 2008-09, e incluso estimacións (por iso indico unha marxe en moitos casos), a clasificación é:

1º R. Madrid, 490 - 683 millóns de euros
2º Atlético de Madrid, 430 - 511 m.
3º Valencia, 286 - 550 m.
4º F.C. Barcelona, 329 - 489 m.
5º Deportivo de A Coruña, 226'2 - 292 m. (menos de 100 segundo o seu presidente, misterios gozosos!)
6º Vilarreal, 142 - 240 m.
7º Racing de Santander, 127'5 - 137 m
8º Espanyol, 102'2 - 165 m.
9º Zaragoza, 83'4 - 112 m.
10º Sevilla, 74'6 - 110 m.
11º Mallorca, 63'3 m.
12º Osasuna, 48'8 m.
13º Athletic de Bilbao, 48'8 m.
14º Real Sociedad, 41'3 m. (desde entonces xa pasaron pola lei concursal(*))
15º Levante, 36'5 m. (un dos habituais das denuncias por impago)
16º Xetafe, 24'4 m.
17º Málaga, 11 - 18 m. (tamén lei concursal; que pasou coa recente compra por parte do magnate petrolífero?)
18º Sporting, 5 - 18 m. (tamén pasou pola lei concursal)
19º Hércules, 15'4 m. (fálase nestes días de impagos)
20º Almería (non atopei datos, será posible que non deba nada?)

Pola lei concursal pasaron e/ou seguen tamén Celta (**), Recreativo de Huelva, Las Palmas, Albacete, Xerez, nestes días o Betis. E xa non mencionamos casos de impagos, desaparicións/refundacións, etc. como Compostela, Oviedo, Granada e as habituais denuncias a finais de cada temporada por impagos ós xogadores.

Quen para isto? (Debe ser a pregunta máis difícil que escribín desde que puxen o blog a andar)

(*) Lei Concursal: Procedemento actual para o que de toda a vida se chamou "suspensión de pagos". Establécese un administrador que pasa a rexir as contas da empresa, neste caso clube, e permítese que ésta siga funcionando, sempre baixo condicións de redución (e finalmente, desaparición) da débeda.

(**) Como dato curioso, á vez que preocupante socialmente, a maior manifestación que houbera en Vigo antes do afundimento do Prestige foi polo descenso administrativo (non consumado, o que indica a laxitude legal cos clubes de fútbol) de Celta e Sevilla polas súas débedas con Facenda e Seguridade Social. Que país!

Como recordatorio antes de pechar, lembro que sumando a primeira das columnas de cartos (a máis baixa, hai que ser ben pensados, que estamos en Nadal), só a Primeira División, perdón, Liga BBVA (ten c***´*s, e ben grandes, por certo, que un banco patrocine isto) debe case 2100 millóns de euros. É dicir, aínda falta a Segunda e outras cantidades que deben clubes máis modestos...

Recomendación:

"Gol en el campo, paz en la tierra..."
Así empezaba en 1996 o tema "Gol en el campo" de La Polla, tema que pechaba o seu disco "Carne para la picadora". Escoitándoo catorce anos despois, as letras seguen vixentes, en algún caso parecen ominosas profecías sobre a sociedade actual.

Feliz 2011 e nel nos vemos!
(Un agarimoso saúdo a tódol@s que tivestes a ben ir aumentando o contador de visitas)

643. Coidado coas leis de Internet!

Reproduzo aquí literalmente unha entrada de Microsiervos (páxina altamente recomendable) que a súa vez enlaza a páxina web de David Bravo, páxina sobre as redes P2P e a propiedade intelectual. Un resumo en 67 palabras do que pretende/ía ser a lei Sinde (perla lexislativa que o goberno nos intentou colar pola porta de atrás da Lei de Economía Sostible, tomemos nota da xogada!):

"La industria del copyright movió un dedo y se enviaron cartas advirtiendo de acciones legales. Cuando las cartas se ignoraron, la industria movió un dedo y se interpusieron las acciones judiciales. Cuando los jueces resolvieron en favor de denunciados y demandados, la industria movió un dedo y se recurrieron las resoluciones. Cuando volvieron a perder en los juzgados, la industria movió un dedo y desaparecieron los jueces."

(Baseado á súa vez no microconto "El mago")

Actualizando o tema: xa podemos dicir "pretendía": 18 votos a favor, 20 en contra.
A partir de agora, a esperar que novos movementos fará a industria da distribución, que segue a apostar por un modelo obsoleto, e, de paso, que pasa coa mal chamada ministra de Cultura. Desde aquí, unha suxerencia: DIMISIÓN.

641. [MODE] [FIX] [3]

"¡Profe! 6 por 3 no da 18000, ¿verdad? Es que no estoy segura, esta calculadora..."

(pregunta sufrida en clase)

631. Cometas en el cielo

Aproveitando a vagancia que me ataca nestes días, deixo paso a outras producións alleas para manter o blog en forma. Por sorte, Mario, no seu excelente blog Grandma's Trust, tivo a ben colgar o seguinte vídeo (do que é autor, por certo) no que poderedes gozar dunha pequena e interesante lección de astronomía. Aí vos queda:

Recomendación:

Para que non se diga que non aporto nada, aquí vos queda unha recomendación literaria: "Cometas en el cielo", a primeira novela do escritor afgán Khaled Hosseini. Unha fermosa, aínda que terrible, historia sobre a amizade no Afganistán dos talibáns.

619. Человек с киноаппаратом

Con poderío! Hoxe empezamos en ruso para presentar a película de Dziga Vertov, co título traducido de varias formas, así que como título do post queda o orixinal, algo así como "O home cunha cámara de cine". Respecto ás intencións de Denis Kaufman (nome verdadeiro do autor) alá polo 1929, que mellor para coñecelas que a presentación que el mesmo nos fai nos títulos de crédito da propia película:

"Atención, espectadores: Esta película é unha experiencia cinematográfica, a transferencia dos fenómenos visibles. Sen a axuda de inscricións (película sen intertítulos), nin dunha historia (película sen guión), nin dun teatro (sen os decorados das películas, actores, etc.) Este traballo experimental ten como obxectivo crear unha linguaxe verdadeiramente internacional e absoluta do cine baseada na separación total das linguaxes do teatro e da literatura."

E sen máis, lembrando que a música está composta polo propio autor, aínda que na súa época estreouse en forma muda, deixo paso ó que considero o primeiro (e posiblemente máis longo) videoclip da historia no que podemos ver o transcorrer da vida diaria nunha cidade.

617. Faltas de ortografía

"No te preocupes por ellos -le decía a Dios- por... por... porque... todos son equi... equi... ¡eso es!... equivocaciones tuyas. Son los ren... renglones torci... torcidos, de cuando apren... apren... ¡eso es!... aprendiste a escribir. ¡Los pobres locos -continuó ahogado por los sollozos- son tus fal... faltas de orto... orto... ortografía"

(Torcuato Luca de Tena. Los renglones torcidos de Dios)

613. Encerado con vistas

Onte estaba de garda cos ananos de 1º de E.S.O. (12 anos) cando un deles empezou un curioso, á vez que inapropiado, diálogo comigo:

- Profe. Coñeces a meu irmán?
- Si. É AAA, non?
- Si. Daslle clase?
- Si, de Mates, e son o seu titor.
- Ah. E na túa clase están XXX e YYY? E ZZZ? (todas alumnas, curiosamente)
- Si.
- Onde se senta XXX?
- Por atrás.
- Mmmmm! E YYY?
- Diante.
- Ben! E ZZZ?
- Polo medio, máis ou menos. E logo?
- Tes que sentalas diante.
- Eh? Por que?
- Home! Tes que poñer ás guapas diante. Así tes algo para que mirar mentres dás clase!

Recomendación:

Por se alguén se quedou pensando en que dará tan prometedor e inquedante elemento como adulto, deixo aquí un tema de Clawfinger, "Do what I say" con inicio ameazante: "When I grow up, there will a day when everybody has to do what I say".

607. O cazador... de bruxas

"Estamos en 1645, un dos máis sanguentos anos da sanguenta guerra civil. Pero agora, unha nova peste azouta o país, traendo no seu despertar unha epidemia de morte e tortura. Esta peste ten un nome..."

Así empeza a recomendación do día de hoxe, pero iso será, como de costume ó final. Mentres tanto continuaremos co nome en cuestión: Matthew Hopkins, cidadán inglés, que como indica a introdución, durante a guerra civil do país, tivo unha efímera, pero intensa actividade como cazador de bruxas, actividade que lle procurou unha fama eterna... e terrorífica.

Hopkins, malnaceu (como demostrará o adxectivo aplicable) arredor de 1620, fillo dun sacerdote protestante, fíxose avogado, desempeñando o oficio con escasa fortuna. Para buscarse a vida, trasladouse a Manningtree, en Essex, onde coñeceu ó que sería o seu cómplice e axudante, John Stearne. Aproveitando uns resquicios legais proporcionados pola Demonoloxía do rei Xacobe I, iniciou unha tenebrosa (e proveitosa economicamente) carreira baseándose no feito de que no libro do rei se sancionaba como indicio do delito de bruxería a posesión de demos familiares, animais domésticos que supostamente chuchaban o sangue das bruxas, feito que se interpretaba como unha reafirmación do seu pacto co Diaño.

Baseándose en dito suposto, Hopkins, en compañía de Stearne, lanzouse en 1645 á busca dos demos familiares utilizando todo tipo de recursos, bordeando a legalidade, xa que a tortura estaba prohibida en Inglaterra, aínda que utilizaba métodos realmente discutibles, tales como privar ós acusados de sono, comida e outros que non deixaban marcas que puidesen deixar a acusación en evidencia ante os xuíces. O autonomeado Xeneral Descubridor de Bruxas tivo como primeira acusada/vítima a Elizabeth Clarke e, de paso, a outras cinco mulleres ás que a señora Clarke acusou. Seguindo nesta dinámica, os xuíces atopáronse ante un proceso con trinta e dúas acusadas (parece que os homes non se animaban moito a ser bruxos), das que unha saíu inocente, catro morreron no cárcere antes de iniciarse o proceso e 19 morreron na forca. (Ó contrario do que sucedía no Continente, as "bruxas" non eran queimadas, os ingleses conformábanse con aforcalas. O da fogueira esta reservado para os delitos de traizón. Cabe puntualizar que unha muller que matase o seu home era considerada culpable dunha pequena traizón -petty treason-, e tamén acababa ardendo).

Outro dos discutibles métodos deste individuo era o do uso de falsas testemuñas, incluso previamente contratadas e instruídas polo propio Hopkins, o que podía ser moi útil nos xuízos, ou o uso de falsos pinchos retráctiles. Este último truco servía para descubrir as chamadas marcas do Diaño, anomalías cutáneas tales como lunares, verrugas, supostamente insensibles e que constituían sinais que o Maligno deixara no corpo do seus discípulos a modo de recordatorio do nefando pacto que con el mantiñan. A idea era moi simple, se ó pinchar a un acusado nunha destas marcas non sentía nada, era proba evidente da súa condición de bruxo/a.

Hopkins facía, xunto cos seus axudantes, da súa chegada a un pobo, todo un espectáculo, e aí ninguén estaba libre, e menos unha muller soa ou aparentemente indefensa e/ou mal vista. Unha das probas máis populares, e que lle chegou a ser prohibida polo tribunais, era a proba da auga. Consistía en lanzar ó sospeitoso/a atado de pes e mans a unha poza ou río. Se aboiaba, culpable, se ía para o fondo, inocente. Como é obvio, ás veces non daba tempo a rescatar ós "inocentes", co cal tiñan un enterro con tódalas garantías de ter un alma pulcra e inmaculada. Os "culpables", polo tanto, garantían outro espectáculo: o da execución, que nuns tempos onde non había televisión nin Internet, era todo un acontecemento social na vida do pobo.

Este desenfreo inquisidor foi deixando confesións surrealistas ó seu paso, como feitizos sobre o gando, provocar tormentas sobre as colleitas, sinaturas de pactos co Diaño, provocar afundimentos de barcos mediante a bruxería, e similares, inzando os condados orientais de patíbulos, estimándose a cantidade de xente asasinada legalmente en varios centos. A carreira de Hopkins chegou ó seu fin cando despois de varios ataques dialécticos por parte do sacerdote John Gaule, escéptico respecto ás afirmacións de Hopkins, nun dos seus espectáculos acusatorios, sobrepasou os límites acusando a demasiada xente o que provocou unha airada reacción popular. Os xuíces tomaron nota do tema, interrogaron a Hopkins e os seus secuaces, facendo especial fincapé nos beneficios económicos obtidos polo grupo, o que provocou a súa disolución.

Respecto á fin de Hopkins, circulou a lenda de que el mesmo fora sometido á proba da auga, pero o certo é que se retirou no verán de 1646 á súa casa de Manningtree, morrendo de tuberculose ó cabo dun ano. O Diaño aumentaba así o seu séquito no Inferno, poñendo fin a unha breve pero intensa e malvada existencia.

Recomendacións:

• Para ver unha recreación cinematográfica da vida deste ser, temos ó gran Vincent Price nunha película de 1968, "Witchfinder General". Aquí vai o inicio.
• Usando tamén imaxes da película está o videoclip da canción "Hopkins (The Witchfinder General)", do álbum "The Carnival Bizarre" de Cathedral. No inicio da versión single está o texto que inicia o post. (Cabe destacar as dotes observadoras de Pedro, que me fixo percatarme dos valores estéticos do videoclip).

601. Non á pornografía infantil!

599. Unha morte esperada

A pesar do título e as datas, non vou falar do xenocidio porcino que se conmemoraba de forma oficial no día de onte, senón a renderlle unha xusta homenaxe a uns compañeiros que me acompañaron percorrendo media Europa e cruzaron o Atlántico comigo, levándome cómodo alá onde me apeteceu. Despois dunha vida intensa adicada ó meu servizo, feneceron onte e remataron a súa traxectoria tendo unha despedida con tódolos honores no momento de ser depositados... no cubo do lixo.
(A verdade é que me tería encantado un funeral vikingo, pero igual me botan da casa se preparo toda a parafernalia e por riba ando prendendo lume).

(Un dos seus momentos de fidelidade incondicional no Phoenix Park en Dublín)

Adeus, zapatos! Snif, snif!

Recomendación:

A modo de despedida a tan fieis compañeiros deixo aquí o tema "Deathzone", do disco homónimo de Apocalyptica, do ano 2005, altamente recomendable de por si, sen necesidade de ocasións especiais.

593. As cousas claras

"A guerra é política. A política é a continuación da guerra por outros medios"

(Mao Zedong)

Recomendación:

A frase anterior (dá moito que pensar), que atopei nestes días sumerxido na biografía do seu autor, tamén se atribúe a Lenin ou a von Clausewitz, pero para centrarnos un pouco máis nos tempos actuais vou deixar un clásico, neste caso do speed metal, "Fast as a shark", dos alemáns Accept.

587. Jalogüín

Agora que estamos en plena vertixe comercial festivo-macabra, plena de disfraces, festas, cabazos e especiais de televisión de temática máis ou menos tétrica e desenfadada, desde este blog imos dar un enfoque lixeiramente diferente. Para iso, e sen entrar en explicacións moi complicadas destes festivos, que serán dadas en posts posteriores, imos lembrar un post de tempos pretéritos, case pluscuamperfectos, diría, no cal, sen entrar en detalles, fixen mención a uns costumes funerarios antigos dun lugar da actual Sumatra, pero que amosan unha forma ben distinta da nosa de celebrar o misterio da morte. Aló imos:

"El reino de Dragoyam, en el que se adoran ídolos, tiene rey propio y también lengua propia. Sus hombres son muy salvajes. Existe en él la costumbre siguiente: cuando alguien enferma de gravedad, sus parientes llevan ante él a magos y encantadores y les preguntan si podrá sanar; aquéllos responden sobre su salvación o su muerte según la contestación que reciban de los demonios. Si dicen que el paciente no puede convalecer, llaman a los que mejor y con más presteza saben matar a los enfermos, y tapan su boca de suerte que pierda la respiración. Una vez muerto, trocean su carne y la cuecen. Y, reuniéndose todos sus parientes, la comen con toda su médula.
Dicen, en efecto, que si su carne se pudriese y se convirtiese en gusanos, ellos morirían de hambre y el alma del difunto sufriría por esta razón un gravísimo castigo. A los huesos los sepultan en las cavernas de los montes, para que no los puedan tocar ni los hombres ni las bestias. Cuando los habitantes de aquella región capturan a algún extranjero, si no pueden pagar rescate, lo matan y se lo comen."

(Libro das Marabillas. Capítulo XVII. Marco Polo)

Recomendación:

Para contribuír ó ambiente destes días, (non me refiro a que chove e fai vento, senón ó terror), lémbrovos a existencia do uruguaio Horacio Quiroga, escritor que deixou tras de si unha produción de contos de terror centrados en acontecementos da vida diaria realmente estremecedores. Por se acaso vos parece pouco, a lectura do enlace anterior, no relativo á vida do autor, tampouco desmerece o ambiente de terror que creou nas súas narracións. Pode que non fose tan famoso como Edgar Allan Poe, pero na faceta persoal non lle foi á zaga. Como exemplo, enlazo aquí "La gallina degollada", relato opresivo no que o horror se vai achegando conforme avanza o relato, transmitindo a incómoda sensación de ser inevitable.

577. Hipócrita!

A educación(*) é un mundo no que podes atopar de todo, pero iso non significa que a miña capacidade de asombro non se poida ver superada ocasionalmente, como no caso que conto neste post. Non é que a ortografía, ou mellor dito, o maltrato que se lle proporciona nos centros de secundaria, sexa unha gran novidade, pero aínda así hai momentos que os nosos alumnos fan un esforzo suplementario e froito de tales instantes nacen cousas así:

Nada máis comezar a clase, observo, como é habitual, que dous alumnos non me prestan a menor atención. (Puntualizo: o habitual non é que eses dous en concreto non me fagan caso, senón que haxa alumnos que non fan caso). Ou si, porque un deles pregunta:

- Profe, ¿que es hipócrita?
- Que? Ah, alguén que fai o contrario do que di sentir, ou algo así...
- Mmmm... ¿Puedo coger el diccionario?
- Si, claro. (Total, xa que me non fas caso, que sirva de algo...)
.....
- Profe!
- Queeee?
- "Hipócrita", ¿es con h o sin ella?
- Con. (Paciencia... pode que estea aprendendo algo)
- ¿Ves? Ya te lo decía yo - apostillou unha compañeira, a outra que pasaba de min.
- Ah, gracias.
.....
- ¡No está!
- Que?
- Que no sale, "hipócrita" no está.
- Estás buscando con h?
- Si, claro, claro.
- A ver, deixa ver.
- Mira - dixo o alumno sinalando no diccionario - no está.
Acerqueime e vin o dedo delator entre "iguánido" e "ijada"
- Pero, non che dixen que era con h?
- Claro, por eso.

Ata que caín da burra e me dei conta que o meu privilexiado alumno buscaba "ihpócrita", e de forma hipócrita e amable, sen esbozar o menor asomo de sorriso, dixen:

- Si, pero ó principio da palabra.
- ¡Aaaaaah! Otra cosa, ¿y "apático"?
- Aagghhhl!...

(*)Educación: sistema aparentemente organizado mediante o cal uns seres denominados profesores tratan de intentar inculcar a uns rapaces unha serie de coñecementos supostamente útiles para a súa vida futura, tales como ler, escribir, facer contas e outro montón de cousas igualmente superfluas e innecesarias para triunfar na vida como protagonistas de programas de televisión, futbolistas, toureiros, coñecidos dos anteriores, etc.

Recomendación:

Como os profesores temos tempo libre e gañamos unha pasta, non temos preocupacións na vida. Froito de tal situación, investimos gran parte deste tempo en tarefas estúpidas e improdutivas para a sociedade, como, por exemplo, ler libros. Debido a iso, vou recomendar hoxe que vos unades a min en tal neglixencia como cidadán e leades "After Dark", o conxunto de historias de varios personaxes que se van entrelazando durante unha noite en Tokio por obra e gracia da pluma do escritor Haruki Murakami.

571. Adeus a Mandelbrot

Tal e como indica o título, fai un pouco que souben da morte de Benoît Mandelbrot, principal causante da popularización do relativo ós conxuntos fractais, aínda que non o inventor de tal concepto. Este honor correspóndelle ó francés Gaston Julia. En homenaxe a esta figura da Matemática queda aquí este fermoso vídeo sobre o denominado conxunto de Mandelbrot.

Como extra, a homenaxe no vídeo á gran película "2001" cos dous momentos máis coñecidos da súa banda sonora, "Así falou Zaratustra" e "O Danubio azul", película que aínda que non figure como recomendación neste post, é case obrigatoria.

569. Arreglamos todo (e máis)

Estaba eu reflexionando tirado no sofá cando por algunha estraña asociación-divagación de ideas pensei que hoxe en día calquera pode escribir algo en Internet (isto é a proba). Non é estraño, xa que, dado que a ignorancia e a superstición (ou pseudociencia) chegan ata a Casa Real, ver como exemplos á Infanta Elena ou ó futuro Campechano II, por que non vai haber un público máis amplo disposto a recoller ofertas menos elaboradas, digo eu?

E postos a seguir reflexion...ado no sofá divagando, que é Internet? En certos casos, nada máis que unha novidosa forma de comunicar as nosas cousas a outras persoas de maneira máis rápida, barata (aínda que as compañías telefónicas non o saiban ou non o digan) e con posibilidades de chegar a unha inmensa cantidade de xente. Pero antes de Internet, xa había xente capaz de facer todo o que levo mencionado no post (ata as empresas de telefonía nos atracaban xa) e sen necesidade de ordenadores.

Así que, por que renunciar a métodos tradicionais? Iso debeu pensar o autor dun pequeno anuncio que atopei esta semana no meu buzón e que reproduzo aquí, ocultando os datos de identificación para evitar que algún incauto vaia caer en tan "fiables" mans e por riba perder uns euros. (Tiven dúbidas sobre deixalos e incitar á xente a facer algunha barbaridade, pero prefiro pensar que son boa persoa. Se outros enganan con pulseiras e parches, por que non me podo enganar eu a min mesmo?)

(o mini-panfleto en cuestión)

Todo isto recoñezo que me crea algunhas dúbidas:
- Dentro dos problemas que resolve "por difíciles que sean", por que inclúe "todo lo que hace bien"? Desde cando iso é un problema?
- O de "por difíciles que sean" inclúe problemas como a conxectura de Goldbach?
- O máis inquietante. Despois de "etc, etc..." menciona "cualquier otra necesidad". Que pode haber neste apartado que non estea incluído no de "etc, etc..."? Cando menos, asusta pensar no tema.

En fin, que como todas estas patrañas, o tema non da para máis, así que aquí finaliza o post, aínda que... (a ver se cola) se alguén está interesado en coñecer os poderes curativos deste blog pode poñerse en contacto co seu autor para facerlle un xeneroso donativo que contribúa a pagar as súas próximas vacacións financiar as importantes investigacións ás que consagra o seu tempo en beneficio da humanidade.

Recomendación:

Despois de tan profundas reflex...divagacións, vou deixar aquí unha suxerencia máis reconfortante para o espírito e seguramente menos penosa para o peto. Ray Bradbury propón un futuro distópico certamente preocupante na novela "Fahrenheit 451", unha estremecedora reflexión sobre a eliminación de todo tipo de cultura na sociedade e a onde nos podería levar isto.
"FAHRENHEIT 451: temperatura á que o papel dos libros se acende e arde...", así de estremecedor explica o autor ó inicio do libro por onde van ir as cousas.

563. Graves ofensas

Estaba só en clase, preparando os libros para empezar, cando a alumna entrou indignada, e, sen darme nin tempo a saudar, dirixiuse a min, iso si, de forma educada e correcta, sen alzar a voz:

- ¡Hola, profe! Acaban de insultarme en el pasillo. ¡Tienes que hacer algo ya!
- Eeeh... como?
- Sí, profe. Venía para clase y me han llamado "rubia de bote"... y yo, SOY NATURAL.

557. Volta a empezar

Hoxe é un día importante, empeza a temporada 2010-11 do C.B. Breogán, o que, traducido a nivel práctico, significa que comezan meses de sufrimento animando ó equipo, vendo como as nosas esperanzas se esvaecen nas mans como grans de area, aínda que de vez en cando o equipo nos faga soñar, e por suposto, despertar do soño co tradicional batacazo.

Como dato curioso, este ano teño o carné de socio número pi, como ben se pode apreciar na imaxe, no número de socio. Así que a casualidade matemática servirá para facer acompañado este duro camiño, no cal espero que o equipo se empeñe en deixarme quedar mal e facer algo positivo, e se non, para botar unhas risas a conta da coincidencia.

(proba do delito matemático)

Polo tanto, só queda por dicir:Forza Breo!

Recomendación:

Como a temporada promete ser longa, e segundo o equipo nos vaia agasallando coas previsibles derrotas en momentos de ilusión máxima, bastante dura, para distraerse deixo aquí a recomendación da triloxía de novelas do desaparecido Francisco Casavella agrupadas baixo o título de "El día del Watusi". A unhas cinco páxinas diarias dá de sobra para cubrir a temporada completa e seguir a vida de Fernando Atienza desde a súa adolescencia, co punto de partida no 15 de agosto de 1971 en Barcelona. E de paso, continuar a serie de recomendacións deste blog iniciada no verán de novelas-ladrillo de cerca de 1000 páxinas, case 1200 neste caso.

547. Escenas despois da batalla (III)

Volta ó traballo, e ó igual que os coleccionables variados marcan o final do verán, este tipo de posts, que ameazan con ser un subblog dentro do blog, volven a facer acto de presenza para poñervos ó día do dura e absurda que pode ser a labor educativa unha vez que se apagan as luces da clase e os centros educativos recuperan parte do silencio que tan ben lles acae (uff, vaia alarde pedante-poético!), silencio roto ás veces polas conversas que podemos ter cos pais coas nais dos nosos discípulos, e ás veces con eles mesmos:

- "Era a ver se podiamos ver o exame, porque o rapaz dixo que foi o mellor lle saíu de todo o curso".
(Eu tampouco o entendo, porque un 1'45 non reflicte moi fielmente dita impresión)

- "Pois tamén, con esta nota, non sei, eh! E que aquí, ós rapaces non se lles axuda nada".
(Con un 3 non serve axudar, tería que facer milagres)

A conversa continuou por camiños turbios:
- "Ademais, o ano pasado, co outro profesor, aprobou".
(Mea culpa, mea culpa... anotamos a recepción da puñalada)

- "¡Proooofe! Con esta nota, la cosa... mmm... no pinta muy bien, ¿no?".
(De agradecer a educación da alumna, pero con un 2... mmm... non)

- "A verdade é que é unha pena que a rapaza suspenda. Porque na casa queriamos que estudara, aínda que nada máis fora para ser mestra".
(Por sorte, non me pasou a min, senón a unha compañeira que tiven fai anos, pero cando me contou tal perla, quedei coa boca aberta de unha cuarta)

Reactualización:
Despois da actualización no post do 19/8/2009 no que informaba do novo récord de cálculo de decimais do número pi, chegan novos récords, 2000 billóns de cifras, a última, por certo, un 0.

Recomendación:

Por sorte, aínda se pode evadir un con outras cousas, hoxe, en particular, con este tema do histórico álbum Nevermind, de Nirvana. Con menos presentación que no vídeo, aínda que convencido que algún pai/nai tamén pensa, como empeza a canción, no de "sell kids for food", aí queda "In Bloom".

541. Xa van 100 posts... ooooh!

(Para o post número 100 deixo aquí este relato propio, dándolle as grazas pola inspiración a algúns d@s relator@s do curso "As competencias básicas e a práctica educativa en matemáticas", capaces de proporcionarme as suficientes gañas de desaparecer, e a falta de poder facelo fisicamente, conseguilo mentalmente deixando que a imaxinación me aliviara da refinada tortura que compartía con un numeroso grupo de profesores. Vai polos esforzados seguidores do blog, así como polos lectores que tedes paciencia de vez en cando para acompañarme neste pasatempo.)

"Era unha habitación grande, inmensa e chea de asentos dispostos como nun teatro. Espertou sentado nun daqueles asentos de madeira, duros e de feitura simple. Sentiu o lombo entumecido e mirou arredor, non había ninguén, estaba absolutamente só, rodeado unicamente por aquelas paredes que, ao igual que o teito e o chan, eran dunha cor verde clara. Silencio. Non foi capaz de percibir máis ruído que o dos seus movementos e a súa propia respiración. Ollando máis atentamente, cos ollos afacéndose aínda a aquela luz leitosa e fría que non parecía vir de ningún sitio, decatouse que aquela estraña estancia que semellaba non ter portas nin ventás tiña unha especie de liñas finas, case imperceptibles, nas paredes, como se estas estiveran formadas por paneis.

Sendo, de súpeto, máis consciente de si mesmo, caeu na conta de que os asentos estaban todos orientados no mesmo sentido, orientados cara unha parede, a cal, ó igual que as outras, estaba totalmente desprovista de calquera cousa que non fose aquela aparente división en paneis. A temperatura era agradable, de feito decatouse que nin se molestara en pensar en que estaba descalzo, nin de que levaba posta unha roupa escura, simple e cómoda, que non lembraba ter visto antes.

Escuridade. Un golpe, outro golpe. Dous golpes máis seguidos. Outros tres golpes. Luz. Empezou a mirar arredor con perplexidade e berrou chamando por quen puidera estar alí. Non tivo resposta. Permaneceu inmóbil tratando de oír algún ruído, algo que lle permitira saber algo acerca da situación na que se encontraba. Suspirou e levantou a cabeza, e para a súa sorpresa viu que o teito xa non era verde, cambiara a unha tenue cor azulada. Os asentos estaban numerados igual que nun cine, mirou o que estaba diante do seu, unha pequeniña placa metálica co número 5, o seguinte á dereita tiña o 2, o seguinte, o 1, e logo outro 1. Non lle atopaba sentido. Ergueuse e observou que tódolos asentos arredor tiñan unha soa cifra, repetidas moitas veces e sen unha orde clara.

Escuridade. Cinco golpes secos. Volveu berrar, pero desta vez tampouco houbo resposta algunha. Outra vez apareceu a luz. Agora o chan tamén era azul como o teito. Máis golpes, contou ata oito, novo silencio. Empezou a camiñar pola habitación e ficou inmóbil cando volveron a empezar os golpes, esta vez trece. Unha vez máis, en silencio, mirou para atrás e viu que a parede do fondo era azul e ó volver a cara para adiante, como saíndo da nada, máis azul. Xa só quedaban dúas paredes verdes, algo estaba pasando, agora non tiña a menor dúbida. De súpeto, vinte e un golpes e a parede da esquerda mudando a azul, e sen tempo a percibir o cambio na súa totalidade a escuridade envolveu novamente toda a estancia.

Durante este novo período de escuridade volveron a soar os golpes, trinta e catro seguidos, que desta vez foron contados con dificultade debido á abafante sensación que empezaba a ter, era como se o aire fose repentinamente máis denso. A luz volveu a amosar a habitación, agora era tan intensa que tivo que pechar os ollos polo que lle molestaba neles. Probou a entreabrilos e albiscou algo sorprendente, ademais de quedar só unha parede verde, a da dereita, cousa que xa intuía, o teito estaba máis baixo, tanto que case batía nel coa cabeza. Outra vez empezaron os golpes, un, dous, tres, a parede verde empezou a moverse. Movíase? Era imposible, vinte golpes e a conta seguía, non se notaba ningún mecanismo, nin ruído. Estaba a ser vítima dunha ilusión óptica? Xa dubidaba de todo, os golpes continuaron ata deter a conta en cincuenta e cinco e a parede quedou a carón dos asentos dos que antes estaba separada.

Aterrorizado, berrou pedindo axuda, as bágoas de desesperación caían pola súa meixela, deixouse caer na cadeira na que espertara e novamente veu a escuridade e os golpes, un , dous, tres, agora cun novo e preocupante ruído de fondo, había asentos caendo, os golpes eran cada vez máis fortes e seguidos, xa ían por sesenta e catro, por un intre viu un destello, a habitación mudara completamente a azul, setenta e oito, setenta e nove, outro destello, os asentos empezaban a amorearse empurrados pola parede do fondo, o ruído da parede movéndose agora era clarísimo, oitenta e oito, púxose de pé e protexeu a cara coas mans sen saber moi ben de que, oitenta e nove, berrou.

O berro foi logo, esgotador, deixouno baleiro, e coincidiu co silencio absoluto. Percibiu unha lixeira brisa, apartou as mans da cara e viu o cadrado de chan azul no que estaba, un cadrado de pouco máis de un metro de lado, rodeado de herba, unha inmensa chaira de herba fresca e laranxa como nos mellores días da primavera. Dou un paso atrás, asombrado, batendo na cadeira, aquela cadeira co número 8 na parte de atrás onde estivera sentado naquela habitación que viña de esvaecerse deixando como única proba da súa existencia aquel cadrado azul no chan. Aínda sen saír do seu asombro e coa boca aberta, deixouse caer no asento e estrañamente relaxado contemplou a chaira, o día era tranquilo e o sol brillaba no atardecer con aquela fermosísima cor gris que tanto lle gustaba."

("697". Suso)

523. Misterios sen resolver

"La financiación de los partidos es un misterio, pero un misterio de aquellos que no son un misterio, porque están muy claros, pero siguen siendo un misterio."

(Jordi Pujol, ex-presidente da Generalitat catalana)

521. Mellor sen zapatillas

Nestes días vivimos informativamente á sombra do aniversario dos atentados do World Trade Center, rodeados de polémicas sobre a construción de mesquitas, pastores integristas que se comportan como borregos, etc. Como consecuencia desta saturación, pasou case desapercibido outro aniversario, menos importante en canto a dramatismo e importancia político-histórica, pero moi salientable como logro deportivo e persoal: o 50º aniversario da maratón dos Xogos Olímpicos de Roma, celebrado o 10 de setembro de 1960, co corredor etíope Abebe Bikila como gran protagonista.

A historia de Bikila comezou con outro maratón olímpico, aínda que el non fose consciente, xa que naceu o día no que se disputaba o dos Xogos de 1932. Membro dunha familia pobre e numerosa, con 17 anos buscou unha saída para gañar a vida alistándose na Garda Imperial de outro persoeiro da vida pública etíope, nada menos que Haile Selassie (non mencionado, pero presente de espírito en un post anterior, e que merecería outro propio dada a súa peculiar vida). Alí foi descuberto como atleta polo ex-atleta e adestrador sueco Onni Niskanen, que fora contratado polo goberno como adestrador e, de paso, nomeado comandante do exército etíope. En 1956, despois de ver ós atletas que participarían nos Xogos de Melbourne, interésase e participa nos campionatos nacionais das forzas armadas, batendo de forma sorprendente ó ata aquel momento máxima figura do deporte nacional, Wami Biratu. A pesar de todo, Bikila non formaba parte da selección que ía viaxar a Roma para os Xogos Olímpicos, pero, debido a unha lesión de última hora de Biratu xogando ó fútbol, conseguiu un posto na delegación etíope.

E aquí é onde a lenda comeza a tomar forma. Os atletas etíopes corrían patrocinados por Adidas, pero ó contrario de hoxe en día, as marcas non poñían miles de pares de zapatillas a disposición dos atletas, de feito, as que lle deixaron a Bikila non eran do seu agrado e decidiu correr descalzo, cousa que como xa tivera ocasión de comprobar Niskanen, non empeoraba as súas marcas. E alá que se plantou na liña de saída, xunto co seu irmán (esquecido pola historia), facendo que as apostas tiveran todas como tema o mesmo: Canto tempo aguantarían aqueles dous africanos descalzos antes de abandonar a carreira polas rúas da capital italiana?

A resposta empezou a albiscarse no quilómetro 20, o gran favorito, o marroquí Rhadi comprobaba asombrado que non era capaz de descolgar da cabeza da carreira a aquel etíope descalzo. O etíope, sen embargo, non sabía a quen levaba de compañeiro de viaxe, xa que, por despiste, Rhadi puxera un dorsal que usara na proba dos 10000 m (o 185), en vez do que lle tocaba na maratón (o 26). Pouco a pouco foi caendo a noite sobre Roma e os fachos que iluminaban a cidade permitiron ver unha silueta sen zapatillas enfiando a Vía Apia rumbo á meta, no Arco de Constantino, Abebe Bikila acaba de asombrar ó mundo coa súa vitoria e un novo récord do mundo, converténdose, ademais, no primeiro africano en gañar unha medalla olímpica.

Foi recibido no seu país como un heroe, dándose a casualidade que durante a proba pasara por diante do Obelisco de Aksum, expoliado en 1937 polo exército de Mussolini e inmerso en aqueles tempo nun proceso de reclamación para a súa devolución, o que, como curiosidade, non chegou a producirse ata o ano 2005, sendo finalmente reinaugurado no 2008. A partir de aquí, a súa vida profesionalízase e chega a Tokio '64 despois dunhas circunstancias que inclúen un paso polo cárcere por un complot militar, no que non tiña nada que ver, meses antes dos Xogos, e unha operación de apendicite un mes antes. Con todo isto, volve a gañar a maratón, batendo a súa propia plusmarca e sendo primeiro atleta da historia en repetir vitoria olímpica nesta especialidade, pero esta vez xa con zapatillas. En México '68 fai un último esforzo e toma a saída estando lesionado (sen dicir nada) coa fin de facilitar o traballo dos seus compañeiros de equipo e retirándose no quilómetro 15 cunha fisura no nocello e obtendo o consolo da vitoria do seu compatriota Mamo Wolde.

Xa retirado, nese mesmo ano de 1968, sofre un accidente de tráfico na poboación etíope de Sheno, e tras varios meses de tratamentos entre Etiopía e Londres, confírmase a súa hemiplexía, que o terá confinado nunha cadeira de rodas o resto da súa vida sen repoñerse totalmente do accidente, falecendo en 1973, ós 41 anos, en medio da tristura nacional pola perda dun dos seus heroes populares, aquel que asombrou descalzo ó mundo, algo que só volveu a repetir en 1984 a sudafricana Zola Budd, aínda que sen alcanzar as cotas de éxito de Bikila.

Recomendación:

Outras vidas singulares son as que conta Eduardo Mendoza no seu libro "Tres vidas de santos". Un conxunto de tres relatos no que coñecemos as historias de Fulgencio, Dubslav e Antolín. Tres "santos", que como di o autor no prólogo, non teñen nada que ver co concepto eclesiástico da santidade, senón que comparten con aqueles a consagración da súa vida a uns ideais renunciando ó resto das preocupacións diarias da vida da xente corrente. E que ademais teñen a virtude de remontar o nivel que o propio Mendoza parecía estar perdendo despois das súas dúas anteriores novelas.

509. Lóxica tenebrosa

"Los odios genéricos son pura xenofobia. Ahora, fíjate en la diferencia: la mayoría de los que odian a los judíos no conocen a ninguno, la mayoría de los que odian a los musulmanes han tenido conflictos con ellos."

(Pilar Rahola, opinóloga sobre todo, explicando onte nun
matinal de TV3 o antisemitismo da sociedade española)

503. Visita a outro mundo

"No aeroporto o chofer ofreceume unhas flores, pero xa sabía que non eran para min", despois "o meu guía proponme que vaiamos ó lugar máis alto da cidade para admirar a vista antes de pasar polo hotel", para alí poder depositar o ramo de flores ó pe da estatua de bronce de 22 metros de alto do Gran Líder e Presidente Eterno da República, o xa desaparecido Kim Il-Sung. A pesar de ir xa avisado, esta é a sorprendente primeira toma de contacto con Corea do Norte do autor quebequés Guy Delisle, que na súa novela gráfica "Pyongyang" conta o peculiar da vida diaria deste país a partir da súa experiencia persoal durante dous meses traballando na súa capital para un estudio de animación.

O que sorprende de entrada é a dinastización dun réxime marxista, baseada na sucesión de Kim Il-Sung polo seu fillo Kim Jong-il, o Querido Líder ou Gran Dirixente. Este cinéfilo, que confesa sen reparos que a súa película preferida é "Venres 13" e os westerns de John Wayne, dirixe con man de ferro o país mentres prepara a seu fillo menor para a sucesión, tendo aínda así tempo a levar escrito uns 18000 libros, segundo a propaganda oficial, e a facer grandes descubrimentos científicos e tecnolóxicos. Segundo a mesma propaganda: "As paisaxes en Corea do Norte son extraordinariamente fermosas, o ceo é azul profundo, os ríos están limpos e cristalinos, e non hai practicamente contaminación". Isto último pode que sexa debido á falta de industria, pero é unha especulación persoal.

(Un dos innumerables retratos de Kim Il-Sung e Kim Jong-il que adornan o país. Recomendable ampliar
a imaxe para ver os detalles, que non teñen desperdicio como exemplo de culto á personalidade)

Corea do Norte é un país pechado hermeticamente ó exterior, oficialmente aínda en guerra cos Estados Unidos, e onde ó culto ós líderes chega a extremos tan peculiares como a obrigatoriedade dos seus retratos en tódalas habitacións do país, estando prohibido colgar nada máis na mesma parede que o retrato, ou a cousas tan incribles como a prohibición de tocar a imaxe do líder nos selos co selo de correos ou a obrigatoriedade de retirar as súas fotos de papeis que vaian ser utilizados, por exemplo, para apoiar algo encima.

"Non hai discapacitados. Somos unha nación moi homoxénea e tódolos norcoreanos nacen fortes, intelixentes e saudables". Así contestou o guía a Delisle respecto a porque non se vían discapacitados polas rúas de Pyongyang. Outra posibilidade é que estiveran traballando voluntariamente para a patria nos campos de arroz, ou varrendo nas autoestradas (as autoestradas en Corea do Norte están practicamente desertas debido á falta de coches, son amplas e están limpas porque hai xente limpando con vasoiras, disidentes políticos, din as malas linguas).

En Pyongyang, capital do país, está o Edificio 105, xa que o nome de Hotel Ryugyong non é válido ó non ter sido rematada a súa construción, iniciada en 1987 é que cos seus 330 metros de altura estaba proxectado que sería o hotel máis alto do mundo. Sen embargo, esta monumental pirámide triangular de formigón de 105 pisos, converteuse coa interrupción das obras, en 1990, no reflexo máis claro da desastrosa situación económica do país, á que axudou a caída da Unión Soviética, e á que, aparte das consecuencias habituais en toda crise económica, houbo que sumarlle a morte de dous millóns de persoas por fame, case unha décima parte da poboación. Un dato bastante a ter en conta dada a inversión desta monarquía marxista en obter armamento nuclear. A todo isto, a construción do Edificio 105 foi retomada fai dous anos coa intención de rematar no 2012, data na que ademais poderá exhibir o impresionante espectáculo das súas oito plantas xiratorias, coroadas por outras seis fixas.

Ademais, este espectáculo poderá aportar luz ás tenebrosas noites da capital, onde tódalas luces, excepto a da Torre do ideario Juche, están apagadas por razóns de aforro/carestía de enerxía. Esta torre, rematada en 1982, e deseñada, como non, por Kim Jong-il, foi erixida con 25550 bloques de granito para conmemorar o 70º aniversario do seu pai, o Gran Líder. O numero de bloques corresponde ós días deses 70 anos, ou case, porque o Querido Líder debía estar tan ocupado escribindo un dos seus 18000 libros que esqueceu dúas normas: a primeira (universal), os anos bisestos, a segunda (local), a de contar nove meses máis, xa que o réxime conta a idade desde o momento da concepción. Tampouco creo que tivera moito problema en atopar voluntarios para cargar ata alí outros 290 bloques (máis ou menos son os que faltan, segundo as miñas contas).

O Juche é a ideoloxía norcoreana, baseada nunha combinación de autarquía, militarismo, nacionalismo, voluntarismo e tradicionalismo. Como non podía ser de outra forma, formulada por Kim Il-Sung e desenvolvida por Kim Jong-il, filósofo nos ratos libres, que como terrorífica anécdota, non debeu considerar uns grandes seguidores desta doutrina ós xogadores da selección de fútbol neste pasado Mundial e á volta púxoos na picota (literalmente), e ó adestrador do equipo a traballar na construción. Cabe destacar que saíron mellor librados que no 1966, que despois de irse de festa tras gañar un partido e perder o seguinte, foron enviados a un campo de concentración ó volver ó seu país.

Igual foi que non lle trouxeron ningún regalo ó volver para depositar no Centro Internacional da Amizade no Monte Myohyang, para engadir os centos de agasallos feitos polos políticos estranxeiros. (O enlace forma parte da propaganda oficial, a páxina web é como o porco, non ten desperdicio). Ou tal vez esqueceron felicitar ó Gran Líder polo seu cumpreanos, que ó igual que a data da súa morte e o cumpreanos do Querido Líder son festas nacionais, os Días do Sol. Con toda a razón, dado que o nacemento deste último tivo lugar nunha montaña durante a resistencia contra a invasión xaponesa na II Guerra Mundial e "foi presaxiado por unha andoriña e sinalado coa aparición dunha nova estrela no ceo e un dobre arco da vella sobre da montaña" (propaganda oficial dixit).

Recomendación:

Para ir pechando a absurda historia de hoxe, ademais de recomendar a lectura na novela gráfica citada (recomendación recollida de Xoán Carlos, grazas!), propoño ver o documental de Jon Sistiaga "Amarás al líder sobre todas las cosas", esperpento puro e duro. A pesar de todo, sigo a pensar que unha viaxe a este país debe ser toda unha experiencia. Iso si, sempre que un estea disposto a uns pequenos requisitos/necesidades tales como levar os medicamentos propios, deixar que a un lle censuren as fotos que toma, deixar o móbil na fronteira onde o devolven ó saír do país ou aceptar que tódolos desprazamentos van estar controlados. E, por suposto, non ser moi esixente coa radio ou a televisión, onde só hai unha canle de cada.

499. Stalags, un caso raro

O 11 de maio de 1961, Riccardo Klement foi secuestrado en Bos Aires. O suceso non tería pasado das páxinas de sucesos dos xornais arxentinos de non ser porque os autores do secuestro eran un grupo de axentes dos servizos de intelixencia israelís, o coñecido Mossad, e que o tal Klement non era outro que o criminal de guerra alemán Adolf Eichmann. O dos conflitos entre Israel e Arxentina e o xuízo, execución de Eichmann e demais historias relativas ó tema podedes velo no enlace anterior. Unha parte menos coñecida do asunto, fóra de Israel, foi a testemuña de Yehiel Feiner De-Nur durante o xuízo, un supervivente dos campos de prisioneiros de guerra, os Stammlager, abreviadamente, stalag.

Pero, aparte da relación evidente entre ambos personaxes, hai outra algo máis retorcida que foi desvelada no xuízo e que ten que ver co tema do post, os stalags, que ademais de ser os campos de prisioneiros, tamén eran unha serie de noveliñas pornográficas que circularon por Israel entre 1960 e 1962, levantando un escándalo considerable na sociedade israelí da época.

(Portadas de Stalags)

Sabendo que un estado relixioso como o israelí non era/é precisamente aberto na temática sexual, non é raro que uns relatos pornográficos crearan escándalo, pero se lle sumamos ó tema os uniformes das protagonistas e que só facía quince anos do remate da II Guerra Mundial, aquí empezamos a intuír algo máis raro.
A historia contada nestas pulp fiction israelís é máis ou menos simple, e salvo lixeiras variacións, desenvólvese da seguinte maneira: un soldado, xeralmente norteamericano ou inglés é feito prisioneiro polo exército nazi, que o envía a un campo de prisioneiros. Alí é torturado e violado de forma repetida por unhas oficiais xermanas das SS ou similares, acción que transcorre en escenas sadomasoquistas contadas con profusión de detalles, e finalmente consegue escapar tras devolverlle as humillacións ás súas torturadoras/amantes e matalas.
Os stalags foron un fenómeno efímero, desapareceron apenas nun par de anos despois dun proceso xudicial por pornografía antisemita (?) coincidente no tempo co xuízo a Eichmann, pero deixaron no aire a inquietante pregunta de quen podería sentir pracer sexual con un tema tabú de fondo na sociedade de Israel como o exterminio a mans dos nazis.

E aquí é onde encaixa a peza que faltaba para relacionar todo este conglomerado que se leva desenvolvido: a testemuña do xuízo de Eichmann, Yehiel De-Nur, que nun momento de gran tensión (ou teatralidade, quen sabe?) durante o xuízo desvelou ser a persoa que se agochaba baixo a identidade de Ka-Tzetnik, ou KZ-135633, correspondente ás iniciais alemás, KZ (pronúnciase "ka tzet"), dos campos de concentración, e o seu número de prisioneiro. Este home era coñecido en Israel por ter publicado en 1955 "A casa das bonecas", unha novela, baseada no suposto diario (nunca atopado) dunha prisioneira dun campo de concentración, no que conta como un grupo de mulleres foron obrigadas a traballar como escravas sexuais dos homes do exército nazi nos campos de concentración, aínda que outras versión falarían da historia vivida por unha irmá do autor (igual que na novela, unha irmá do protagonista), cuxa existencia tampouco está comprobada. O que si está comprobado, máis que nada pola existencia da propia novela, é que esta roza a pornografía en bastantes momentos.

Para moita xente en Israel, este foi o primeiro acercamento ás historias do Holocausto, e a pesar de tódalas dúbidas existentes sobre a veracidade do tema, fixo que Ka-Tzetnik se convertira nun autor de éxito no país, ata o punto de que hoxe en día obras súas  seguen a ser de lectura obrigatoria no sistema escolar do país.

Por se todo o anterior vos resulta, ademais de surrealistamente macabro, interesante, podedes ver o documental, do realizador e xornalista israelí Ari Libsker, que recolle a historia titulado "Stalags: Holocausto e pornografía en Israel", onde se explica de maneira máis detallada o que acabo de contar. (O momento no cal escolares israelís percorren un campo de concentración mentres se lles le un fragmento da novela de Ka-Tzetnik é dun absurdo entre a risa e o terror que aínda me ten descolocado).

E para verificar que o de tirar a primeira pedra non é nada fácil, tamén queda aquí esta nova que atopei investigando un pouco para este post e que fala do auxe do porno israelí entre os árabes, sendo un dos grandes éxitos as escenas con mulleres con uniformes do exército e dos corpos de seguridade do estado de Israel. Un colofón perfecto para tan delirante historia.

Recomendación:

Unha das cousas que deixei para rematar é que a suposta existencia dos grupos de escravas sexuais tivo a súa plasmación musical no nome dos autores de "Atmosphere", os ingleses Joy Division (literalmente, "división/batallón da alegría"), nome dado na novela de Ka-Tzetnik ó grupo de mulleres adicadas a satisfacer ós soldados nazis. Esta asociación de ideas, así como parte da súa estética, custoulles a acusación de simpatizar co nazismo.

491. Outro tipo raro

Nun dos posts deste último mes describía a Paul Erdös como tipo raro, e hoxe traio a outro matemático, o que de por si non significa nada, xa que, por exemplo, Ed Gein e Jeffrey Dahmer eran uns tipos moito máis raros do que está tratando o blog e non eran matemáticos, nin siquiera físicos. Iso si, daban moito máis medo, incluso máis que o primeiro da serie de matemáticos raros.

Se Erdös era un tipo peculiar, o noso invitado de hoxe, co aspecto que presenta na foto ou outro, quen sabe, porque non se deixa ver desde 2007, aínda que non creo que asista, é Grigori Perelman (non confundir co gran divulgador científico Yakov Perelman), matemático ruso nacido en San Petersburgo en 1966. Perelman saltou ós medios de comunicación non especializados cando en 2006, no Congreso Internacional de Matemáticas celebrado en Madrid, non se presentou a recoller a Medalla Fields, galardón equiparable no mundo das matemáticas a un Premio Nobel.

O feito, xa sorprendente polo recoñecemento que supón, e aínda máis dada a dificultade de obter o premio xa que o citado congreso celébrase só cada catro anos e os premiados deben ser menores de 40 anos no momento de entregar o premio, e máis aínda se lle sumamos o motivo do premio que foi ter resolto nada menos que a Conxectura de Poincaré, problema que levaba proposto desde 1904 sen solución ata ese momento. (Por certo, este blog e o seu responsable néganse a facer calquera aclaración sobre o tema. A sabedoría do autor ten límites, por estraño que vos resulte).
Algo notable a ter en conta é que resolve este problema como parte da resolución de algo máis amplo, a conxectura da xeometrización de Thurston, problema que entraría en cuestións tan prácticas como a posible forma do universo.

Para os que coñecen a Perelman, todo isto non é demasiado raro, dada a súa actitude contraria a toda notoriedade mediática. De feito chegou a afirmar este ano: “Non quero estar en exposición como un animal nun zoolóxico. Non son un heroe das matemáticas. Nin siquiera son tan exitoso. Por iso non quero que todo o mundo estea mirando para min”. Hai quen di tamén que a frase pode ser unha velada referencia ós dous matemáticos chineses que intentaron apropiarse no seu momento da autoría do descubrimento, pero de momento non o saberemos, xa que o noso protagonista volveu a facer historia ó non presentarse o mes pasado en París a recoller o premio que concede o Clay Mathematics Institute pola resolución dun dos chamados Sete problemas do Milenio (deixo o enlace por se queredes probar sorte, aínda quedan seis), o citado anteriormente da conxectura de Poincaré. Por intentalo non foi, xa que o presidente da Unión Matemática Internacional viaxou a San Petersburgo para tratar de convencelo de que aceptase o premio. O propio Perelman resumía así a entrevista:

"El propúxome tres alternativas:
1) aceptalo e ir París;
2) aceptalo e non ir, e eles mandaríanme a medalla posteriormente;
3) non aceptar o premio.
Desde o principio, díxenlle que elixía a terceira… [o premio] é absolutamente irrelevante para min. Cando todo o mundo entenda que a demostración é correcta, entón non será necesario ningún outro recoñecemento”.

Desta vez, o motivo da notoriedade xa non foi a súa ausencia, senón que o premio que quedou sen recoller ascende a nada menos que a un millón de dólares. As especulacións nos días previos foron constantes, contándose que a súa resposta, a través da porta do seu pequeno apartamento, foi que non tiña necesidades, algo que parecen contradicir os seus veciños, que din que vive coa súa nai e da súa pensión e do que saca dando clases particulares de matemáticas, xa que abandonou o seu traballo no Instituto Steklov en 2003. Outras das especulacións é que segue traballando pola súa conta e incluso que estaría traballando nunha hipotética demostración matemática da existencia de Deus, o que sen dúbida lle daría a ocasión de rexeitar tamén o premio Templeton. Pero a espera de saber se isto son simples lendas urbanas ou algo máis, deberemos limitarnos a admirar a xenialidade deste ruso, do que se afirma incluso ter o CI máis alto nunca rexistrado. O que non é especulación ningunha é que Perelman segue escondido para o mundo e que teremos que conformarnos con respectar esta elección súa, o que de paso continuará alimentando o misterio que o envolve.

Recomendación:

Tamén relacionado coas matemáticas, neste caso como unha das bandas emblemáticas do chamado math rock, Don Caballero e o tema "For respect", primeiro do seu álbum de debut co mesmo título.

487. Individuos e persoas

"Estoy muy orgulloso de estar en la Cope, que nos trata como personas y no como individuos"

(Paco González, periodista deportivo, falando do seu cambio desde a SER)

Por certo, se nos imos ó dicionario da RAE, vixésimo segunda edición:

Persona (1ª acepción): f. Individuo de la especie humana.

479. Todo un pura sangue

O adulto que corresponde ó neno da foto pasou á historia con letras maiúsculas como un dos grandes monstros que puxeron o mundo en perigo, baseando a súa ideoloxía nunha mestura de patriotismo exacerbado e darwinismo social malentendido que expresou no libro "Mein Kampf". Unha das cousas que Adolf Hitler, en iso dexenerou o neno da foto, tiña como consigna era a pureza racial, o que xunto a outros prexuízos convenientemente manipulados serviu para a toma do poder na Alemaña de entreguerras, un país profundamente humillado despois da Gran Guerra e inmerso na crise económica mundial, o que levou ó ascenso imparable do nazismo... pero iso é outra historia e debe ser contada noutra ocasión, que diría Michael Ende.

Como dicía, en 1935, durante o congreso do Partido Nazi en Nuremberg, apróbanse as Nürnberger Gesetze, leis de alto contido antisemita, nas cales se establecían unhas normas de "pureza racial" para distinguir ós xudeus dos "alemáns puros". O que Hitler non sabía, ou tal vez si, con este tipo de xentuza nunca se sabe e non hai máis que ver as fotos dos dirixentes nazis para comprobar canto se parecían a maioría deles ó ideal ario, era o que acaban de desvelar un periodista e un historiador, ambos belgas, é que tal vez o propio Hitler non tería superado os seus filtros raciais. O que se desprende das investigacións de Marc Vermeeren e Jean-Paul Mulders, tras emprender unha busca de familiares do tirano e atopar a trinta e nove deles, incluso a un primo, utilizando mostras de ADN e análises xenéticas, é que posúen un rasgo xenético moi pouco corrente na Europa Occidental, pero pola contra, moi frecuente en pobos norteafricanos e nos xudeus, o que fai pensar que a pretendida pureza racial de Hitler non era tal. Todo isto enlaza coa hipótese, xa lanzada anteriormente, sobre a ilexitimidade do pai de Hitler, Alois, como posible froito dunha relación entre a avoa do ditador e un mozo xudeu, Leopold Frankenberger, na casa do cal traballaba a nai de Alois.

Isto faría que o propio Hitler fose un mischlinge (mestizo) segundo as leis de Nuremberg, o que confirmaría unha vez máis ó longo da historia a relación entre poder e hipocresía, cando non directamente engano. Triste ironía que o responsable último da Endlösung para os xudeus, que de paso levou por diante a enfermos mentais, xitanos, homosexuais e a todos aqueles se apartaban dos canons do ideario nacionalsocialista fose un firme candidato a morrer nos campos de exterminio do seu propio réxime.

Recomendación:

A propósito deste tema, estiven lendo estes días un ladrillo de case mil páxinas e letra non moi grande titulado "Las benévolas", novela do estadounidense Jonathan Littell, na que Max Aue, un ficticio ex-oficial das SS, nos vai contando en primeira persoa e anos despois de ter pasado todo a súa peripecia vital durante a guerra, incluíndo a súa participación en matanzas de xudeus, prisioneiros dos países invadidos, e o seu traballo que o fixo participar en aspectos de organización dos campos de exterminio. Dura e contundente, pero tamén interesante, tanto pola historia do protagonista como pola narración que nos fai do contexto no se desenvolve a acción.

467. Resolución de problemas

"¿Para qué vamos a discutir si lo podemos arreglar a hostias?"

(Oído no traballo)

Recomendación:

Xa que no post anterior citei a Nick Cave como cantante, pero recomendei un libro, neste si vou deixar unha canción súa, "Do you love me?", tenebrosa e contundente como gran parte da súa discografía, altamente recomendable tamén.

463. Ai, ai, ai, que aló imos!

Algo así deberon pensar as persoas que inspiran este post: Annie Edson Taylor e Bobby Leach, os cales aparte da súa bondade, laboriosidade e outras moitas virtudes que non se discutirán neste blog, máis que nada por falta de datos, son coñecidos por algo do que si hai coñecemento: ser os dous primeiros en ter saltado, e sobrevivido, desde o alto das cataratas do Niágara a bordo dun barril.

Annie Taylor (foto da esquerda), unha viúva mestra de danza cunha vida bastante azarosa, decidiu o día do seu sesaxésimo terceiro cumpreanos que a súa vida era demasiado aburrida e sen expectativas, e así e co fin de facer algo novidoso, o 24 de outubro de 1901 embarcou nun barril e lanzouse ás Horseshoe Falls no río Niágara, de onde foi rescatada máis tarde, tras vinte minutos de viaxe, con tan só unha pequena brecha na cabeza. Cóntase que, nada máis ser rescatada, declarou á prensa: "Aínda que fose co meu derradeiro alento, recomendaría a calquera que non intentase isto. Antes iría cara a boca dun canón sabendo que me vai facer pedazos que volver a tirarme polas cataratas".

A "Raíña da néboa", como foi alcumada despois da súa fazaña debido á permanente néboa que forman as cataratas, empezou a gañar algúns cartos facendo fotos co seu barril e contando a súa historia, o que durou pouco, xa que o seu manager fuxiu co barril, gastando ela boa parte da súa escasa fortuna en detectives privados para tratar de localizalo e recuperar o seu prezado medio de transporte. Despois de varios intentos por reflotar a súa popularidade e chegando a cousas tan pintorescas como tratar de vivir da Bolsa, exercer como clarividente ou proporcionando tratamentos médico-magnéticos ós habitantes da zona, faleceu en 1921.

Alguén que non se tomou moi en serio as advertencias de Annie Taylor foi Bobby Leach, e máis, non tivo o menor reparo en proclamar que o faría mellor que ela. Antigo empregado do circo Barnum & Bailey, Leach xa fixera algunha tentativa curiosa navegando polos rápidos do río Niágara, pero o 25 de xullo de 1911 deu o salto definitivo, nunca mellor dito, ó lanzarse no seu barril polas cataratas. A pesar do seu aspecto de serenidade e confianza da foto que vemos máis abaixo, na que o vemos sentado no seu barril-acoirazado meses máis tarde do salto, a fazaña custoulle seis meses de recuperación, unha mandíbula e as rótulas fracturadas, e a presenza dunha nova compañía, o seu bastón.
A partir de aquí, Leach emulou tamén a Annie Taylor vivindo de contar a súa aventura, pero ó contrario desta, Leach tivo un final peculiar, incluso podería dicir que ridículo despois do que levaba vivido. Durante unha xira publicitaria por Nova Zelanda, resultou ferido nunha perna ó escorregar sobre unha pel de laranxa, a perna infectouse e tivo que ser amputado dela, o que non impediu que a infección se estendera, morrendo dous meses máis tarde, en abril de 1926.

Non debería pechar o post sen comentar que a lista de xente que buscou a gloria, a aventura, o risco ou vaia un a saber o que, é inmensa, igual que as formas de facelo, polo que se alguén ten curiosidade, deixo este enlace (en inglés) no que podedes empaparvos de coñecemento inútil, tal e como ten este blog por bandeira.

Recomendación:

Unha historia que rematei de ler onte e que tamén vai encamiñada rumbo á autodestrución do seu protagonista é a que conta Nick Cave, polifacético cantante australiano, na súa segunda novela, "A morte de Bunny Munro". A historia dun vendedor de cosméticos a domicilio, obseso sexual, que ten como punto de partida a morte por suicidio da súa muller e que nos irá levando de forma desbocada a un impactante final.

461. Un tipo raro

Os matemáticos (e aqueles ós que nos gustaría chegar a tal categoría) son xente rara, baste como exemplo algún post anterior deste blog. Pero aparte das veleidades explosivas de algunhas persoas, hai seres máis inofensivos para o mundo realmente xeniais, e como exemplo, hoxe imos coñecer a Paul Erdös. Este húngaro, realmente chamado Pál Erdős, aínda que o seu nome se adaptou ó inglés, naceu en nunha familia xudea en 1913, en Budapest, fillo de profesores de matemáticas, o seu talento era tal que ós catro anos era capaz de facer cálculos como saber cantos segundos levaba vivindo unha persoa. Debido á morte de dúas irmás pouco antes do seu nacemento e a que o seu pai estaba preso en Siberia ó ser capturado na I Guerra Mundial, a súa nai foi extremadamente protectora e non empezou a ir á escola ata tarde, tendo incluso un titor persoal para ensinarlle no seu domicilio.

A Hungría da época non era un lugar excesivamente acolledor para os xudeus, especialmente despois do ascenso ó poder de Miklós Horthy en 1920, rexente, e de facto, ditador do país ata 1944, sendo un precursor e logo fiel colaborador de Adolf Hitler. A pesar de tódalas discriminacións antisemitas, Erdös foi desenrolando unha brillante carreira académica e, co doutorado baixo o brazo, en 1934 emigrou a Inglaterra, e en 1938, a Estados Unidos, onde ocupou un posto na universidade de Princeton.

Aquí iniciou un dos seus costumes máis peculiares, e fructíferos cientificamente falando, a de facer continuas visitas a matemáticos de outros lugares, costume que mantivo ata a súa morte. Debido isto, estableceu unha gran rede de contactos científica (hoxe en día tería arrasado en Facebook), o que máis tarde lle trouxo problemas, en concreto durante a caza de bruxas anticomunista de McCarthy, debido á correspondencia que mantiña con un matemático chinés.

Debido ós problemas coas autoridades, denegación de visados, restricións para viaxar, etc., Erdös marchou dos Estados Unidos e residiu parte da seguinte década en Israel. Todo isto non foi incoveniente para continuar desenvolvendo unha produción científica só superada na historia por nada máis e nada menos que Euler.

Todo o anterior, de por si xa configura unha existencia sumamente interesante, pero se ademais lle sumamos as súas peculiaridades da vida diaria, entón xa temos un ser excepcional, para o bo e o malo. Erdös tiña un gran desapego polo material, proba diso os escasos 25000 dólares que posuía ó morrer e o feito de andar sempre cunha maleta como única posesión. A maioría dos cartos que ingresaba estaban adicados a axudar a estudantes xoves ou a establecer premios para a resolución de problemas matemáticos que el mesmo propoñía. Totalmente desarraigado do trato familiar, nunca chegou a ter unha familia, tendo incluso repulsión a todo tipo de contacto físico, tanto sexual como un simple roce pola rúa. Aloxándose en casas de amigos nas súas interminables viaxes, o seu ritmo de traballo era frenético, unhas 19 horas diarias, sustentadas por cantidades industriais de café. Ó respecto, chegou a afirmar: "Terei tempo de sobra para descansar cando estea na tumba".

A súa deixadez era tal que moitas veces andaba desaliñado, e incluso os seus amigos se encargaban dos seus asuntos diarios, como a compra ou as declaracións de impostos, para evitar que acabara como un vagabundo e permitindo que tivera un final de vida digno, o que se produciu en 1996 mentres asistía a unha conferencia en Varsovia.

A cantidade de matemáticos cos que chegou a colaborar fixo que se acuñara o concepto do número de Erdös, consistente en comprobar a proximidade dun matemático a tal figura. O cero está reservado ó propio Erdös, o 1 a aqueles que colaboraron con el, o 2 ós que colaboraron con algún colaborador del e así sucesivamente.

Actualización:
Xa que estamos co tema matemático, actualizo aquí o post do 19/8/2009 no que informaba do récord de cálculo de decimais do número pi.

Recomendación:

O verán amodorra profundamente, así que para espabilar, hoxe vai quedar aquí un tema de Metallica, que ademais apunta un bonus na recomendación dado que me permite lembrar o relato de H.P. Lovecraft no que está inspirado, "The call of Ktulu", do disco de 1984 Ride the Lightning.

Unha vez mencionado, e por se acaso se mosquea:
Ph'nglui mglw'nafh Cthulhu R'lyeh wgah'nagl fhtagn!